Awake

Toen deze reeks in 2012 afgevoerd werd, heb ik toch een tijdje wrok gekoesterd voor NBC. Ik begon destijds te kijken omdat Harry Potter-alumnus Jason Isaacs erin meedeed, maar ben gebleven voor het originele verhaal. Isaacs speelt agent Michael Britten, die samen met zijn gezin een auto-ongeval meemaakt. Wanneer hij wakker wordt, blijkt dat zijn vrouw Hannah (gespeeld door Laura Allen) het niet overleefd heeft, maar zijn zoon Rex wel (13 Reasons Why-acteur Dylan Minnette). Hij probeert te wennen aan een leven zonder zijn vrouw en gaat terug aan het werk als agent bij Moordzaken. Wanneer hij de volgende dag wakker wordt, blijkt zijn zoon dood te zijn en leeft zijn vrouw nog. Hij leeft dus in twee realiteiten, wat hem ook lijkt te helpen bij zijn werk. Samen met zijn psycholoog probeert hij uit te zoeken welke realiteit nu de echte is. Deze reeks bleef verbazen met geweldige twists, maar kreeg jammer genoeg maar één seizoen van 13 afleveringen en eindigde met een cliffhanger. Dubbel jammer dus.

Perception

Nog eentje die nauw aan mijn hart lag, maar na 3 seizoen gecanceld werd, was Perception op TNT. Nu is drie seizoenen best oké, ware het niet dat elk seizoen maar 10 tot 15 afleveringen telde. De reeks ging over Daniel Pierce (Eric McCormack uit Will & Grace), een professor in de neuropsychiatrie die zelf kampt met paranoïde schizofrenie. Hij wordt door Kate Moretti (Rachael Leigh Cook), een voormalige studente van Daniel en nu FBI-agent, gevraagd om te consulteren bij hun lopende zaken. Door zijn schizofrenie ziet hij af en toe mensen die er niet zijn, die hem helpen met het oplossen van die zaken. Ik weet wat je denkt: “Dat klinkt een beetje als Awake”, maar toch is het helemaal anders. Door Daniels beroep als neuropsychiater ligt de nadruk vaak op de wetenschap en komen er allerlei zeldzame aandoeningen in de afleveringen voor. Het was net die durf om de wetenschap niet uit de weg te gaan, die me aansprak in deze serie. Ook de evolutie die Daniel over de drie seizoenen doormaakt met zijn eigen aandoening is erg meeslepend.

The Secret Circle

Er zijn niet zo heel veel series geweest sinds Charmed die volledig draaien rond magie. The Secret Circle was er wel zo eentje en was toch volledig anders. De serie draaide rond een groep jongeren die vroeger vrienden waren geweest, maar na de mysterieuze dood van een paar van hun ouders uit elkaar zijn gegroeid. Na de dood van haar moeder verhuist Cassie Blake (Britt Robertson uit Project T) terug naar Chance Harbor, het stadje waar ze opgegroeid zijn. Daar vertellen haar vroegere vrienden haar dat ze allemaal afstammen van een coven en dus heksen zijn, net als hun ouders. De reeks was gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van L.J. Smith, die ook The Vampire Diaries schreef. Er was zelfs sprake van een cross-over, maar de serie werd na een seizoen al stopgezet. Ze kon nochtans rekenen op goeie personages, goeie effecten en een interessant verhaal. In plaats van de nieuwe Charmed-reboot had ik dus liever nog een seizoen van The Secret Circle gekregen. Vooral ook door die gigantische cliffhanger op het einde.

Go On

Ook deze comedyreeks met Matthew Perry kreeg amper één seizoen. Daarin speelde hij Ryan King, presentator van een radiotalkshow die zijn vrouw verliest en verder probeert te gaan met zijn leven. Op aanraden van zijn baas Steven (John Cho) gaat hij naar een hulpgroep voor mensen die rouwen. Op het eerste gezicht lijkt daar niks grappigs aan, maar de humor was vaak erg eerlijk en oprecht. Tijdens de sessies leert hij langzaamaan de andere mensen van de groep en hun problemen beter kennen en krijgt hij met hun hulp zijn leven op orde. Deze serie had een erg diverse cast en ging ook zware thema’s niet uit de weg. Ik was beginnen kijken voor Matthew Perry en John Cho (die later in dit artikel nog voorkomt met een andere te vroeg afgevoerde reeks), maar het was uiteindelijk door de found family dat ik verliefd ben geworden op de reeks.

Pushing Daisies

Een eerste reeks waar ik nog altijd een traantje voor laat als ik eraan denk dat die maar twee seizoenen heeft gekend, is Pushing Daisies. Wat ABC indertijd bezield heeft om de stekker uit Bryan Fullers oven te trekken, is me nog altijd een raadsel. Echt waar, deze reeks was een perfecte mengeling van komedie, drama en procedural die ik nog niet niet veel meer ben tegengekomen. De reeks ging over Ned, een bakker gespecialiseerd in taarten, die met een aanraking een dode weer tot leven kan brengen. Het duurt natuurlijk niet lang voor hij een oude jeugdliefde terug tot leven brengt en zijn krachten samen met inspecteur Emerson Cod gebruikt om moordzaken op te lossen. Voeg daar nog eens een ravissante Kristin Chenoweth bij als Olive en twee gekke tantes, en je krijgt een topreeks die nooit verveelde.

Galavant

Van dezelfde zender als Pushing Daisies maar wel een stuk recenter is ook Galavant te vroeg van ons heen gegaan. Galavant, de reeks, gaat over Galavant de ridder die zich al zingend en dansend doorheen de middeleeuwen begeeft om zijn prinses Madalena, en later Isabella het hof te maken. Kort gezegd heb ik het over een muzikale komedie. Maar wat voor één. De songs zijn zodanig meta (kijk maar eens naar de opening van het tweede seizoen) en goed dat het telkens weer een genot was om te kijken. De soundtrack speel ik ook nu nog af en toe eens af op m’n iPod. Het verhaal, inclusief zijn villains zijn misschien wat licht verteerbaar maar telkens met een kwinkslag die gewoon zorgde voor een half uurtje puur gelach bij het kijken. Het feit dat de acteurs en actrices prachtig samen speelden, zit er ook zeker voor veel tussen.

Smash

Nog een muzikale reeks die te vroeg eindigde was NBC’s Smash. In het kort was dit een soort van Glee voor volwassenen. We bevinden ons op Broadway, sowieso al een fantastische plek om een reeks op te bouwen, en volgen de opstart en later ook al het drama rond een nieuwe musical. De muziek deed iets minder het verhaal vooruitgaan aangezien die meer werd gemaakt voor de show in de show. Dat maakte die muziek niet minder goed of verrassend (kijk maar eens naar deze A Thousand and One Nights). Daarnaast sprak het verhaal van de reeks rond een musical en praktisch alles wat daarbij komt kijken, me ook fantastisch hard aan.

Scream Queens

Als vierde reeks waar we veel te snel afscheid hebben van moeten nemen, wil ik Scream Queens nog eens onder de aandacht brengen. Deze luchtige horrorkomedie van de hand van Ryan Murphy was echt prachtig. Daar waar zijn American Horror Story de dramatische kanten van het horrorgenre opzoekt, ging Scream Queens letterlijk de cartoonkant uit. Het verhaal is dus een stuk luchtiger en minder serieus maar de personages waarrond alles draait in het Kappa Kappa Tau-huis werden zodanig goed neergezet door de Chanels, onder leiding van Emma Roberts, dat je niet anders kon dan meegesleept worden doorheen de absurde universiteitswereld.

Agent Carter

Geen enkele gecancelde serie deed mij zo veel pijn als Agent Carter. Die serie was al de tweede tv-spin-off van het MCU, na Agents of S.H.I.E.L.D., en werd de eerste serie gebaseerd op comics met een vrouw in de hoofdrol. Peggy Carter is dan misschien wel geen superheldin met krachten, maar ze is wel uitgegroeid tot een rolmodel voor veel meisjes en vrouwen. “I know my value” is een van haar belangrijkste motto’s, maar helaas niet van zender ABC, die Agent Carter cancelde na twee seizoenen. Daardoor eindigde de serie met een cliffhanger en de vermoedelijke dood van een van de hoofdpersonages. Net terwijl iedereen zat te wachten op de oprichting van S.H.I.E.L.D., besloot ABC om hoofdrolspeelster Hayley Atwell te casten in een nieuwe serie, die na één seizoen afgevoerd werd. Ik huil nog steeds.

Enlisted

Deze comedy van Fox kreeg ook amper 13 afleveringen, waarvan er 3 dan nog pas later gekomen zijn omdat de zender beslist had de serie van haar schema te halen. En dat was echt zonde. Enlisted ging in première in dezelfde week als Brooklyn Nine-Nine en haalde bijna uitsluitend goede reviews. Maar helaas minder kijkers. Enlisted gaat over drie broers die als eerbetoon aan hun vader allemaal het leger ingegaan zijn. De ene is daar al iets meer bedreven in de andere, en hoewel de sfeer eerst gespannen is, groeien ze langzaam terug naar elkaar toe. We volgen hun dagelijkse leven op de basis met hun medesoldaten en strenge maar rechtvaardige sergeant-majoor. De chemie tussen de broers is fantastisch en de serie is ook oprecht grappig. Van het leger een workplace comedy maken is gewaagd, en ik vind het nog steeds jammer dat we er niet meer van te zien kregen.

Selfie

Deze serie had veel potentieel, maar helaas was het al te laat toen mensen dat doorhadden. Selfie had in de eerste plaats te lijden onder een slechte titel, want eerlijk, ik zou er in 2014 ook nooit aan gedacht hebben om mijn tijd te spenderen aan een serie over de socialemediacultuur. In Selfie wil Eliza na een flater van haar reputatie als dom wicht af en opnieuw voeling krijgen met de echte wereld. Daarvoor roept ze de hulp in van ietwat verkrampte collega Henry. En na een paar afleveringen hadden de makers de goudmijn van hun comedyserie gevonden: de chemie tussen hoofdrolspelers Karen Gillan (Guardians of the Galaxy) en John Cho (Star Trek). De heerlijke personages en vriendschap/romance tussen Eliza en Henry begonnen de romcoms uit de jaren ’90 net eer aan te doen. Er zijn maar 13 afleveringen gemaakt, maar ze zijn de moeite als tussendoortje.

The Lying Game

Deze serie kon je een guilty pleasure noemen, mocht ik die niet oprecht leuk gevonden hebben. Soms heeft een mens wat tienerdrama nodig om alles te relativeren, en The Lying Game was net dat. Een tweeling die bij de geboorte gescheiden werd, vindt elkaar eigenhandig terug. Sutton werd geadopteerd door een rijk gezin, terwijl Emma in de pleegzorg terechtkwam. Wanneer Sutton meer te weten komt over hun verleden, trekt zij op onderzoek uit en neemt Emma haar plaats in. Een van de redenen waarom de serie me aantrok, was de tweeling die de hoofdpersonages waren (weliswaar gespeeld door één actrice). Ik ben namelijk zelf een helft van een eeneiige tweeling, en het was al van Sister, Sister en So Little Time geleden dat we zo’n zussenpaar op tv hadden gezien. Verder moet je geen hoogstaande tv verwachten, maar anderhalf seizoen entertainment (van Gossip Girl meets Pretty Little Liars) met een geweldige hoofdrolspeelster en interessante personages, dat jammer genoeg met een cliffhanger eindigde.