Streamingdienst Netflix ziet een hoop potentieel in een interactieve toekomst waarin je als kijker zelf kan bepalen welke richting het verhaal van een serie of film op gaat. Denk maar aan speciale episodes in de tekenfilmseries Puss in Boots en Stretch Armstrong of de Bandersnatch-aflevering in de Black Mirror-anthologie. Maar toch zijn het vooral videogames die het voorbije decennium grote stappen hebben gezet om volgens het ‘kies je eigen weg’-principe interactieve en heel filmische verhalen te brengen, waarbij beslissingen en acties van de speler daadwerkelijk het verdere spelverloop beïnvloeden.
Het volledige repertoire van regisseur David Cage en zijn Quantic Dream balanceert bijvoorbeeld op die dunne scheidingslijn tussen spel en film. De uitstekende PS4-exclusive Until Dawn uit de stal van het Britse Supermassive Games gaf ons vier jaar geleden dan weer de gelegenheid om zelf de touwtjes in handen te nemen in een entertainende horrorslasher. Onder de vleugels van uitgever Bandai Namco mag de studio de succesformule van Until Dawn nu proberen herhalen in een heuse anthologiereeks. Man of Medan trapt die beloftevolle The Dark Pictures-reeks af.
Ontwikkelaar: Supermassive Games
Uitgever: Bandai Namco
Platform: PlayStation 4, Xbox One, pc
Aantal spelers: 1-5
Release: 30 augustus 2019
Reviewcopy op PS4, bekomen via de uitgever.
Legende
De ontwikkelaar plant maar liefst acht afzonderlijke en gunstig geprijsde horrorverhalen, die met tussenpozen van ongeveer zes maanden zullen verschijnen en telkens een eigen interpretatie zullen bieden op bestaande legendes. Zo baseert deze eerste aflevering zich grotendeels op de mythe van de SS Ourang Medan, een schip waarvan de voltallige bemanning in 1947 op wel zeer mysterieuze wijze het leven liet. Na een spannende intro, die zich effectief op die noodlottige avond aan boord van het schip afspeelt en een vluchtige blik werpt op de gruwel die ons later te wachten staat, neemt het spel flink wat gas terug om de eigenlijke hoofdrolspelers uitgebreid te introduceren.
Vier jongvolwassenen, de broers Brad en Alex, diens vriendin Julia en haar broer Conrad (gespeeld door Shawn Ashmore), stappen aan boord van het jacht van kapitein Félicité “Fliss” Dubois voor een duikexpeditie naar het wrak van een vliegtuig uit de Tweede Wereldoorlog. Ze hebben elk hun eigen persoonlijkheid en karaktertrekjes. Brad is bijvoorbeeld de geek van de groep die in de schaduw staat van zijn veel coolere broer, terwijl rijkeluiskindje Conrad een overdosis arrogantie in zich heeft. Man of Medan is zodanig verhaalgedreven dat we weinig kunnen prijsgeven zonder de ganse ervaring te verbrodden, maar wat een plezierig boottripje moest worden, loopt algauw uit de hand wanneer ze overvallen worden door een bende piraten. Het gaat bovendien van kwaad naar erger, want het spreekt voor zich dat de ganse bende uiteindelijk aan boord van het verlaten ‘spookschip’ uit de proloog belandt.
Kneedbaar verhaal
Wie Until Dawn heeft gespeeld, zal in de grote lijnen van Man of Medan sowieso een gelijkwaardige ervaring vinden, alleen dan met een iets kortere spellengte. Hoewel je doorgaans kan rondwandelen op zoek naar aanwijzingen om het mysterie op te helderen, blijft Man of Medan in se toch eerder een interactieve film dan een volwaardige game. Het spel duwt je telkens in de rol van één van de vijf protagonisten en draait grotendeels rond de beslissingen die je met elk van hun maakt. De acties die je onderneemt, hoe je in de vele gesprekken reageert en beslissingen die je in allerhande situaties maakt, sturen het kneedbare plot via tientallen vertakkingen naar één van zijn talloze eindes. Zelfs de kleinste keuzes die op het eerste gezicht geen onmiddellijke consequenties meedragen, kunnen verderop nog altijd een onverwachte impact hebben.
Er zijn actiemomenten waarin je aan de – voor dit genre – onvermijdelijke Quick Time Events (kortweg QTE’s) wordt onderworpen. Wanneer zo’n prompt plots in beeld verschijnt, moet je echt wel beroep doen op je reflexen om razendsnel de juiste toets in te drukken, want de reactietijd die je krijgt, is hier erg kort. Het missen van zo’n QTE kan, net als de keuzes die je gaandeweg maakt, het verschil betekenen tussen het leven of de dood van elk van de vijf speelbare personages. Het is even slikken als één van de personages sterft omdat je timing verkeerd zat, maar net als in Until Dawn gaat het verhaal daarna genadeloos verder.
Eens de eigenlijke actie uit de startblokken schiet wanneer je samen met je belagers aan boord stapt van de Ourang Medan, bleef ik qua hartstoppende horror wel wat op mijn honger zitten. Sure, de sfeer is creepy en dankzij de occasionele jump scare sloeg mijn hart af en toe wel wat slagen over, maar ondanks de vreemde gebeurtenissen en sporadische aanvaringen met wat lelijke demonen, liep ik zelden met een ei in mijn broek doorheen het schip.
Neem de popcorn er maar bij
Zeer atypisch voor dit soort verhaalgedreven games is de toevoeging van twee coöperatieve modi. De eerste, Movie Night, focust zich op een multiplayer-beleving in je woonkamer waarbij verschillende mensen aan één televisiescherm kunnen spelen. Aan elk van de vijf speelbare personages kun je een speler koppelen en je geeft de controller door om zo samen alle scènes van het verhaal te doorlopen. Shared Story laat je weer toe om online met één iemand uit je vriendenlijst (matchmaking is geen optie) te spelen. Het grote verschil met de overige modi is dat je zonder medeweten van elkaar beslissingen neemt, zoals op de vele momenten waarop de groep even opgesplitst wordt. Deze coöperatieve insteek is uniek voor het genre en je krijgt het gevoel iets fris te spelen.
Of je Man of Medan nu in je eentje of met anderen speelt, over de ganse lijn domineert altijd die doorgedreven filmische aanpak. Dat vertaalt zich onder meer in verbluffende graphics, met alweer verbazend realisme in de gezichten van de personages, en strak gecomponeerde shots waarin vaste camerastandpunten altijd voor dat juiste dreigende gevoel zorgen. Wanneer er plots naar een andere camerahoek wordt geknipt, werd ik soms wel uit de ervaring getrokken omdat mijn personage hierdoor pardoes in een andere richting liep. Maar de setting – en dan met name het horrorschip uit de slotact met al z’n slecht verlichte en claustrofobische gangen – waarin je jouw unieke verhaal kerft, oogt altijd extreem gedetailleerd. Dat er af en toe een texture een fractie van een seconde te traag werd ingeladen, nam ik daardoor ook makkelijker voor lief.
Nog geen high-end filmervaring
Voor een game die drijft op zijn vertakkende verhaal, konden de performances van de acteurs en de dialogen ook nog wel wat extra schaafwerk gebruiken. Als we hun prestaties niet naast een high-end filmervaring leggen, leveren ze op zich prima werk hoor, maar als we de vergelijking met Until Dawn nog even verder doortrekken, kon deze groep acteurs mij veel minder overtuigen. En de mysterieuze The Curator (vertolkt door Pip Torrens van de Netflix-serie The Crown) die in elke episode een rolletje zal krijgen en je na elk hoofdstuk van wat commentaar voorziet, lijkt in dit eerste deel ook maar een flauwe kopie van Dr. Hill uit – jawel – Until Dawn.
Het verhaal eindigt na zo’n 3 à 4 uur tevens behoorlijk abrupt, waardoor het nogal anticlimactisch aanvoelt. Zo zijn er toch een paar valse noten in wat verder een onderhoudend avontuur is geworden dat ik in één rits heb uitgespeeld, om dan vervolgens meteen een paar keer opnieuw te beginnen om te zien in hoeverre je het verhaal kan beïnvloeden.
