Mission: Impossible – The Final Reckoning review: hommage aan de beste actiereeks

Mission: Impossible – The Final Reckoning wordt gepromoot als de laatste film van de franchise. Nemen we echt afscheid van Ethan Hunt of wordt er op veilig gespeeld in het geval Tom Cruise te oud wordt voor zijn stunts? Maar bovenal: is The Final Reckoning een goede film?

Waar het verhaal struikelt…

Over het verhaal van Mission: Impossible – The Final Reckoning valt niet heel veel te vertellen. Starten doen we waar Dead Reckoning eindigde. The Entity, een AI-systeem, heeft in de 2 maanden na het gevecht tussen Gabriel en Ethan op de trein uit de vorige film heel de cyberspace overgenomen. De AI heeft wel nog niet alle beveiligde servers kunnen overnemen. Toch is het wel al bezig met het overnemen van verschillende nucleaire netwerken. De netwerken van de nucleaire wapens van de USA, UK en China zijn momenteel nog veilig, al zal The Entity er binnen 72 uur ook doorheen gebroken zijn. Vanaf dit moment zal de duivelse AI alle kernkoppen lanceren om zo de mensheid uit te roeien. Net genoeg tijd voor Ethan Hunt om de wereld te redden of is dit echt de meest onmogelijke missie?

Mission: Impossible – The Final Reckoning is dus niet bijster origineel, maar dat is dan ook niet waar de franchise om draait. Al wringt het hier wel meer dan in de vorige films. Mission: Impossible – The Final Reckoning heeft natuurlijk geleden onder de SAG-AFTRA-staking van 2023. Ironisch genoeg was de vijand van deze staking ook AI… Je zou al bijna lachende kunnen zeggen dat Ethan Hunt het opneemt tegen ChatGPT en Dall-E, maar dat zou oneer doen aan de film.

… springt de actie!

Het hele plot uit de vorige film, Dead Reckoning, voelde aan als volledig gedreven door MacGuffins. Dit gevoel blijft wel hangen. Daarbij wil Final Reckoning ook net iets te veel doen. Er worden iets te veel balletjes opgegooid waarvan er te weinig worden opgevangen. Het verhaal springt daarom vaak van de hak op de tak. De overgang van punt A naar B gaat vaak zo snel of abrupt, dat je jezelf er best bij moet neerleggen en gewoon moet meegaan met the flow.

Maar dat terzijde, we kijken uiteraard naar Mission Impossible om te kijken hoe Tom Cruise deze keer zijn leven riskeert voor ons entertainment. En ook deze keer weer: als er actie is, is het verdomme goede actie. Er zijn weer meerdere momenten in deze Mission Impossible waarin je je adem inhoudt van de spanning. De onderzeeër uit Dead Reckoning komt terug, al moet deze bezocht worden door Ethan Hunt op de bodem van de zee in een zeer korte tijdspanne. De spanning en claustrofobie is in deze sequentie haast voelbaar (al moeten we de fysica even negeren).

Ook de gevechten zijn weer van heel hoog niveau, al kan ik zelfs zeggen dat het bruter is dan in de voorgangers. Door het wantrouwen dat The Entity gecreeërd heeft tussen alle landen, zijn er een hoop special forces mee op jacht. De gevechten voelen deze keer aan alsof het IMF echt kan verliezen.

Kracht van een team

Waar Mission: Impossible – The Final Reckoning deze keer meer in slaagt dan vroeger, is het vormen van een team. Hayley Atwell, Ving Rhames, Simon Pegg en Pom Klementieff keren allemaal terug aan de zijde van Tom Cruise. En laat ons eerlijk zijn, al deze acteurs vertolken personages die interessanter zijn dan Ethan Hunt. Het team wordt zelfs doorheen de film nog uitgebreid, maar dat zijn spoilers. In de climax is het heel bevredigend om te zien hoe elk lid van het team een essentieel deel van de oplossing is. Het samenwerken is veel leuker om naar te kijken dan wanneer Ethan Hunt het allemaal alleen loopt (vaak letterlijk) op te lossen.

In de derde act van de film wordt Ethan gescheiden van zijn team. Het dubbele vliegtuiggevecht dat hij hier aangaat met de bad guy van dienst, is duidelijk een van de pronkstukken van The Final Reckoning.

Onzekere eerste helft

Al zijn het vooral de eerste en tweede act van Mission: Impossible – The Final Reckoning die vreemd aanvoelen. De nood om een zwanenzang voor Ethan Hunt te zijn, zorgt ervoor dat er veel linken naar vorige delen uit de Mission Impossible-films gezocht worden. De enige echt goeie callback komt van William Donloe. Hij was de ontwerper van de kluis uit Mission Impossible 1. Zijn personage zit goed en geeft een logische draai aan het verhaal van The Final Reckoning. Veel andere referenties zijn onnodig en geforceerd. Gezien de reeds lange speelduur van bijna 3 uur komt dit dan vervelend binnen. Al willen ze hier wel duidelijk maken dat de inzet voor Ethan Hunt nog nooit zo groot was als in deze film. Al neemt The Final Reckoning zich in de opbouw nog net te serieus.

Verwacht geen Fallout, daar kan het niet aan tippen. Maar Mission: Impossible – The Final Reckoning doet op actievlak meer dan wat het zou moeten en is een waardige afsluiter voor mogelijk de beste actiefilmfranchise ooit.

Mission: Impossible – The Final Reckoning is vanaf 21 mei te zien in de bioscoop en in sommige bioscopen nu al in avant-première.