Venom verraste vriend en vijand in 2018 met een protagonist die zichzelf helemaal niet serieus nam. Venom: Let There Be Carnage is nog een pak minder subtiel, maar toch erg domme fun.
Geluk op het werk
Na hun eerste avonturen samen zijn Eddie Brock (Tom Hardy) en Venom (Tom Hardy) nog aan elkaar aan het wennen. Vertaling: ze kibbelen constant en maken daarbij regelmatig wat dingen kapot. (Eddie heeft veel te tolerante buren.) Ook met dat andere persoonlijke aspect heeft Eddie het moeilijk. Anne (Michelle Williams) vertelt hem dat ze verloofd is met dr. Dan (Reid Scott, Women Who Kill). Zo ziet hij zijn grote liefde opnieuw aan hem voorbij gaan.
Maar je weet wat ze zeggen: geen geluk in de liefde is… geluk op het werk? Daar krijgt hij een serieuze boost dankzij een exclusief gesprek met Cletus Kasady (Woody Harrelson), een beruchte seriemoordenaar die enkel met hem wil praten na hem al eerder ontmoet te hebben in een creditsscène van de vorige film. Eddie (maar vooral Venom) slaagt erin om een doorbraak te vinden in het onderzoek naar hem geleid door inspecteur Patrick Mulligan (Stephen Graham). Daardoor wordt Kasady ter dood veroordeeld. Alleen heeft Eddie’s laatste poging om de man te doorgronden onvoorziene gevolgen. Hij bijt Eddie en krijgt zo z’n eigen symbioot, die hij Carnage noemt. En die heeft natuurlijk een eitje met Eddie te pellen.
Krachten der absurditeit
Woody Harrelsons Cletus is echt wel van het padje getreden, maar die keuze was gek genoeg geslaagder geweest in een traditionelere superheldenfilm.
Venom was geen objectief goede film, maar had wel veel charme. Dat was vooral te danken aan Tom Hardy, die de symbioot veel losser benaderde dan in Sam Raimi’s Spider-Man-trilogie. Zelfs in de film zelf was het hij versus de rest. Zijn omgeving zat in een traditionele superheldenfilm, terwijl hij eerder in een parodie leek te zitten. In deze sequel komt iedereen iets meer op zijn niveau, en dat heeft zowel voor- als nadelen.
Voor mij is elke film leuker wanneer de held er niet alleen voor staat. Eddie is natuurlijk nooit alleen, maar nu heeft ook Anne (en bijgevolg ook Dan) de situatie grotendeels aanvaard. Michelle Williams krijgt dan ook meteen meer te doen en lijkt ook meer plezier te hebben in haar rol. De cast blijft redelijk klein, waardoor ook de kleinere zijpersonages zoals dat van Stephen Graham meer ruimte krijgen. De enige die bijna schandalig onbenut wordt, is Naomie Harris als Frances aka Shriek, de jeugdliefde van Cletus.
De grootste vertolking, letterlijk en figuurlijk, komt niet geheel onverwacht van Woody Harrelson als Cletus. Zijn seriemoordenaar is echt wel van het padje getreden, maar die keuze was gek genoeg wellicht geslaagder geweest in een traditionelere film. Nu is het contrast met de toon van de film en met Tom Hardy niet groot genoeg en heffen de krachten der absurditeit elkaar op. De momenten daarentegen waarin hij zijn meer duistere kant laat zien, komen beter over. Soms is té misschien toch te. Ook bij Venom.
Innerlijke commentaarstem
Het plot is flinterdun en berust vooral op vreemde toevallen, en toch heb ik me kostelijk geamuseerd met Venom 2. Tom Hardy deelt de credits voor het verhaal met Kelly Marcel (Cruella), en beiden lijken te beseffen dat hij de sterkte is van deze films. De helft van deze film is een buddy cop-film waarin twee ongewilligen hun afhankelijkheid beseffen en aanvaarden. Tom Hardy’s stemmenwerk, waarbij hij zijn Bane-stem de bijklanken van een dudebro geeft, en komische timing zijn nog steeds excellent.
Tom Hardy’s stemmenwerk en komische timing zijn nog steeds excellent.
Het helpt daarbij dat Venom eigenlijk een letterlijke innerlijke commentaarstem is. Niet alles werkt—een scène waarin Venom speecht in een bar bracht ondanks de bedoeling erachter weinig animo, maar ik heb vaker luidop gelachen dan ik zelf verwacht had. Aan een bepaalde mop met een priester ga ik nog een paar keer moeten denken.
Ook de regie van Andy Serkis houdt het levendig aan de technische kant, zij het niet heel erg vernieuwend of origineel. Van de motioncapture-meester kan je wel verwachten dat de visual effects in orde zijn, al zijn er opnieuw te veel CGI-gevechten. De cinematografie is wel warm en dynamisch, en San Francisco komt er goed uit. Marco Beltrami levert ook een degelijke score af die soms goed oldschool aanvoelt.
Bovendien klopt Venom 2 af op iets meer dan anderhalf uur, en dat is al een verademing. En na dat anderhalf uur krijgen we nog een minuut mid-creditsscène die de zaal bijzonder enthousiast naar huis stuurde, en ons dus ook. Daarvoor willen we Eddie en Venom zeker nog terugzien. Zijn we daarom mee verantwoordelijk voor de voortzetting van dit soort hersenloos vertier? Dan is dat maar zo. Want zoals Venom knipogend zegt: “Responsibility is for the mediocre.”
Venom: Let There Be Carnage is nu te zien in de bioscoop.
