Een donkere kamer. Een enkele lamp en twee schermen verlichten de werktafel. Aan die werktafel zit een man noest, woest door te werken. Zijn vingers tot bloedens toe aan het botvieren op twee Gamecube-controllers tegelijk. Dagen, maanden, zelfs jaren gaan voorbij. Skip naar het najaar van 2018. Thanosgewijs rolt er een enkele traan langs de wangen van diezelfde man. Jicht in zijn polsen, pijn in elke andere ledemaat. Maar hij is tevreden. Zijn levenswerk, zijn ultieme ode aan de gamewereld is voltooid. *roll credits*
Toy Story, maar anders
Althans, zo stel ik me het leven van Masahiro Sakurai voor, de bezieler van Smash zoals we het nu kennen.
Van Toy Story-knokfest naar wereldwijd en industriedominerend fenomeen. Dat is exact wat Smash doorheen de jaren is geworden. Dat moment wanneer een game letterlijk zichzelf overstijgt en meer wordt dan dat. Mensen beschouwen Smash als een geweldige fighter, maar voor mij is het altijd meer geweest. Het is de ultieme ode aan de Nintendo-fans. Een Hall of Fame van alles wat Nintendo doorheen de jaren heeft meegemaakt. In zekere zin kan je Smash het beste vergelijken met Marvels Infinity War. Iedereen is erbij en elk apart universum komt hier samen in één event.
United States of Smash
Daarom keek heel de wereld reikhalzend uit naar de nieuwe game, Smash Bros. Ultimate. Verwachtingen waren torenhoog. Switch sales, Nintendo Online, allianties tussen Nintendo en andere partijen. Er is veel planning, strategie, bloed, zweet en tranen gemoeid met deze game. De druk op de makers hun schouders moet torenhoog geweest zijn. Het was immers de laatste kans voor Nintendo om hun prospectiecijfers (die torenhoog waren) te halen. Het is dan ook een plezier om te zien hoe Smash Ultimate letterlijk alle verwachtingen lijkt in te lossen. En een opluchting.
Het uitgangspunt van Super Smash Bros. Ultimate blijft simpel. We maken simpelweg de beste versie van Smash die mogelijk is. We steken er alles uit het verleden in, letterlijk alles. En dan breiden we het uit met de Switch-generatie aan games, zoals Mario Odyssey of Xenoblade Chronicles 2. Met maar liefst 75 personages is dat meteen een grote bob-omb aan content en een succesformule die de tand des tijds glorieus gebruikt om zichzelf mee te verrijken.
Zo gezegd, zo gedaan. Smash Ultimate is het verleden, heden én de toekomst van de franchise geworden. Meer nog, het is tot in de kleinste details steeds verder geoptimaliseerd. Als een gediplomeerd Smash-veteraan lieg ik niet wanneer ik zeg dat dit de beste versie van Smash is tot op heden. Het is maar passend dat we dan ook onze meest prachtige roos op de spreekwoordelijke stapel gooien.
Smash Forward
Maar dat moeten we jullie natuurlijk niet vertellen. Met het Spirit Board, World of Light en de meest diverse instelmogelijkheden van multiplayer is dit een game met een levensduur die jaren zal overstijgen. Smash Ultimate is immers na een maand al een begrip geworden in de Nintendo Community, die doorheen de 19 Smash-jaren, mondiger, krachtiger en bovenal online is geworden. Het is voor een oude rot een plezier om te zien hoe jonge gamers zich steeds meer verliezen in de lore van Earthbound, of zelfs de personages van een obscure RPG zoals Golden Sun (be still my aching heart) ontdekken, via Smash.
Het is op deze manier dat een nieuwe generatie gamers ook appreciatie kan krijgen voor obscuurdere personages zoals Lucas, Palutena of zelfs Ice Climbers, bovenop de rollen die ze als fighter hebben. Smash Bros. Ultimate mag dan wel een fighting game zijn, maar de plannen van NIntendo waren natuurlijk veel breder dan dat, wat al eens over het hoofd gezien wordt. Soms vergeten we dat Fire Emblem nooit bestaansreden had gehad in het Westen, indien Marth en Roy niet hun opwachting hadden gemaakt in Super Smash Bros. Melee, waardoor Nintendo besefte dat er toch interesse was om deze personages te leren kennen. De cultstatus rond iconen zoals R.O.B. en Mr. Game & Watch blijft zo behouden en uitgebreid. De memeficatie van personages is dankzij de screenshot-functionaliteit van de Switch en de photomode van Smash nog toegankelijker dan voorheen. Al missen we Miiverse op momenten zoals deze (RIP). Maar wat zeker is? Al deze zaken dragen tot één ding bij. Een krachtiger en gezonder Nintendo-universum.
Infinity Smash
Daarom dat de parallel met Infinity War en het Marvel-universum zo accuraat te leggen is. Beide events zijn in het leven geroepen om elke franchise binnen hun universa meer levensadem te geven, nieuwe fans aan te spreken, die nog niet eens wisten dat ze fans waren. Te experimenteren met nieuwe pistes of om personages relevant te houden. Denk maar aan Captain Falcon, die nog steeds geen nieuwe game heeft sinds het jaar 2003, maar wel een enorm trouwe fanbasis. Waar het DC-universe blijkbaar zo hard mee sukkelt, heeft Nintendo hier met de vingers in de neus exact dezelfde succesformule als Marvel gehanteerd.
Het is dan ook uitkijken naar wat de volgende tactische meesterzet is van Nintendo rond hun IP’s. Als we op de DLC-plannen kunnen afgaan, lijkt het erop dat Nintendo, meer dan vroeger, Smash ook uitspeelt naar hun partners als ideaal lanceringsplatform om een franchise te lanceren naar de Nintendo install base toe. Daarvan lijkt Atlus alvast de eerste te zijn, met de inclusie van Joker, en dus Persona 5, in Smash Ultimate. Daarmee lijkt de toon alvast gezet voor een liefdesaffaire tussen de Nintendo Switch en een reeks die voorheen nooit op een Nintendo-console te zien was. Enkel de toekomst zal uitwijzen waar dit ons heen brengt.
Met nog vier DLC-personages die nog onthuld moeten worden, hou ik bang en hoopvol mijn hart vast. Zou er extra liefde voor Monster Hunter verschijnen? Of Dragon Quest? A man can dream.
Tot slot laat ik jullie met deze gevleugelde woorden:
One Smash to rule them all, One Smash to find them, One Kirby to bring them all and in the World of Light bind them.
