Bastien Vivès geldt als een van de beloftevolle jonge talenten van een nieuwe generatie Franse stripmakers. Terwijl hij vorige maand in z’n thuisland in het oog van de storm terecht kwam om zijn twijfelachtige Petit Paul, kwam in ons land een vertaling van Le Chemisier op de markt: Zie mij.
Schrijver: Bastien Vivès
Tekenaar: Bastien Vivès
Uitgever: Casterman
Aantal pagina’s: 208
Winkelprijs: € 24,95
Verschijningsdatum: 3 oktober 2018
De jonge studente Sophie leidt een onopmerkelijk leventje. Worstelen op school, een knullig vriendje, en wat centjes bijverdienen als babysitter. Dat verandert wanneer een van de kleintjes haar t-shirt onderbraakt en ze van de vader des huizes een zijde blouse van zijn vrouw krijgt aangeboden. Het kledingstuk maakt iets in haar los. Sophie zwelt van het zelfvertrouwen en dat ontgaat ook de mannen die ze ontmoet niet. De ietwat seutige studente is plotsklaps een uitdagende jonge vrouw en belandt in situaties die ze vroeger niet voor mogelijk had gehouden. Sophie doet er dan ook alles aan om de blouse ongeschonden te houden, maar dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan.
Ondeugend. Zo kan je Zie mij nog het best omschrijven. Bastien Vivès is geen koorknaapje en vertelt een gewaagd verhaal, zonder het daarbij al te gortig te maken. Hij blijft gewoon zichzelf en doet ons terugdenken aan bijvoorbeeld ook Een zus. Gedurfd? Bij momenten. Stout? Ja hoor. Maar de nieuwe Manara is hij (gelukkig) nog niet. De teugels worden wat gevierd, maar Sophie blijft de situatie op seksueel vlak meester. De blouse ongeschonden door haar escapades loodsen, is een ander paar mouwen (soms lach ik me kreupel met m’n eigen woordmopjes). De metamorfose die Sophie ondergaat door de blouse zorgt voor een interessant verhaal, hoewel het de diepgang van Een zus wat mist. Zie mij is aangenaam en zorgeloos vertier, hoewel een enkele scène toch de angst die in Frankrijk leeft voor terroristische aanvallen verraadt.
Zoals we bij de bespreking van Een zus al opmerkten, heeft Vivès een heel erg bijzondere stijl, die je gerust minimalistisch kan noemen. Geen kleur op zijn bladzijdes, enkel grijstinten. Personages missen plots ogen. Maar Vivès is een bekwaam verteller en een al even bekwaam tekenaar: zelfs met weinig kan hij ons zeer veel tonen of bepaalde suggesties wekken. Zijn illustraties voelen bij momenten aan als het storyboard van een film waarbij woorden volslagen overbodig zijn. Show, don’t tell. En soms zeg je minstens evenveel door iets niet te tonen en is net de afwezigheid van bepaalde elementen veelzeggend.
Zie mij is een beetje een guilty pleasure. Wat stoute, erotische scènes, een verhaal met niet al te veel om het lijf (daar doe ik het weer)… Maar het is de geheel eigen en herkenbare stijl van Vivès die het geheel toch wat extra geeft. Van deze stripmaker hopen we nog veel te lezen. Als hij het tenminste niet al te gortig maakt.
