De credits rollen over het scherm en ik voel me onevenwichtig. Het moet ongeveer hetzelfde gevoel zijn dat je ervaart als je na een helse boottocht terug voet aan wal zet. Je hoofdzintuigen even gedesoriënteerd nu de stilte is teruggekeerd. Je kan je gedachten even terugvinden en denkt: “Wat. Was. Dat?”. Dat was de nieuwste film van James Wan: Aquaman. Zelden heeft een film me zó dermate verward. Ik moest even alles laten bezinken. Ik haat de film zo hard, en toch wil ik meer.
Vaak valt een mening, of een recensie, te herleiden tot verwachting vs. realiteit. Wanneer sommige scenaristen, regisseurs of ander talenten zich koppelen aan een project, gebeurt het dat de verwachtingen voor dat project de hoogte in schieten. Hetzelfde kan gezegd worden over franchises. Ook die kunnen verwachtingen met zich meesleuren. Het zorgt ervoor dat de ene film al wat harder wordt aangepakt dan de ander. Als recensent probeer je altijd zo objectief mogelijk te zijn over zo’n zaken, ook al is een recensie inherent subjectief.
Ik had geen verwachtingen van Aquaman. De film ging over een nieuwe held en werd geleid door een nieuwe regisseur in het DCEU. Jason Momoa had al eerder Aquaman gespeeld in Justice League, dus op dat vlak konden we wel al inschatten hoe het personage er zou uitzien. Maar buiten die zaken zat ik met een open vizier in de cinemazaal. Klaar om de visie van de regisseur in me op te nemen.
Ik vrees dat er gewoon geen visie was.
Wel, ik vrees dat er gewoon geen visie was. Aquaman is gedurende 2/3e van de film een kakofonie van verschillende tonen, soundtracks en acteerprestaties. Het was alsof Wan eigenlijk zelf nog heel hard op zoek was naar wat de film moest zijn, terwijl ze bezig waren met opnemen. Tijdens de eerste scènes van Aquaman, krijgen we de ene cheesy oneliner na de andere, op een manier geacteerd die balanceert op de grens tussen overacting en ongelofelijke overacting.
De dialogen voelen houterig aan, alsof ze rechtstreeks uit een campy 90s film komen, met dramatische hoofdbewegingen om alles te accentueren. Jason Momoa doet zijn uiterste best om het werkende te krijgen, maar de humor was zelden raak. Mera wordt vertolkt door Amber Heard en daarmee is ook alles gezegd. De vijanden Black Manta & Ocean Master blijven eendimensionale personages. Ook Willem Dafoe is maar een schim van de acteur die ik zag in At Eternity’s Gate. Ik neem het hen allemaal niet kwalijk. Ze roeiden met de riemen die ze hadden en qua plot was dat nagenoeg niets. Een doorgewinterde cinefiel zal alles al van mijlenver zien aankomen.
Hoe kon er in godsnaam dan een conclusie komen dat de film gebaat is met een soundtrack van Mr. Worldwide?
De soundtrack werd geschreven door Rupert Gregson-Willams en wordt op de juiste momenten bombastisch door de speakers geknald. Echter moet je de scène erna een Pitbull-cover van Toto’s Africa aanhoren, iets wat de sfeer volledig weghaalt. Niet alleen haalt het de film volledig naar beneden, het doet je ook nadenken over wat in godsnaam de gedachtegang was van de producers of regisseur van deze film?
Ik moet geloven dat een groot bedrijf als Warner Bros. een marketingteam heeft. Dat die marktonderzoek doen en op basis van die resultaten de juiste beslissingen maken. Hoe kon er in godsnaam dan een conclusie komen dat de film gebaat is met een soundtrack van Mr. Worldwide? Ik kan er werkelijk met mijn hoofd niet bij. Je kan denken dat ik hier heel hard op doordraaf, maar het is het perfecte voorbeeld van hoe schizofreen de film is. Het is een voorbode van wat komt want het laatste 1/3e van de film is alles wat ik cool vind aan Aquaman.
Eerst en vooral: ik ben min of meer tevreden met hoe Atlantis er uit ziet. Het vraagt uiteraard behoorlijk wat suspension of disbelief om mee te gaan in het onderwaterverhaal, maar het is kleurrijk en de sciencefictionelementen in hun wereld kan ik appreciëren. Ik hou van de setting die geïntroduceerd wordt met de verschillende stammen. Ook vind ik dat de wereld op een organische (maar voorspelbare) manier getoond wordt.
Pas wanneer Arthur volledig zijn rol op zich neemt, kreeg ik iets te zien wat me gelukkig stemde.
Pas wanneer Arthur volledig zijn rol op zich neemt, kreeg ik iets te zien wat me gelukkig stemde. Zonder te veel in detail te treden, het slaagde erin om de ongemakkelijkheid die ik ervoor voelde weg te halen, wat op zich een enorme prestatie is. Het is visueel prachtig, met een soundtrack die je meevoert in de epische climax. Ik wil meer van dat. Met dat laatste half uur hebben ze me bewezen dat er ongelooflijk veel potentieel zit in de superheld én dat het zich kan vertalen naar het grote scherm.
De film is er echt eentje van uitersten en daarom is het voor velen zo moeilijk om er een cijfer aan te hangen. Echter moeten we gewoon eerlijk zijn in het feit dat het in totaliteit vooral heel rommelig is. Mijn cijfer zal dus niet positief zijn. Ik ben fan van Arthur Curry en het bleef vooral iets minder dan anderhalf uur me constant verschuiven in m’n zetel omdat ik het gewoon helemaal niet goed vond.
Mijn advies? Doe het omgekeerde van Thor.
Ik hoop dat ze goed luisteren naar de feedback. Aquaman 2 is nu al in productie, dus we krijgen sowieso een vervolg. Mijn advies? Doe het omgekeerde van Thor. Thor ging van serieus naar hilarisch. Aquaman werkt niet met de humor zoals die nu is, geef hem de serieuze rol die hij verdient. Als ze even een stap terugzetten en het goeie uit deze film meenemen, kan dit de franchise nog rechttrekken.
Als afsluiter wil ik toch even een tip meegeven: als jullie moeten kiezen tussen Spider-Man: Into The Spider-Verse en Aquaman, ga voor het eerste en bekijk Aquaman eens hij uit is op Blu-Ray of DVD.
Aquaman speelt nu in de bioscoop.
