Shadow of the Colossus review: derde keer, nog altijd de goede keer

Juicht ende jubelt, liefhebbers van de betere videogame, want Shadow of the Colossus maakt na z’n debuut in 2006 en z’n bisnummer in 2011 nu opnieuw zijn opwachting in de hoop een loepzuivere hattrick te kunnen scoren. Bij Geekster proberen we Gold Editions, remakes en andere ‘zelfde spel in een lichtjes ander doosje’-versies normaal gesproken te vermijden, maar voor een pareltje als deze maken we al te graag een uitzondering op onze eigen regels.

Flashback naar 17 februari 2006: het Europese continent krijgt vier maanden na de Japanse en de Amerikaanse release ook eindelijk Shadow of the Colossus in de winkelrekken. Daar wordt reikhalzend naar uitgekeken, want gamers in onze contreien hebben al veel goeds gehoord over die nieuwe telg van Sony Computer Entertainment en Team Ico, dat enkele jaren eerder al een meer dan geslaagd debuut maakte met – jawel – Ico. De reviewscores die Shadow of the Colossus al meekreeg van over de oceaan en uit het verre oosten, logen er namelijk ook niet om. Enkele sites en magazines hielden het bij een 8, maar de overgrote meerderheid bekroonde het spel toch minstens met een 9. Tegenwoordig wordt een game al afgebrand als die minder dan een 7,5 scoort, maar de hoge scores voor Shadow of the Colossus waren niet minder dan volledig terecht. Maar blijft de genialiteit van de game ook overeind? Dat zochten wij met plezier voor jou uit!

Wanderlust

Het verhaal waar Shadow of the Colossus zich op boogt, heeft iets vaags en esoterisch dat je ondanks alles toch meteen vanaf de eerste seconde weet vast te grijpen en niet meer loslaat. De uitleg die je krijgt aan het begin van het spel is erg minimalistisch, maar de essentie ervan komt wel meteen aan. Wie zich het liefst laat verrassen door de magie die Shadow of the Colossus uitstraalt, kan gerust overschakelen naar de volgende alinea. Wie toch iet of wat van achtergrondinformatie wil, kan dat in de volgende zinnen lezen. Als jongeman genaamd Wander rijd je op je paard Agro een verboden land in, richting de zogeheten Shrine of Worship. De reden voor zijn bezoekje: het terug tot leven wekken van Mono, een meisje dat – zo legt Wander zelf uit – geofferd werd omdat ze “vervloekt zou zijn geweest”. Dat is de uitleg die hij geeft aan Dormin, de lichaamloze godheid die in de Shrine of Worship resideert en van wie in legendes verteld wordt dat die doden kan laten herrijzen. Dormin vertelt Wander dat hij dat inderdaad kan, maar dat Wander in ruil daarvoor eerst de zestien colossi moet verslaan, gigantische wezens die de incarnatie van de idolen die de andere godheden voorstellen. Klinkt makkelijk, toch? 

Het innerlijk telt

Welkom terug aan iedereen die geen details over het verhaal wilde weten! Om de hoofdboodschap van Shadow of the Colossus nog even mee te geven: je wordt eropuit gestuurd om in totaal zestien colossi een kopje kleiner te gaan maken, groot uitgevallen wezens van diverse pluimage die grotendeels bestaan uit steen, vacht, vlees en – altijd handig – enkele zwakke plekken. De ene keer vliegt je vijand rond in de lucht, de andere keer loopt die op twee of vier poten rond of staat die met een groot wapen te zwaaien. Hoe dan ook zal je telkens een andere aanpak moeten hanteren om in je opzet te slagen. En geloof ons vrij, op enkele colossi zal je nog stevig vloeken omdat je de juiste tactiek niet meteen inzag. Om bij die uit de kluiten gewassen vijanden te raken, doorkruis je heel wat desolate maar wel adembenemende landschappen. Deze nieuwe PS4-versie van Shadow of the Colossus werd door Team Ico helemaal gestript en opnieuw opgebouwd, waardoor die grafisch toch nog net iets beter oogt dan de vorige twee versies. Niet dat dat van doorslaggevend belang is (ook al wil het oog ook wel wat natuurlijk), maar het geeft een game als deze toch nog net dat beetje extra cachet. De hele sfeer van het spel is al goed genoeg om je geboeid te houden, de graphics maken het geheel gewoon af. 

‘David versus Goliath’-gevoel

Wat geen vooruitgang nodig had, is de ijzersterke soundtrack van het spel. Ook hier wordt de rode draad van de gehele game doorgetrokken: less is more. Soms hoeft het niet allemaal zo bombastisch en opgeblazen veel te zijn, en daar vormt Shadow of the Colossus het schoolvoorbeeld van. Grote delen van het spel worden gedomineerd door stilte, maar die wérkt wel. Het enige geluid dat je te horen krijgt, is het galopperen van je paard doorheen de weidse landschappen en de hoeven die weergalmen wanneer je aan de Shrine of Worship aankomt. De leegheid van die wereld maakt het eenzaamheidsgevoel van de protagonist er alleen maar groter op. Wanneer je het effectief opneemt tegen een colossus, verschuift de sfeer echter helemaal. Dankzij componist Ko Otani krijg je dan namelijk heel wat orkestrale hoogtepunten richting je trommelvliezen gepompt, die zonder al te zeer te overdrijven het ‘David versus Goliath’-gevoel waarmee je telkens geconfronteerd wordt, perfect weten te begeleiden.

Als we dan toch één minpuntje móéten vinden in Shadow of the Colossus, dan is het misschien wel dat de camera soms een heel klein beetje durft tegen te werken. Die gaat geregeld een kant op die verre van ideaal is, zeker wanneer je net aan het proberen bent om je een weg te banen richting de zwakke plekken van zo’n kolos. Maar laat dat vooral niet meer zijn dan een klein schoonheidsfoutje in wat voor de rest wel degelijk een geweldige game is. Je zal hooguit enkele keren sakkeren op dat knullige camerawerk, maar er zullen geen controllers door sneuvelen. Een ander element dat als minpunt gezien kan worden, is de beperkte levensduur die Shadow of the Colossus eigen is. Je krijgt zestien colossi voorgeschoteld en leert tussenin af en toe wat van het achtergrondverhaal, maar veel langer dan zo’n tien uur haal je er niet uit. Hoeft ook niet, want elke seconde ervan is het meer dan waard.

Parel die de tand des tijds doorstaat

Echte parels verliezen hun glans niet, dat is de conclusie die je kan vasthangen aan Shadow of the Colossus. Ook na twaalf jaar blijft dit een pareltje in al zijn eenvoud, die van minimalisme een verheven kunst weet te maken. Wie van flitsende actiegames houdt, zal wellicht vinden dat het spel over net iets te weinig tempo beschikt om goed te zijn, maar schijn bedriegt. Shadow of the Colossus weet die eenzame tocht van Wander perfect te laten doordringen tot in het binnenste van je eigen ziel. Elk gevecht met een nieuwe colossus voelt heroïsch aan, maar niet overdreven bombastisch. Na het vallen van elke vijand sta je niet triomfantelijk met je zwaard te zwaaien, maar ben je je ervan bewust dat je opnieuw een horde genomen hebt richting je uiteindelijke doel. Het loodzware lot dat op je schouders rust, blijft altijd om de hoek loeren, en dat weet het spel je continu duidelijk te maken. Shadow of the Colossus is een rariteit in de gamewereld, maar het zijn dit soort zeldzame pareltjes die af en toe nodig zijn om al de rest weer eens even in perspectief te plaatsen.

Shadow of the Colossus is te koop bij bol.com