Marvel Age 1000 review: alweer een feestje?

Een jubileum is iets wat je altijd en overal kunt vieren. Zoiets moeten ze bij Marvel gedacht hebben toen ze Marvel Age 1000 publiceerden. Goed, in 2019 kwamen ze met Marvel Comics 1000 en dat begrepen we nog. De uitgever bestond toen tachtig jaar. En vorig jaar werd de verjaardag van Spider-Man gevierd met Amazing Fantasy 1000. Maar deze comic?

Het kent dezelfde opbouw als de eerder genoemde delen. Marvel-hoofdredacteur Tom Brevoort heeft een aantal comicmakers gevraagd om een verhaal te leveren en dat levert een bonte mix aan comics op. Bij dergelijke anthologieën gaat het aloude cliche ook nu weer op dat de verhaaltjes wisselend van kwaliteit zijn. Toch is deze comic de overtreffende trap. Grafisch stellen de verhaaltjes niet teleur. Qua script zakken er een paar door de ondergrens.

Het minste van Marvel Age 1000

Een van de eerste Marvel-helden waarmee de uitgeverij kwam aanzetten was de originele Human Torch uit 1939. Mark Waid gaat terug naar die begintijd en probeert de wandelende lucifer een moreel kompas mee te geven. Hij slaagt erin om zo’n beetje elk sciencefictioncliché aan te tikken en dit dan ook nog eens op een ontzettend saaie manier te doen.

Over clichés gesproken… Dan Slott gaat terug naar de jaren 60 wanneer hij Captain Marvel opvoert in Earth’s greatest weapon. Dan heb je de beschikking over een toptekenaar als Mike Allred en schotel je hem een uitgekauwd sciencefictioncliché voor wat in de jaren 70 al eigenlijk “not done” was. Slott heeft de voorbije 6 jaar onder vuur gelegen op sociale media. Met dit broddelwerk laat hij zien dat zelfs zijn onredelijkste criticasters toch wel een puntje hebben.

Armando Iannucci schrijft een verhaal waarin Daredevil wordt geconfronteerd met tinnitus. Een kwaal die ook in onze wereld veel slachtoffers maakt onder vooral jonge mensen. Goed dat hier aandacht voor is, maar het voegt niks toe aan de comic zelf. Tekenaar Adam Kubert laat wel zien dat Marvel hem echt eens een run op deze reeks moet geven.

Het beste van Marvel Age 1000

Twee verhalen staan op het middelpuntje tussen goed en slecht.

De eerste is het Spider-Man-verhaal van Ryan Stegman. De tekenaar heeft een prettige stijl die eruit ziet als het beste wat de jaren negentig te bieden had. Het is duidelijk waar hij heen wil met het verhaal maar Stegman heeft de karaktereigenschappen niet helemaal onder de knie. Ook lopen bepaalde zinnen niet lekker. Toch is het potentieel daar en zou een goede redacteur wonderen doen.

Het tweede verhaal is de peinzende Silver Surfer van de hand van Steve McNiven. Het is duidelijk dat hier commentaar wordt gegeven op het conflict in Oekraïne en dat kan ook.

De Surfer was sinds zijn creatie door Stan Lee en Jack Kirby gepositioneerd als de ideale buitenstaander. McNiven onderschat het schrijversvak en verliest zich in knullige lyriek. Ook hier doet een goede editor wonderen.

The Girl Who Hates Superheroes is de topper van deze bundel. Jason Aaron spint samen met de fenomenale Pepe Larraz een waanzinnige inhaker op zijn Thor-run. Een jong meisje heeft een persoonlijke reden om superhelden te haten. Op een avond loopt ze naar huis naar een intense werkdag waarna ze geconfronteerd wordt met de vrouwelijke Thor. Dat zal haar blik op het leven blijvend veranderen. Echt een heerlijk verhaal.

En?

Het is een leuk verzamelobject voor de Marvel-lezer. Zoals altijd moet je jezelf weer afvragen of het ooit gebundeld gaat worden? Puur kijkend naar de inhoud wordt deze comic gedragen door het verhaal van Aaron en Larraz. Grafisch is het echter meer dan prima. Wanneer je het op die manier bekijkt, dan is dit een prima comic.