Fans wachten al tien jaar op een officiële vijfde titel in de Devil May Cry-franchise. Naast een reboot en een HD-collectie is er weinig nieuws met de reeks gebeurd in die tijd. Terwijl zijn broertje, Resident Evil, maar genummerde sequels blijft krijgen, mocht de serie rond Dante geduldig blijven wachten op dezelfde behandeling. Dit jaar werd echter het goede nieuws bekend dat Dante terugkeert, deze keer met een volledig nieuw verhaal en een vijfde installatie in de geliefde reeks.
Een gigantische demon sprak mij aan met ‘puny human’ en daar heb ik hem zwaar op bestraft.
Laat mij meteen eerlijk zeggen dat ik nog nooit een Devil May Cry-game had gespeeld. Ik was me altijd bewust van de franchise maar heb ze nooit in handen gehad. De game bekijk ik dan ook als een product op zich, zonder nostalgische bril, geen verwachtingen of vooroordelen. Ik weet enkel dat het een ultragewelddadige actie-franchise is waarbij je demonen en allerlei kwaadaardigheden een kopje kleiner moet maken. Tijdens de demo speelde ik als Nero (en dus niet als Dante, Jens – nvdr), die zijn intrede maakte in Devil May Cry 4.
Genieten met stijl
Stijlvolle actie is waar Devil May Cry rond lijkt te draaien en ik kan de fans meteen gerust stellen met het feit dat je de gekste combo’s kan uithalen door je wapens op slimme wijze in te zetten. De stijlvolle actie was zeker aanwezig, onder constante begeleiding van puberale commentaren van mijn personage. Ik heb me echter laten wijsmaken (laten informeren op onze podcast dus – nvdr) dat die theatrale sfeer net één van de hoekstenen van de serie is, dus wie al fan is van de vorige games mag zich aan meer van hetzelfde verwachten.
Wie Devil May Cry kent als een overdreven powerfantasie zal in het vijfde spel meer van dat vinden.
Nero maakt in de demo gebruik van een zwaard en geweren, maar de leukste feature van dit spel is dan ook meteen de nieuwste toevoeging: de Devil Breaker. Je vindt doorheen het spel mechanische handschoenen die Nero kan oppikken en die een kracht bezitten om demonen te “breken”. Met een lichte tap van de knop voer je een slag uit die genoeg is om zwakkere demonen aan hun einde te laten komen. Hou je de knop even in, dan voer je een krachtigere slag uit waar zelfs de grootste badass van zal moeten bekomen. Die duurt eventjes om te laden dus je stelt jezelf dan weer tactisch op een zwakke plek. Slim gebruik maken van de mechanics is dus aangewezen. Hoe beter je vecht, hoe beter je scoort op de combometer op het scherm. Het spel vertelt je maar al te graag of je nu “Dismal” of “Apocalyptic” speelt.
Doorheen de demo heb ik allerlei demonen mogen aanpakken, een obstakel uit de weg ruimen en uiteindelijk kwam ik neus aan neus te staan met een gigantische demon. Die sprak mij dan ook onmiddellijk aan met uber-cliché “puny human” en eens mijn ogen stopten met rollen heb ik hem daar zwaar op bestraft.
De dialoog in Devil May Cry 5 doet het dus niet voor mij. Is dat omdat ik geen andere DMC-games heb om mee te vergelijken? Zou ik er anders over denken als ik de franchise al kende sinds mijn dertiende? Misschien wel, misschien ook niet. Dat betekent niet dat die kant van het spel slecht is, wie de dialoog gewoon is uit de voorgangers en het daar kon appreciëren zal dat hier wellicht ook kunnen.
Het belangrijkste aan elke game blijft de gameplay en die zit zeer goed in elkaar. Wie Devil May Cry kent als een overdreven powerfantasie zal in het vijfde spel meer van dat vinden. Deze keer met mooiere graphics en nog meer over-the-top geweld. Ik ben na het spelen wel overtuigd om vroeg of laat de volledige game een kans te geven. Misschien vind ik de dialoog ook leuker als ik de personages iets beter ken en kan appreciëren. De enige zekerheid die ik heb is dat het geweldig voelde om al die demonen neer te halen, en dat een power-fantasy als deze best wel een verslavend effect heeft.
Devil May Cry 5 verschijnt op 8 maart 2019 voor PS4, Xbox One en PC.
