Yasmina en de aardappeleters review: smaakt naar meer!

Het jaar is nog maar net begonnen, of daar is de eerste stripvoltreffer van formaat al. Met Yasmina en de aardappeleters toverde Wauter Mannaert meer dan eens een glimlach op ons gezicht.

De Franse les is niet aan Yasmina besteed, en wiskunde evenmin. Neen, koken, dát is haar lust en leven! Yasmina doet niets liever dan met verse groentjes experimenteren in de keuken om haar papa een gezonde en voedzame lunch mee te kunnen geven wanneer hij in de frituur gaat werken. Daarvoor doet ze met vaste regelmaat beroep op de groentetuintjes en gulheid van Cyriel en Marco. Hoewel ze allebei dol zijn op Yasmina, kunnen de traditionele tuinder en de groene jongen met een grondige afkeer van pesticiden elkaar niet uitstaan.

De dagen rollen voorbij, tot Yasmina op een dag bij de tuintjes langsgaat en ontdekt dat ze worden platgegooid door een bijzonder louche uitziende aardappelboer met snode plannen. Niet veel later ontdekken de mensen de chips die van deze speciale aardappelen gemaakt worden en willen ze niets anders meer eten. Wanneer ook haar papa aan de gekte ten prooi valt, gaan Yasmina, Cyriel en Marco op onderzoek uit. Maar wat heeft Yasmina’s mysterieuze bovenbuurvrouw met die aardappels te maken?

Met Yasmina en de aardappeleters weet Wauter Mannaert onze harten te stelen. Alle personages, van de pittige Yasmina en haar brave papa tot de ouderwetse Cyriel en de brulboei met een klein hartje, Marco, zitten exact goed en zijn een waar genot om te lezen. Het verhaal zelf is lekker luchtig en bevat een fijne ecologische en groene boodschap, zonder al te belerend met het vingertje te zwaaien. Mannaerts tekenstijl is een acquired taste. Ruw, met veel karakter, kleurrijk en herkenbaar uit de duizend. Nu eens krachtig in z’n eenvoud, dan weer hilarisch gedetailleerd en uitgebreid wanneer hij woordeloos toont wat de uitwerking van Yasmina’s kruidige afschrikmiddeltje op een nietsvermoedend konijntje is. Had die kleine smeerlap maar niet aan de wortels van Marco en Cyriel moeten peuzelen. Scènes als deze tonen ook aan dat Mannaert heel erg filmisch kan tekenen. Heb je bij Kerstmis een boekenbon of een kadokaart voor je plaatselijke stripboer gekregen? Dan is Yasmina en de aardappeleters zeker al de moeite waard om die in te investeren. Het is het eerste album waarbij Mannaert de touwtjes volledig zelf in handen heeft en hij zowel het scenario als de illustraties voor z’n rekening neemt. En als je het aan ons vraagt, mag hij dat zeker en vast vaker doen.