Lara en ik zagen elkaar voor het eerst in 1996 op de allereerste PlayStation. Het was een speciale ontmoeting, vooral omdat ik niet goed begreep wat Lara precies van me wou. Toch gingen we samen op schattenjacht, vochten tegen dino’s en losten menige puzzel op. Ondanks die goede tijden samen, groeiden we uit elkaar. Hoe ouder ik werd, hoe jonger Lara. We gingen elk onze eigen weg.
Lara ontmoette nieuwe vrienden, ik ontdekte een andere avonturierster die me op sleeptouw nam, maar ook dat avontuurtje is ondertussen voorbij. Ik had het niet verwacht, maar een aantal jaar geleden zagen we elkaar opnieuw. Lara was, zoals verwacht, een stuk jonger en ik een rimpel rijker. Toch sloeg de vonk opnieuw over en beleefden we een spannend avontuur. Ondertussen zijn we toe aan onze derde date en mijn verwachtingen zijn hooggespannen.
Op zoek naar een dolk
Toen de Geekster Squad op Gamescom was, had ik het geluk om bij uitgever Square Enix in de rij te mogen staan om Shadow of the Tomb Raider uit te testen. Aanschuiven gebeurde op een kunstmatig grasveld vlakbij een ommuurde tempel. Na een uurtje was ik het grasveld voorbij en stonden we aan de tempeldeuren. Daar zagen we een extra rij tussen toortsen en schermen die continu de laatste trailer afspeelde. Een half uur later was het dan eindelijk zover en stond ik aan het einde van de tempelingang. Eenmaal binnen de tempel zag je de ene console na de andere met Lara klaar voor de actie.
Aan mij om Lara uit de problemen te helpen. Zo werkt onze relatie nu eenmaal.
Shadow of the Tomb Raider liet me in Zuid-Amerika starten, waar Lara zich zoals gewoonlijk in de nesten had gewerkt. Aan mij om haar eruit te helpen – zo werkt onze relatie nu eenmaal. Je merkt wel snel op dat Lara er geen doekjes om windt. Ze weet wat ze wil en gaat ervoor. In dit geval is dat een eeuwenoude dolk uit een tempel van de Maya’s. Uiteraard is er een organisatie, Trinity, met slechte bedoelingen die op zoek is naar hetzelfde artefact. Voorlopig niets nieuws onder de zon, maar zolang het verhaal als een goede basis kan dienen, zie ik er geen graten in.
De sfeer zit goed
De omgevingen zien er werkelijk fantastisch uit. Van lichtstraal tot waterdruppel, het ketst schitterend van je scherm.
De game komt pas echt tot leven wanneer je als Lara mag manoeuvreren. De omgevingen zien er werkelijk fantastisch uit. Van lichtstraal tot waterdruppel, het ketst schitterend van je scherm. Lara’s bewegingen voelen net zoals in de vorige games ook zeer natuurlijk aan. Eigenlijk begin je meteen met een sprong in het diepe. Je moet duiken om binnen de muren te raken en het zwemmen gaat echt vlot. Onderweg kom je kleine gaten in het plafond tegen waar je lucht kan happen en dat is nodig om de lange tocht te overleven. Ontwikkelaars Eidos Montréal en Crystal Dynamics voeren meteen de spanning op wanneer je aan het einde van je ondergrondse rit komt. Door het boren en het gebruik van explosieven door Trinity stort de grot in, net wanneer je bijna aan de oppervlakte bent. Het is nipt, maar als je op de juiste knoppen duwt, geraak je er levend en wel uit.
Het begint wat vreemd te voelen op hoeveel manieren de makers Lara proberen te doden. Je vindt er ondertussen ontelbare artikels over terug. Persoonlijk voelt het echt als mijn verantwoordelijkheid om onze heldin er levend en wel uit te slepen. Aan de andere kant is Lara zelf steeds meedogenlozer. In Shadow of the Tomb Raider heeft ze zo bijvoorbeeld nieuwe camouflagetechnieken. Via modder en struiken stalkt ze haar prooi om ze vervolgens met een welgeplaatste messteek in de hals neer te brengen. Ik word er een beetje bang van.
Weinig verrassend
Een groot deel van de game blijft trouw aan de oude getrouwe combinatie van puzzels en platforming.
Gelukkig zijn er ook luchtigere momenten, zoals een puzzel die ik kon oplossen met een kar en enkele gewichtige blokken. Na een beetje denkwerk lukte het om die met pijl en boog aan elkaar te verbinden en de afgrond in te duwen. Zo kwam een heel nieuw pad vrij. Een groot deel van de game blijft dan ook dit soort van tijdloze platformen. Dit ging voor mij niet altijd even vlot, vooral omdat ik Uncharted nog steeds in de vingers heb. Ik sprong met Lara van rots naar richel tot er plots stukken naar beneden vallen. Ik vloog meteen in actie om naar de volgende richel te springen maar Lara viel helaas haar dood tegemoet. Eigenlijk had ik beter geduldig gewacht tot Lara een stukje naar beneden viel en dan van daaruit verder te springen. Mijn getrainde reflexen reageerden echter meermaals op dezelfde verkeerde manier en telkens moest Lara het bekopen met haar leven. Het haalt je wel uit het ritme, maar na een tijdje begon ik af te wachten wat er gebeurde op zo’n momenten om daarna pas te reageren. Ik hoop dat ik het ritme in de volledige game beter onder de knie zal krijgen.
Na mijn speeddate van 15 minuten met Lara had ik een goed gevoel. Shadow of the Tomb Raider heeft weinig verrassingen in petto, maar uiteindelijk lijkt me dat een goede zet. Net zoals de Uncharted-reeks telkens kleine verbeteringen maakte, volgen ontwikkelaars Eidos Montréal en Crystal Dynamics hetzelfde patroon. Benieuwd of de rest van de game even sterk blijft.
Shadow of the Tomb Raider verschijnt op 14 september voor PS4, Xbox One en PC.
