Yakuza 6 review: de krankzinnige wereld van Kiryu Kazuma

De Yakuza-serie is een redelijk vreemd beest, dat sinds 2005 groot succes kent in Japan maar in het Westen nooit heeft mogen rekenen op veel glorie. Dat is niet echt verwonderlijk: de games zijn gemaakt voor een puur Japans publiek en verschijnen hier steeds pas twee à drie jaar na de originele Japanse release. Pas sinds vorig jaar, met de goede ontvangst van prequel Yakuza 0 en remake Yakuza Kiwami, begint de reeks in onze contreien wat mainstream succes te kennen. Yakuza 6 krijgt daarom een nogal vreemde rol opgedrongen: het moet dienen als het laatste hoofdstuk van iconisch uithangbord Kiryu Kazuma en tegelijk potentiële nieuwe fans verwelkomen tot diens krankzinnige wereld.

Kiryu Kazuma is de stoerste bink van heel Japan. Hij is de Draak van Dojima, een levende legende in de Japanse onderwereld, waar status en rang gelijk staan met de gave om tanden uit te slaan en botten te breken. Niet ontoevallig twee disciplines die Kiryu-san over de jaren heen verheven heeft tot een absolute kunst. Menig bullebak is al gekust door zijn steenharde vuisten. Menig eerloos crimineel heeft al mogen proeven van zijn krokodillenleren schoenen. Menig stuk uitschot kreeg al de eer om verpulverd te worden door zijn ongeziene kracht. Kiryu is een nobele yakuza, die op professioneel vlak enkel het bloed van medecriminelen laat vloeien en in zijn vrije tijd steevast opkomt voor onschuldigen en onderdrukten.

Hij is stoïcijns en bescheiden. Hij is zelfverzekerd en wijs. Hij is groot en sterk. Hij is mysterieus en charismatisch. Hij wordt in mum van tijd een expert in elke sport of activiteit die hij uitprobeert. Zijn stem is hoe een ruwe diamant zou klinken mocht een ruwe diamant geluid maken. Alle vrouwen vallen voor hem. Mannen slaan zo door bij het zien van al die mannelijke perfectie dat ze hem ofwel overladen met bewondering en respect ofwel blindelings aanvallen uit pure nijd. Yakuza 6 gaat met andere woorden stevig mogen uitpakken om deze halfgod een waardige zwanenzang te schenken.

Botten breken in Tokio en Hiroshima

Kiryu is intussen een man van middelbare leeftijd (weliswaar met het lichaam van een 25-jarige atleet). Zijn bewogen leven is een aaneenschakeling van grote en kleine avonturen vol tragedie, verraad, complotten, intense rivaliteiten, bendeoorlogen en duizenden gebroken handlangers. Vrij logisch dus dat Kiryu al jaren probeert om zijn verleden als yakuza achter zich te laten. Hij wil niets liever dan in vrede leven met zijn adoptiedochter Haruka en de kinderen van zijn weeshuis in Okinawa, maar steeds wordt hij tegen wil en dank teruggesleurd naar de duistere oorden van de Japanse georganiseerde misdaad.

Het duurt niet lang voor zijn onderzoek hem wederom betrekt bij een groot complot vol verraad, schokkende plotwendingen, bombastische personages en erg veel melodrama.

Aan het begin van Yakuza 6 komt Kiryu vrij na een gevangenisstraf van drie jaar. Al snel ontdekt hij dat Haruka hun weeshuis verlaten heeft, in een coma ligt dankzij een dubieus auto-ongeluk en een baby op de wereld heeft gezet. Kiryu, edelmoedig en trouw als hij is, gaat onmiddellijk op zoek naar Haruka’s mogelijke belagers en de vader van de baby. Het duurt niet lang voor zijn onderzoek hem wederom betrekt bij een groot complot vol verraad, schokkende plotwendingen, bombastische personages en erg veel melodrama. Zoals gewoonlijk speelt het grootste deel van de game zich af in Kamurocho, een fictieve versie van Kabukicho, de grootste rosse buurt van Tokio (en Azië). De plot brengt Kiryu daarnaast ook naar het landelijke stadje Onomichi in Hiroshima, waar een groot geheim zorgt voor problemen die uiteraard enkel opgelost kunnen worden door een heldhaftige en extreem capabele outsider.

Omdat het hier gaat om een tamelijk losstaand verhaal moeten nieuwkomers zich geen zorgen maken over hun gebrek aan achtergrondkennis. De weinige info die toch nodig is, wordt grondig en meermaals uit de doeken gedaan in de cutscenes. Die kunnen soms een kwartier duren en worden gekenmerkt door een belachelijk grote hoeveelheid expositie. Gelukkig zijn de acteerprestaties, de kwaliteit van de personages, de vertaling van de dialogen en de algemene, cinematische feel van hoog niveau.

Brutaal vuistgemeen

Qua gameplay combineert Yakuza 6 als vanouds het verkennen van een kleine en gedetailleerde open wereld met bikkelharde beat ‘em up combat. Deze knokpartijen draaien helemaal rond het combineren van lichte en zware aanvallen, blocks die perfecte timing en positionering vereisen, razendsnelle dodges, de occasionele judoworp, quicktime events en het opbouwen van heat voor het uitvoeren van cinematische supermoves.

Die supermoves zijn contextgevoelig en verschillen naargelang Kiryu’s positie op het slagveld of het wapen dat hij hanteert. Aan het einde van de game heeft Kiryu met andere woorden een paar honderd armen gebroken, hoofden verbrijzeld met zijn schoenen, aangezichten tegen muren en tafelhoeken geramd, messen en zwaarden in torso’s geprikt, criminelen geradbraakt met knuppels en staven, straatbendes opgekuist door hun dikste lid rond te zwieren als een strijdvlegel etc.

De combat is erg gestroomlijnd en versimpeld sinds de vorige delen. Waar Kiryu in Yakuza 0 en Yakuza Kiwami de keuze had uit vier vechtstijlen, hangt hij deze keer vast aan één stijl, die dan ook nog eens relatief weinig om het lijf heeft. Dit kan tegenvallen voor Yakuza-veteranen die meer variatie gewend zijn, maar is goed nieuws voor beginnelingen en zij die houden van focus en lagere leercurves.

Glorieuze substories

Als puntje bij paaltje komt is het hoofdverhaal van elke Yakuza-game slechts bijzaak. Ook hier is de main story maar één aspect van de game, dat slechts een kwart van alle gameplay omvat. Neen, de Yakuza-games speel je voor de sidequests, de zogeheten substories. Oh, die glorieuze, geniale, compleet van de pot gerukte substories.

De Yakuza-games speel je voor de sidequests: die glorieuze, geniale, compleet van de pot gerukte substories.

Terwijl Kiryu door de straten van Kamurocho en Onomichi dwaalt, wordt hij, tussen het brutaal opkuisen van suïcidaal agressieve straatbendes door, erg vaak geconfronteerd met fascinerend vreemde situaties en personages. Denk hierbij aan een man die hulp nodig heeft bij het temmen van katten voor zijn kattencafé, een kerel die wanhopig zijn op hol geslagen stofzuigrobot probeert te vangen, een man die Kiryu op kinderlijk enthousiaste wijze onderwijst in de wonderlijke wereld der erotische chatrooms, een kerkhof vol spoken die naar het hiernamaals moeten worden gebokst, een wereldkampioen darts die Kiryu bejubelt en uitdaagt na hem één keer te zien vogelpikken op café, een enthousiaste ambtenaar die Kiryu kan overtuigen om zich te verkleden en op te treden als stadsmascotte, een Siri-achtige app die worstelt met de gruwelen der zelfbewustzijn, een jongedame die absoluut wil bewijzen dat ze door de tijd kan reizen, een vlogger die mensen het leven zuur maakt in zijn jacht naar views, sukkelaars die hulpeloos aan het plafond van een winkelcentrum hangen, kinderachtige boeven met simplistische meesterplannen en nog veel meer absurde onzin.

Het contrast in toon tussen de substories en het hoofdverhaal is gigantisch. Waar het hoofdverhaal een vrij ernstige en bij momenten nogal grimmige misdaadthriller is, zijn de substories superabsurd en komisch op een heel, heel erg vreemde manier. Het zijn stuk voor stuk eigenzinnige parodieën op de Japanse en globale maatschappij en popcultuur. Het zijn meesterwerkjes in onnozelheid, gebaseerd op idiote misverstanden en belachelijke catchphrases. Waarlijk, de infantiele dialogen en krankzinnige scenario’s doen vaak op de best mogelijke manier denken aan FC De Kampioenen of Samson & Gert.

De verhaaltjes en de humor zijn daarbij ook nog eens doorspekt van de voor ons tamelijk uitheemse en bij momenten politiek incorrecte Japanse waarden. Zo wordt er meermaals op gewezen dat leugens om bestwil altijd beter zijn dan de harde waarheid en dat je eigen individualiteit onderdrukken ten voordele van conformisme een deugd is. Het is moeilijk om de absurditeit en bizarre sfeer die de Yakuza-games op dit vlak neerzetten accuraat te beschrijven. Waarlijk, enkel een wereldvermaarde poëet zou hier misschien in slagen.

Straten vol minigames

Sommige substories zijn verweven met de vele, vele minigames en nevenactiviteiten die de straten van Kamurocho en Onomichi rijk zijn. Al deze games-in-een-game zijn erg goed uitgewerkt, met elk een eigen menu, soundtrack, huisstijl en controleschema. Zo kan Kiryu gaan karaoke zingen, darts spelen, fitnessen, wat balletjes meppen in de batting cages, sekschats voeren met Japanse pornosterren, mahjong spelen en gaan tafelen in een van de vele beschikbare restaurants. Kamurocho bevat ook twee SEGA-arcades, waar Kiryu volledige versies van klassieke games als Outrun, Space Harrier, Hang-On, Fantasy Zone, Puyo Puyo en zelfs Virtua Fighter 5 kan kassen.

Sommige minigames zijn voorzien van urenlange verhaallijnen en zijn zo uitgebreid dat ze al bijna aanvoelen als volwaardige standalone games.

Sommige minigames zijn voorzien van urenlange verhaallijnen en zijn zo uitgebreid dat ze al bijna aanvoelen als volwaardige standalone games. Zo bevat Yakuza 6 een heuse baseball manager, waarbij Kiryu een honkbal team moet versterken, trainen en coachen. Er is ook de kroeg New Gaudi, waar Kiryu een hoop charismatische stamgasten kan leren kennen door middel van gesprekken met meerkeuzevragen. Dan hebben we nog de hostessenbar, waar vrouwelijk schoon kan versierd worden in de trant van een datingsim. Tenslotte kan Kiryu gaan speervissen, waarbij de game transformeert in een godverdomde railshooter, compleet met hectische eindbaasgevechten.

De grootste en belangrijkste minigame is de Clan Creator. Dit is een soort RTS waarbij Kiryu capabele vechters rekruteert en traint om de strijd aan te gaan met Kamurocho’s straatbendes of de clans van andere spelers. De Clan Creator is helaas een vrij saai en plat spel, dat qua kwaliteit en gameplay doet denken aan een middelmatige mobile game.

Mensen die graag lijstjes afwerken, zullen trouwens hun lol niet op kunnen. Elke minigame, elke overwinning, elk restaurantbezoek, elke beweging die Kiryu maakt levert experience points op en resulteert eventueel in het afvinken van een punt in de games’ gigantische to-dolijst.

Virtueel toerisme

Tenslotte moeten we het nog even hebben over de waarde van Yakuza 6 als toerisme simulator. De manier waarop Kamurocho de Tokiose wijk Kabukicho nabootst, is gewoonweg spectaculair, met ‘authenticiteit’ als groot toverwoord. Kamurocho volgt nauwgezet het stratenplan van Kabukicho en zit zo tjokvol audiovisuele details dat zij die de wijk al bezocht hebben, (zoals ondergetekende) meermaals zullen gezegend worden met hevige flashbacks naar hun reis. Ook het echt bestaande Onomichi is overtuigend nagemaakt.

Het spel zet erg accuraat de sfeer van respectievelijk de Japanse grootstad en het Japanse platteland neer.

Het spel zet erg accuraat de sfeer van respectievelijk de Japanse grootstad en het Japanse platteland neer. De straten zijn erg levendig, elk huis ziet er uit alsof er daadwerkelijk in geleefd wordt, elke zaak is voorzien van een eigen huisstijl en identiteit, elk restaurant bevat menu’s vol smakelijke foto’s en beschrijvingen van de lokale gerechten, de straatfiguranten gedragen zich grotendeels zoals men zou verwachten en zelfs de puur decoratieve producten in de winkelrekken zijn allemaal tot in de puntjes uitgewerkt. Jawel, ondanks het feit dat Yakuza 6 intussen technisch en grafisch wat ouderwets aanvoelt (originele Japanse release was ergens in 2016), zijn Kamurocho en Onomichi een waar genot om virtueel te bezoeken.

Conclusie

De Yakuza-serie in zijn geheel is eens iets anders, een door en door Japanse en unieke reeks met een aparte identiteit. Dit zesde deel is een veel gestroomlijndere affaire dan de vorige Yakuza-titels en gaat meer voor kwaliteit dan voor kwantiteit. Desondanks mag het zichzelf nog steeds een erg groots en gevarieerd spel noemen. Het is tegelijk een meeslepend misdaaddrama, een absurde komedie en een virtuele arcadehal, die plaatsvindt in een goed gerealiseerde wereld vol charme en persoonlijkheid.

Jazeker, Yakuza 6 is een waardige zwanenzang voor Kiryu Kazuma, die nu met een gerust hart aan zijn welverdiende pensioen kan beginnen. Tot we hem eind augustus terug zien in Yakuza Kiwami 2 en de andere remakes die SEGA op de planning heeft staan, natuurlijk.

Yakuza 6: The Song of Life is te koop bij bol.com