Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

La Llorona review: spookt door je hoofd

Hoe giet je een van de donkerste hoofdstukken van de Guatemalteekse geschiedenis in een film die de slachtoffers eer aandoet zonder hem te zwaar te maken zodat het publiek wordt afgeschrikt? Regisseur Jayro Bustamente doet dat door er bovennatuurlijke horror bij te brengen die perfect de symboliek weergeeft. Wij zagen La Llorona al op Film Fest Gent, en zijn nog steeds onder de indruk.

Onderbelicht

Er is veel kans dat mensen bij ons weinig tot niks afweten van het onderwerp van La Llorona: de Guatemalteekse burgeroorlog waarbij in de vroege jaren 80 duizenden mensen, ook kinderen, van de inheemse Maya Ixil-bevolking werden vermoord. Die genocide liet vele kinderen achter zonder ouders maar ook ouders zonder kinderen. En laat dat nu centraal staan in de film. Om die tragedie voor te stellen, wordt, zoals de titel al verraadt, de legende van La Llorona gebruikt (Spaans voor de huilende vrouw) in een licht fictief verhaal.

Veel kans dat mensen bij ons weinig tot niks afweten van het onderwerp van La Llorona: de Guatemalteekse genocide.

Dat begint met verschillende Maya Ixil-vrouwen die getuigen op het proces tegen generaal Enrique Monteverde (Julio Diaz), een fictieve stand-in voor voormalig president Efraín Ríos Montt, die aan de macht was ten tijde van de burgeroorlog. De generaal, die gezondheidsproblemen heeft, staat terecht voor de genocide die toen plaatsvond maar ontkent met klem dat hij verantwoordelijk is. De vrouwen vertellen wat ze toen meegemaakt hebben, en zijn ervan overtuigd dat hij schuldig is. Die verhalen zijn ook allemaal gebaseerd op echte getuigenissen, wat je meteen koude rillingen bezorgt.

Maar uiteindelijk wordt hij vrijgesproken, tot grote woede van de inheemse bevolking. De echtgenote en dochter van de generaal ontkennen, ook voor zichzelf, dat hij er iets mee te maken had en nemen hem mee naar huis. Daar zitten ze echter al snel opgesloten want een woedende menigte omsingelt het huis met foto’s van vermoorde of vermiste familieleden in hun hand.

Zoals het de rijken betaamt, heeft dit gezin werkers om hen te helpen. Tot voor kort waren dat vooral inheemse Maya’s maar velen namen ontslag vlak voor het proces. Daarom is er nu een vervangster nodig voor het huishouden en dus wordt Alma aangenomen. ‘s Nachts wordt de generaal al gauw wakker door het geluid van een vrouw die lijkt te huilen, maar er is natuurlijk helemaal niemand. Zijn familie wijt het aan zijn beginnende Alzheimer maar daar blijft het niet bij. Ook de rest van het geprivilegieerde gezin voelt stilaan de effecten.

Meer dan horror

Zoals misschien al duidelijk is, wordt de familie dus geteisterd door La Llorona. Maar anders dan in de gelijknamige Amerikaanse horrorfilm wordt die Latijns-Amerikaanse mythe hier op indrukwekkende wijze gebruikt als symbool voor de inheemse bevolking die vervolgd werd. Niet alleen komen er verschijningen aan te pas, maar de echtgenote van de generaal bijvoorbeeld krijgt letterlijk te voelen hoe het was om destijds in hun schoenen te staan. Er hoort ook een traditioneel liedje bij de mythe en een donkere versie daarvan loopt over de credits. Dat liedje alleen al toont hoe gruwelijk toepasselijk de legende is op de situatie van de Guatemalteken. Maar de krachtige symboliek doet ook niet af aan de opzet. Bustamente heeft enkele horrorelementen goed onder de knie, zoals spelen met verschijningen, camerahoeken en verontrustende beelden, waardoor de film ook als subtiele horrorfilm overeind staat.

Maar die verontrustende sfeer is ook te danken aan de actrice die Alma speelt, Maria Mercedes Coroy. Zij heeft zo’n pakkende uitstraling, en zegt ook zo weinig, dat je je inderdaad afvraagt of ze er wel echt rondloopt. Ook haar eigen gezinsverhaal is mysterieus en hint naar iets bovennatuurlijks. Vooral bij een bepaalde scène in een zwembad lijkt ze wel de vleesgeworden Llorona. Daarnaast wordt de sfeer ook vooruitgeholpen door de cinematografie. De belichting is vaak schaars en het kleurenpalet is eerder gedimd, met veel bruin- en blauwtinten en een speciale filter waardoor het wit van bijvoorbeeld het kleed van Alma fel afsteekt en ook voor een bovennatuurlijke sfeer zorgt.

De krachtige symboliek doet ook niet af aan de horroropzet van de mythe.

Erg rijk aan plot is de film niet, maar is des te sterker in hoe je mee wordt getrokken in de claustrofobische sfeer van het huis. De film speelt zich dan ook nergens anders af. Je hoeft ook niet echt iets te weten over de Guatemalteekse geschiedenis voor je naar La Llorona gaat. Er wordt genoeg aandacht aan besteed maar door de uitvoering voelt het niet als je typische Amerikaanse biodrama dat je tot huilen wil aanzetten.

Uiteindelijk gaat het dan ook niet alleen om de geschiedenis, maar ook om het heden. Het heeft lang geduurd voor dit stuk geschiedenis in het land zelf onder de aandacht kwam, en daar wou Bustamente verandering in brengen. Hij spreekt als het ware voor de bevolking die vraagt dat er verantwoording wordt afgelegd voor de dingen die de inheemse bevolking overkomen is. En dat is een boodschap die in veel post-koloniale landen wel wat weerslag zou moeten hebben.

La Llorona speelt nu in de gespecialiseerde bioscopen.

Beklijvend

la llorona
4 5 0 1
Jayro Bustamente laat zien dat je een bekende mythe kan aanwenden om de geschiedenis te veroordelen en meteen ook een subtiele horrorfilm kan neerzetten. Deze blijft nog even nazinderen.
Jayro Bustamente laat zien dat je een bekende mythe kan aanwenden om de geschiedenis te veroordelen en meteen ook een subtiele horrorfilm kan neerzetten. Deze blijft nog even nazinderen.
4/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels