Vroeg of laat worden we allemaal een dagje ouder, maar willen we – ondanks een groeiend aantal verantwoordelijkheden – onze hobby als gamer blijven volhouden. Wanneer we een game kunnen spelen, is dat meestal sporadisch en in flarden. In Story Mode bespreken we daarom games met een korte ervaring, die vooral een focus leggen op het verhaal. Ideaal als alternatief voor de urenlange blockbustergames waar we minder en minder tijd voor hebben.
We gaan opnieuw op avontuur. Korte avonturen weliswaar. Deze artikels zijn bedoeld voor mensen die zin hebben in een kortere game. Deze games hebben meestal geen extreem diepgaande gameplay, maar leggen de focus op personages en verhaal. Deze week bespreken we twee van de beste zogenaamde “walking simulators” What Remains of Edith Finch en Everybody’s Gone To The Rapture alsook het gruwelijke Until Dawn. De aangegeven speelduur is gebaseerd op zowel mijn eigen speelsessie als de gemiddelde speelduur aangegeven op How Long To Beat.
Everybody’s Gone To The Rapture
Ontwikkelaar: The Chinese Room, SCE Santa Monica Studio
Platformen: PC, PS4
Gemiddelde speelduur: 4,5 uur
Het verhaal wordt zowel visueel als auditief vanuit verschillende perspectieven verteld.
De wereld is leeg. De straten staan vol met achtergelaten auto’s, huizen werden verlaten met open deuren, er is nergens nog een mens of dier te bekennen. Het enige bewegende dat je ziet zijn zwevende lichtgevende ballen, die lijken je wel te willen leiden naar ergens.
Everybody’s Gone To The Rapture vertelt je het verhaal van de allerlaatste dagen van een klein dorpje. Door te luisteren naar herinneringen, door radio’s te vinden en telefoongesprekken van vroeger te beluisteren, ontdek je gaandeweg een verhaal.
Het verhaal wordt je verteld vanuit verschillende perspectieven door de bovengenoemde lichtgevende ballen. Elke bal lijkt wel een andere persoon voor te stellen en dat merk je ook aan hoe ze zich gedragen.
Everybody’s Gone To The Rapture is een traag spel. Soms tergend traag. De gameplay bestaat enkel uit wandelen en soms eens een deur openen, meer actie dan dat moet je niet verwachten. Ik snap dat het spel wil dat je heel de sfeer en ervaring in je opneemt en je daarom verplicht om traag te lopen. Maar het tempo waaraan je personage beweegt, is zo traag dat het naar het eind van het spel af en toe op mijn zenuwen begon te werken. Zeker als ik dankzij een bug in het spel dan nog eens mijn weg kwijt was en mij plots terug aan het begin van de game bevond. Gelukkig kon dit worden opgelost door het spel opnieuw op te starten.
Wat het spel dan wel weer goed doet, is sfeer scheppen. Het idyllische dorpje is mooi en geloofwaardig gemaakt. Het verhaal wordt op een zodanige manier verteld dat het jou als speler zelf de losse eindjes aan elkaar laat knopen. Dat geheel is dan wel weer een boeiend verhaal met interessante personages. Op sommige momenten was Everybody’s Gone To The Rapture voor mij een beetje op mijn tanden bijten dankzij het tempo. Wanneer ik echter het einde bereikte, was ik wel onder de indruk van het verhaal dat mij net verteld was.
Until Dawn
Ontwikkelaar: Supermassive Games
Platformen: PS, PS4
Gemiddelde speelduur: 8 uur
Until Dawn geeft je de kans om te bewijzen dat je slimmer bent dan personages in horrorfilms.
Elk van ons heeft al eens naar een horrorfilm gekeken waarbij we het beter wisten dan de personages. Natuurlijk loop je de trap niet op wanneer de moordenaar vlak achter je zit. We zijn intelligenter dan personages in horrorfilms en zouden ook langer overleven dan hen.
Until Dawn geeft je de kans om dat te bewijzen. Een groep tieners keren in de game terug naar een hut in de bossen waar het vorige jaar een tragisch ongeluk gebeurde. Voor ze het goed en wel beseffen lijkt er iets dodelijk achter hen aan te zitten en moeten ze trachten te overleven tot zonsopgang.
Het verhaal speelt zich episodisch af. Elk uur van de nacht wordt behandeld als een eigen aflevering. Je kan dit spel dus spelen op dezelfde manier als je naar een reeks op tv zou kijken. Je kan elke dag een uurtje verdergaan in het verhaal, maar je kan er ook voor kiezen om alles op 1 avond te bingen. De keuze is aan jou.
Een verhaal als Until Dawn wordt natuurlijk gemaakt door de acteerprestaties. De game maakt gebruik van de gelijkenissen van haar acteurs, waaronder Hayden Panettiere en Rami Malek, om er maar enkele op te noemen.
In Until Dawn speel je afwisselend als elk van de personages. Keuzes die je maakt doorheen het verhaal, in combinatie met quicktime-events, zullen bepalen wie overleeft en wie er een bloederig einde tegemoet gaat. Deze keuzes en events zijn het grootste deel van de gameplay, verder zal je enkel rondlopen van punt A naar B en voorwerpen zoeken die het verhaal uitbreiden.
Until Dawn is een heel leuk concept dat mooi uitgevoerd werd, als fan van horrorfilms en -series kon het me zeker smaken en heb ik meermaals bewezen dat ik even domme keuzes kan maken als die personages die sterven in horrorfilms.
Lees ook zeker de review die Niels schreef over Until Dawn.
What Remains of Edith Finch
Ontwikkelaar: Giant Sparrow
Platformen: PC, Switch, PS4, Xbox One
Gemiddelde speelduur: 2 uur
Mijn voornaamste kritiek is dat het spel sneller voorbij was dan ik gehoopt had.
Wanneer ik Giant Sparrow als ontwikkelaar zie staan bij een game twijfel ik geen seconde om dat spel te kopen. Ik was een heel grote fan van The Unfinished Swan en ook bij What Remains of Edith Finch was ik onmiddellijk verkocht.
Tijdens het spelen word je begeleid door de stem van Edith, die verhalen over haar ouderlijk huis vertelt. Het huis is al enkele generaties lang in het bezit van de familie Finch, een familie van excentriekelingen. Elke Finch heeft een eigen kamer en een eigen verhaal. Door het verkennen van het huis leer en beleef je elk verhaal. Je kruipt telkens in de huid van de Finch die het verhaal meemaakte.
Alle personages zijn vrij uniek en je leert al snel dat dit een erg charmant, maar ook erg tragisch verhaal is. In typische Giant Sparrow–stijl gaat dit ook gepaard met de juiste dosis humor. Het spel doet qua concept wellicht denken aan het eerder genoemde Gone Home, maar de uitvoering is toch nog iets anders. Beide games bestaan vooral uit een huis verkennen en de personages leren kennen, maar in What Remains of Edith Finch zit er net iets meer variatie. Vooral op vlak van gameplay is er meer te doen in dit spel. Ook zijn er meer personages om over te leren en hebben ze bijna allemaal een interessant verhaal. De manier waarop het verhaal verteld wordt, is ook anders. Waar Gone Home veel van haar verhaal vertelde door de speler lange teksten te laten lezen, laat What Remains of Edith Finch je zien wat er gebeurde met de personages. Verder leer je ook bij over hen door simpelweg hun kamers te verkennen, maar krijg je als speler de vrijheid om zelf je conclusies te trekken.
Ik heb volop genoten van What Remains of Edith Finch en heb er weinig op aan te merken. Mijn voornaamste kritiek is dat het spel sneller voorbij was dan ik gehoopt had. Het verhaal was leuk en de setting was uniek. De mooie artstyle en muziek maakten het geheel af.
