Net zoals bij Infinity War, respecteren we de wens van regisseurs Anthony & Joe Russo om geen enkele spoiler te vertellen. Deze recensie van Avengers: Endgame zal dus niets vertellen over het verloop van het verhaal en zal zich puur focussen op de kwaliteit en het algemene gevoel. Thanos demands our silence and we comply. We hebben gezien wat er gebeurt met mensen die dat niet doen en dat is enkel maar een extra motivatie geweest.
Er is me weinig tijd gegund om alle gedachten te ordenen.
Exact een jaar geleden zat ik achter mijn toetsenbord, peinzend hoe ik best mijn gevoel over Infinity War zou verwoorden. Bij het schrijven van een recensie voor zo’n geanticipeerde blockbuster komt meer kijken dan je op eerste gezicht zou denken. Zeker als je zelf een grote liefde hebt voor het bronmateriaal, is het heel moeilijk om objectief te oordelen over het eindresultaat. Het is koorddansen tussen “ben ik te streng” of “niet streng genoeg”, het erkennen van verwachtingen en projecties die je zelf aan de film gaf.
Uiteindelijk gaf ik Infinity War een 8 op 10. Dat cijfer is intussen in mijn hoofd al veranderd. Met tijd komt wijsheid en bij films is dat niet anders. Wanneer alle stof is neergedaald en je alles hebt kunnen laten bezinken, komen nieuwe bedenkingen. Die tijd is me spijtig genoeg nu niet gegund. De persvisie is namelijk enkele uren voor de officiële avant-première. Deze recensie is dus puur buikgevoel, mijn eerste stroom aan gedachten snel geordend en gefilterd in spoilervrije woorden en paragrafen. De nadruk ligt hier op spoilervrij. Het maakt het heel moeilijk omdat de zaken die me heel enthousiast maken, ook diep verwoven zijn met het verhaal. Hou dat dus in het achterhoofd.
Avengers: Endgame heeft namelijk alles om geschiedenis te schrijven. De crew van Infinity War is volledig terug met alweer een scenario van Stephen McFeely & Christopher Markus en zoals eerder vermeld vinden we de Russo-broertjes terug in hun regisseursstoel. Het dient ook als slotpunt van het ambitieuze Infinity Saga, een verzameling van 22 films, deze film meegerekend. Nog nooit eerder is er een franchise geweest die met zoveel films een volledig cinematografisch universum creëerde. Met zoveel erkenning komt echter ook heel veel druk. Hebben ze er een waardig einde aan kunnen breien? Het korte antwoord? Ja.
Avengers: Endgame heeft alles om geschiedenis te schrijven.
Het verhaal start heel snel na de gebeurtenissen uit Infinity War. De overgebleven helden likken hun wonden en proberen één voor één om te gaan met het verlies. Tony Stark bleef samen met Nebula alleen achter op een wildvreemde planeet. Ook hier moet ik ondanks al mijn enthousiasme de lippen op elkaar houden. Zonder al te veel te lossen over het verhaal, maar er wordt op slimme wijze gebruik gemaakt van elementen uit de vorige films. Voor fans van het eerste uur zal het dus op en top genieten worden. De eerste helft van de film is eigenlijk één grote lofzang aan het adres van het titanenwerk dat het MCU heeft verwezenlijkt de afgelopen 10 jaar. Mensen die op een later tijdstip in de franchise zijn ingestapt, zullen wel een hoop referenties missen.
Hoe goed ik Infinity War ook vond, ik had toch enkele opmerkingen. Marvel heeft veel soortgelijke personages. Doctor Strange, Tony Stark en Star-Lord hebben allemaal een quirky persoonlijkheid en het gebanter tussen hen vond ik soms iets té veel worden. Ook had ik moeite met de keuzes van de sterftegevallen. De gigantische hoeveelheid hiervan zorgde ervoor dat de impact een pak minder werd en meer aanvoelde als een cliffhanger.
Waar de vorige film een tromgeroffel was aan actiescènes, gaat Avengers: Endgame serieus op de rem staan. De opbouw gebeurt geleidelijker waardoor er meer ruimte is om te focussen op de originele Avengers. Het gaat echt volledig over de overblijvende helden en hoe ze, samen met Scott Lang, een manier proberen te vinden om het onrecht recht te zetten.
Vanwege de lange speelduur (iets meer dan 3 uur) kunnen de Russo-broertjes het tempo heel hard terugschroeven. Waar we bij Infinity War rechtstreeks in de actie vielen, krijgen we nu tijd voor intiemere, kleinere momenten met de originele Avengers. Het geheel bouwt op naar de langverwachte finale waar onze helden het voor een tweede keer opnemen tegen Thanos. Toch ook even terloops vertellen dat er tijdens die finale een heel mooie scène zit die een ode brengt aan de vrouwelijke helden. Alsof Marvel in een vlaag van zelfbesef door heeft dat ze hun vrouwelijke personages gruwelijk onderbelicht hebben. Het resultaat is een mooie film die zijn tijd neemt om het verhaal te vertellen, met prachtige en hartverscheurende momenten waar Marvel-fans snotterend zullen achterblijven. (We kijken naar niemand – n.v.d.r.)
Dit is de eerste film waarin de CGI er soms echter uit ziet dan sommige make-up keuzes.
Cinematografisch is alles terug van de bovenste plank en ik wil het hier toch even hebben over de productiebedrijven die zich ontfermen over de CGI. Dit is de eerste film waarin de CGI er soms echter uit ziet dan sommige make-up keuzes. Vooral tijdens de epische finale komt alweer naar boven hoe sterk hun werk is. Hoewel de set-up alles heeft om er erg rommelig uit te zien, blijft alles heel duidelijk.
De muziek wordt zoals de vorige films nog steeds verzorgd door Alan Silvestri, die eerder ook al de soundtrack schreef voor Captain America, The Avengers en Infinity War. Net zoals in voorgaande films complimenteert de soundtrack Avengers: Endgame perfect. Bij zware, emotionele scènes kiest Silvestri ervoor om de tonen langer te rekken waardoor deze hun impact niet missen. Vooral tijdens de coda van de film vertraagt zowel het camerawerk en de muziek, wat alles een mooie finaliteit geeft.
