Vampyr review: semiwarmbloedig

Wie zin heeft in een open world-game, heeft tegenwoordig veel opties. Nu kan je bijvoorbeeld je tanden zetten in Vampyr, een spel dat zich in Londen op het einde van de Eerste Wereldoorlog afspeelt en waar je als vampier moet proberen te overleven door al dan niet mensen te bijten. Worden we er warmbloedig door? Geekster wandelde dreigend doorheen mistige steegjes en testte het voor jullie uit.

Wie is er bang van de boze vampier?

Dokter Jonathan Reid heeft niet de beste dag. Niet alleen wordt hij wakker in een massagraf in Londen, maar hij heeft ook nog veel zin in bloed. Een beet later en hij wordt al meteen opgejaagd door een boze meute. Londen heeft er een nieuwe vampier bij. Vampyr speelt zich af tijdens de uitbraak van de Spaanse Griep in 1918. Veel inwoners van de stad zijn gestorven of zijn ziek, en Jonathan moet in deze omstandigheden leren omgaan met zijn nieuw ondood leven. Probeert hij als een goede dokter zoveel mogelijk mensen te genezen en redden, of geeft hij zichzelf over aan zijn bloedlust?

Het hoofdverhaal is – op de hilarisch slechte poëzie of filosofie in het openingsfilmpje na – interessant en bevat een aantal zeer goede momenten. Het eerste deel van Vampyr is wel veel beter gedaan dan het tweede deel, en het einde stelt jammer genoeg toch wat teleur. Tegen het einde van het spel wil je ook vooral dat bepaalde personages zwijgen, en is naar elke dialoog luisteren eerder een beproeving. Vampyr zit bomvol gesprekken, waarvan de meeste wel leuk zijn, maar er zijn er een paar die tegenvallen, zowel bij de main quest als bij de side quests. De meeste gesprekken zijn zoals je zou verwachten in dit spel melancholisch van aard, maar héél soms zit er iets grappigs bij.

Kiezen is verliezen

Alle NPC’s hebben ook nog eens duistere geheimen die je kan ontdekken, door met hen te praten, door bepaalde collectibles te vinden, of door hen te observeren. Als je dit niet doet, of een “foute” dialoogkeuze maakt, loop je deze kennis (en ook de bijhorende exp) onherroepelijk mis. Jammer, want het zijn deze geheimen die je nog meer aanzetten tot het bijten van bepaalde personages. Vampyr probeert je heel de tijd te overtuigen om mensen te bijten, zowel door het feit dat vele mensen zeker geen engeltjes zijn, als door de grote hoeveelheid bonus-exp die je krijgt als je hen leegzuigt. Volhouden zonder ook maar één keer iemand te bijten, is expres moeilijker gemaakt, en na een tijdje kom je echt in de verleiding om te kiezen wie mag leven of sterven. De grens tussen een vigilante en een sociopaat is natuurlijk maar flinterdun…

Er wordt in Vampyr veel nadruk gelegd op de keuzes die je maakt. Aangezien het spel niet manueel kan bewaard worden en zelfs na elk gevecht of elke keuze een autosave doet, zijn al je beslissingen echt permanent. Herladen om het resultaat van een andere keuze te zien, zoals je in veel andere games kan doen, is onmogelijk. Hierdoor moet je goed nadenken over de gevolgen die je daden kunnen hebben. Mensen bijten zorgt er onherroepelijk voor dat die NPC’s sterven en de wereld slechter wordt: de epidemie zet zich verder, en er komen nieuwe monsters en monsterjagers bij. Vooral de leiders van de vier districten doden heeft heel veel negatieve effecten op hun burgers. Allemaal goed en wel, maar Vampyr mocht toch soms een beetje duidelijker zijn wanneer je een keuze moet maken. Na een tijdje spelen moet je bijvoorbeeld kiezen tussen iemand een criminele activiteit tijdelijk verder te laten doen maar een ander belangrijk deel van diens leven op te geven, deze persoon te bijten, of “alles te vergeten”. Blijkt dat dat laatste veel minder liefdevol gebeurt dan je denkt en je hele playthrough kan verpesten.

Tot de tanden bewapend

De wereld van Vampyr bestaat uit een aantal veilige plaatsen met NPC’s verbonden door straten, huizen of riolen vol vijanden. Je bent letterlijk en figuurlijk tot de tanden bewapend. Voor de gevechten kan je met je gewone wapens of pistolen je vijanden onder handen nemen, of je kan letterlijk je tanden erin zetten of heel speciale skills gebruiken, zoals het oproepen van een schaduwkloon of het letterlijk koken van het bloed van je tegenstanders. Deze vaardigheden zitten allemaal op een timer, die meestal wel snel herlaadt. Ook kosten ze bloed om te gebruiken, waardoor je tijdens de gevechten soms ook eens iemand moet bijten of een speciaal wapen moet gebruiken. Een andere vampier of een vampierjager bijten heeft gelukkig (of voor sommigen jammer genoeg) niet dezelfde effecten als één van de NPC’s bijten.

Uiteindelijk kan je tijdens gevechten een leuk ritme voor jezelf maken: begin met een vaardigheid waar je bloed voor nodig hebt, schakel over op gewone wapens of bijt je vijanden om terug bloed te krijgen, gebruik terug een vaardigheid. Jammer genoeg voelen de gevechten soms zowel een beetje repetitief als ietwat onhandig aan, en zal Jonathan meermaals naast een vijand slaan hoewel je de lock-on gebruikte. Ook zullen vijanden, die volgens hun animatie lijken alsof ze je zullen missen, je toch achteruit doen vliegen of kunnen ze in het midden van een aanval zich soms helemaal omdraaien naar jou.

Wanneer je een hoop exp hebt verzamelt, is het tijd om te gaan slapen en zo jezelf sterker te maken. De wereld staat echter ook niet stil. De epidemie zet zich verder, vijanden worden krachtiger en de mensen worden zieker. Hierdoor moet je proberen om tijdens je playthroughs niet te veel te gaan slapen en is het moeilijker om het spel uit te spelen als je niemand bijt en enkel de exp van quests en gevechten gebruikt. Hoe meer zieke (of dode) mensen, hoe onveiliger elk district wordt. Je kan uiteraard wel, als een goede dokter, voor je gaat slapen de mensen genezen, uit mensenliefde of eigenbelang. Vampyr is heerlijk cynisch wanneer je eerst je slachtoffers geneest van hun ziekten om zo hun bloedkwaliteit te verbeteren voor je hen leegzuigt.

Now loading

Onze grootste klacht over Vampyr gaat over de laadtijden. Op de gewone PS4 zijn deze in ieder geval best lang, en kunnen zelfs opduiken als je snel van district naar district gaat lopen, zeker tegen het einde van het spel. Waarom krijg je een dash als je deze toch niet optimaal kan gebruiken? Het is best irritant om telkens je momentum gestopt te zien, gewoon omdat je doorheen de wereld loopt. Aangezien er toch zoveel laadmomenten zijn, is het ontbreken van een fast travel-systeem ook nog eens bijzonder irritant. Hierdoor voel je je minder geneigd om, als het spel eenmaal uitgespeeld is, het snel opnieuw te spelen.

Schitterende atmosfeer

Hoewel de gameplay repetitief kan zijn, baadt Vampyr wel als geen ander spel in een schitterende atmosfeer. Van de mistige, nachtelijke straten tot de vaak depressieve personages en de verwijzingen naar epidemieën, racisme, klassenstrijd, gelijkheid of de Eerste Wereldoorlog, de sfeer is bijzonder goed gedaan. Dit zie je ook in de wereld zelf. Londen bestaat uit een wirwar van kleine steegjes en je hebt vaak veel zijstraatjes om te verkennen en shortcuts om na een tijdje te openen. Jammer genoeg moet je, om hierin je weg te vinden, telkens je grote map openen in het menu, want een minimap krijg je niet. De graphics zelf zijn niet de beste die je tegenwoordig kan vinden. Dit merk je vooral als je tijdens de dialogen constant op de gezichten moet zitten staren (terwijl de personages zelf, alsof ze dronken zijn, van links naar rechts bewegen). De voice actors hebben goed werk geleverd. Vampyr speelt zich af in Londen, dus verwacht je wel aan een groot aantal Cockney-sprekers. Het is wel jammer dat je als je wil dialogen niet zin per zin kan doorspoelen zonder misschien een deel van de zin die je niet meer kan zien of zelfs de volgende zin ook nog eens te verliezen. Ook de soundtrack draagt ten slotte bij tot de sfeer, met ofwel lage strijkinstrumenten ofwel onheilspellend gezang als je weer eens op het punt staat iemand te bijten.

Vampyr: Conclusie

Wie Vampyr speelt, komt terecht in een spel vol atmosfeer waar je constant in de verleiding gebracht wordt om het (on)leven voor jou gemakkelijker te maken en mensen te bijten. Het voor het grootste deel interessante verhaal en de persoonlijke verhalen van de personages helpen om de ervaring nog beter te maken. Je hebt meerdere skills om te gebruiken tijdens de ietwat repetitieve en niet heel precieze gevechten. Jammer genoeg kan je niet optimaal van de open wereld genieten dankzij de plotselinge en irritante laadmomenten.

Geïnteresseerd in open world games of action rpg’s?

• Lees hier onze review van Dark Souls: Remastered.
• Lees hier onze review van Yakuza 6.
• Lees hier onze review van God of War.