Memoir of a Snail review: uit je schelp kruipen

Met Memoir of a Snail komt er een animatiefilm in de zalen die echt niet voor kinderen bedoeld is. Deze keer niet omdat het vol met (slechte) mopjes zit, maar gewoon omdat het verhaal steenhard binnenkomt. De nominatie voor beste animatiefilm op de 97ste Academy Awards was dan ook meer dan terecht.

Memoir of a Snail vertelt het levensverhaal van de Australische Grace Pudel. Grace heeft een fascinatie/obsessie met slakken. In de openingsscène blaast een oude vrouw haar laatste adem uit terwijl Grace naast haar staat en haar hand vasthoudt. Daarna blikt ze terug op haar leven tot dan en vertelt ze haar verhaal tegen haar slak, Silvia.

En het verhaal van Grace is geen gemakkelijk verhaal. Ook haar verhaal begint met de dood wanneer haar moeder sterft tijdens de bevalling van Grace en haar tweelingbroer, Gilbert. Hun vader heeft ook zijn problemen en zal het ook niet tot het einde trekken. Gilbert en Grace worden uiteindelijk van elkaar gescheiden en beide komen in zeer bizarre pleeggezinnen terecht. Beiden aan een totaal andere kant van het gigantische Australië.

Doorheen het leven van Grace maakt ze mooie, maar vooral verschrikkelijke dingen mee. Haar leven begint al met een hazenlip waardoor de lagere school geen evidentie is. Ook de puberteit is niet lief voor haar. Door onzekerheid slaagt ze er ook niet in om een sterk leven op te bouwen als volwassene en ontmoet ze steeds de verkeerde mensen. Behalve de excentrieke oudere vrouw Pinky, die we kennen van de openingsscène.

Niet te vertellen zonder animatie

De stop-motionstijl met kleifiguren die filmmaker Adam Elliot hanteert is heel Tim Burton. Alleen voelt deze Memoir of a Snail grauwer en grijzer dan een Burton-film. Het grote verschil met andere gelijkaardige animatiefilms is dat de personages in Memoir of a Snail echt lijken. De personages hebben meer diepgang dan we zouden verwachten. Alle figuren hebben een duidelijke motivatie en heel menselijke dromen en angsten. Zowel de mooie als de vreselijkste kant van de alledaagse mens komt aan bod.

Je voelt direct dat Memoir of a Snail een oprecht en persoonlijk verhaal geworden is dat duidelijk uit het brein komt van iemand die al een hobbelig parcours afgelegd heeft. De animatiestijl is de juiste keuze om dit verhaal te vertellen. In een liveactionversie zou dit een veel te rauw drama geworden zijn. De animatie geeft de optie om eigenschappen uit te vergroten en om er een donkere laag humor in te steken die je gewoon niet zou hebben in liveaction. Het karikaturale uiterlijk van de personages met hun veel te grote tanden, vreemde haartooi en overdreven gezichtsuitdrukkingen zijn nodig om de soms zware gebeurtenissen dragelijk te maken. Het visuele doet je vaak lachen en een ogenblik later dringt de diepe triestigheid van de situatie door.

Qua verhaal doet Memoir of a Snail niets nieuws en de ontknoping zie je al van ver aankomen. Maar dat bederft de beleving niet. De reis is hier zo veel meer dan de bestemming. En om de reis leuk te makenn worden enkele Australische toppers erbij gehaald als stemmencast. Sarah Snook (Succession) neemt de rol van Grace op zich en Kodi Smit-McPhee (The Road) mag haar broer Gilbert vertolken. Verder duiken nog Magda Szubanski en Eric Bana op. Zelfs Nick Cave leent zijn stem uit.

Memoir of a Snail zal jammer genoeg niet het volk trekken dat het verdient, gewoon door het vooroordeel over animatiefilms. Het is een tragikomisch coming-of-ageverhaal voor volwassenen waar duidelijk echter bagage aan hangt. Niet elke gebeurtenis zal bij iedereen even hard aankomen, maar er zit voldoende in voor elk van ons. Of je nu een innige band hebt met je broer of zus of net een dierbare verloren bent of je jezelf even wat eenzamer voelt. Het maakt niet uit, je zal ergens een aanknooppunt vinden. En ik kan het niet beter samenvatten dan een legendarisch muzikant ooit deed: ‘And it’s like snow at the beach. Weird but fuckin’ beautiful’.

Memoir of a Snail speelt vanaf 12 maart in de bioscoop.