Beste Arrested Development,
Ik schrijf je dit omdat het moeilijk is om deze woorden uit te spreken. Dat is het altijd als het gaat over diepe emoties. Het is daarom makkelijker om deze brief uit te schrijven zodat ik mijn woorden zorgvuldig kan zoeken. Maar hoe ik de woorden ook zal ordenen, de pijn zal er altijd zijn. Zelfs als een lasser met minutieus geduld 2 platen feilloos aan elkaar last, vliegen er nog steeds al knetterend gloeihete stukken metaal in het rond.
Ik schrijf je dit omdat het moeilijk is om deze woorden uit te spreken. Dat is het altijd als het gaat over diepe emoties.
Onze liefde was groot, zo’n 7 jaar geleden toen ik je voor het eerst zag. Ik herinner me nog hoe ik mijn geluk niet op kon. Je bracht iets nieuws in mijn leven, ook al was je toen al jaren niet meer op het kleine scherm te zien. De avonturen van de excentrieke Bluth-familie bleven me entertainen. Je was knap, slim, spitsvondig en het was alsof je iedere seconde een geniale mop vertelde. Ik heb tranen gelachen, weet je dat nog? Toen Buster zijn hand verloor aan een losgeslagen zeehond en er een zalige woordspeling gemaakt werd met Lucille en Loose Seal. Of die keer dat Tobias Fünke zijn businesscards bovenhaalde waarin hij de functies analyst/therapist samenvoegde onder de functie analrapist. Weet je dat nog? Toen hebben we goed gelachen.
Maar toen kwam het vierde seizoen en het was duidelijk dat de voorbije jaren hard waren voor je. Je had intussen geen structuur meer en het leek wel alsof je schizofreen was wanneer je constant van de hak op de tak sprong. Ik aanvaardde dat, liefde verzacht alles en je neemt de kwade dagen naast de goeie dagen. Ook al was je niet meer zoals ik je leerde kennen, ik had er alle vertrouwen in dat alles terug goed zou komen. We hebben nu eenmaal allemaal onze donkere periodes gehad, toch?
Deze week zag ik je terug en ik was blij te zien dat je stabiliteit gevonden hebt. De individuele karakteristieken die ik zo leuk vond aan je waren terug. Toch kwam die vonk van vroeger niet meer terug. Waarom voelde ik die connectie dan niet meer zoals vroeger? Waar ligt het probleem precies?
Om een antwoord daarop te bieden, moet ik vooral even naar mezelf kijken. Ik ben niet volledig te vinden voor de nieuwe richting die je uitgaat. De hele verkiezingscampagne van Lindsay die een flauwe parodie is op Trumps campagne is niet alleen een behoorlijk dieptepunt maar ook helemaal achterhaald. Er zijn genoeg andere reeksen die hierop hebben ingespeeld en veel spitsvondiger commentaar gaven. Het hele verhaal met Ron Howard geeft het gevoel dat het absoluut nergens naartoe gaat. Het is ook net iets te meta en te opvallend zelfbewust. Maar het ergste, wat ik je moeilijk kan vergeven, is wat je dit seizoen met Tobias Fünke gedaan hebt.
Tobias was veruit mijn favoriete personage maar hij heeft heel weinig omhanden op dit moment. Hij wordt gereduceerd tot een personage die wanhopig het contact met de Bluths wil behouden, maar er wordt nergens een uitleg gegeven waarom.
Maar er zijn ook goeie momenten, vluchtige momenten waarop ik de genialiteit van vroeger terugzie. Vooral Gob en hoe hij omgaat met zijn homoseksualiteit heeft dit seizoen een mooie verhaallijn die ik graag verder zie groeien. George Sr. en Lucille tonen ons ook een nieuwe kant waarvan ik oprecht benieuwd naar ben hoe het verder gaat.
Dat is in essentie waar het probleem ligt bij me. Ik ging ervan uit dat Arrested Development ook slaat op de personages. Hoe ze onverbeterlijk weigeren om te evolueren en bij te leren. Uiteindelijk werkt dat niet, zo toonde het vierde seizoen. Nu zien we voor het eerst hoe bepaalde personages zich anders gedragen en het is wennen.
Hiermee creëer je een kans om ons te verrassen en echt iets mooi/hilarisch te brengen. Grijp die kans! Ik zou het hilarisch vinden moest blijken dat Gob de nieuwe Tobias Fünke worden, deze keer mét homoseksualiteit. Over het algemeen liet je me nu echt op mijn honger zitten maar dit is uiteraard maar het eerste deel van dit seizoen. Er is nog een hele verhaallijn over Lucille Two waar we op dit moment echt nog niets over zagen.
Maar als ik eerlijk mag zijn: als het vervolg me niet weet te verrassen, dan laat ik je los. Soms is het beter om de herinneringen van vroeger te koesteren zonder meer te vragen. Je zal altijd een plaatsje in m’n hart hebben.
Veel liefs,
Davy
P.S.: Kan je aan Netflix vragen of ze Engelstalige ondertiteling activeren bij ons? Zo moeilijk is dat niet, gebruik gewoon dezelfde die je gebruikt bij Netfllix US. Ik heb gezien dat ze die daar wel hebben. Thanks!
