In deze eerste week van het nieuwe jaar lag het eerste deel van de Deadpool/Wolverine-miniserie in de winkel. De comic trok al meteen de aandacht vanwege de door Frank Miller getekende cover. Dit rakelde weer een oude kwestie op, want wat bezielt de man?
De wending
Tot het jaar 1998 stond Frank Miller bekend om zijn realistisch getekende en grensverleggende superheldencomics zoals Daredevil en Batman: The Dark Knight Returns. Na het publiceren van 300 sloeg Miller een andere richting uit. Deze comic markeerde een keerpunt. Het zou zijn laatste realistische werk worden.
In de jaren negentig had de computer zijn intrede gedaan in de huiskamer en op allerlei werkplekken. Het internet was ontsloten voor het publiek en Miller besefte dat een revolutie aanstaande was.
Games hadden hun pixeljasje afgeworpen en na een korte vrijage met video waren ze de 3D-kant opgegaan. Hele werelden werden op cd te koop aangeboden en Frank Miller nam een drastisch besluit. Hij ging zijn stijl helemaal uitkleden en het realisme werd ingewisseld voor cartoonisme.
Het realisme is aan de digitale makers. De stripmakers moeten doen waar ze goed in zijn: de overdrijving.
Controverse
In zijn voorlopig laatste Sin City getiteld Hell and Back die rond 1999/2000 werd gepubliceerd, zagen de lezers al de eerste tekenen van de nieuwe stijl van Miller. Het grote publiek moest echter wachten op de publicatie van het eerste Dark Knight Strikes Back -ssue dat in 2001 verscheen. Het onverwachte vervolg op The Dark Knight Returns.
De comic verkocht, ondanks een voor Amerikaanse begrippen forse coverprijs van $7.95, behoorlijk goed maar veel lezers schrokken van het tekenwerk en het experimentele kleurwerk van Lynn Varley, de toenmalige echtgenote van Frank Miller.
Zie bovenstaande tekeningen als voorbeeld van het contrast tussen de eerste en de tweede Dark Knight.
De comic is ontworpen om in kleur gelezen te worden en ruim 22 jaar na dato moet worden gezegd dat het gek genoeg de tand des tijds goed heeft doorstaan. Snor een exemplaar op en kijk maar eens naar de effecten die elkaar op het juiste moment opvolgen en versterken of hoe bepaalde plaatjes er vanaf een afstandje uitzien. De kleuren versterken de bedoeling van de tekening. Rotsen worden massief, het heelal komt tot leven etc. Maar de weerzin van het publiek is nooit echt gaan liggen.
Overigens kun je hier nog een interessante theorie lezen over de wijze waarop Millers nieuwe werk is ingekleurd.
Frank Miller had toch een punt
Het tekenwerk werkt omdat er een bepaalde logica in zit. De verhoudingen kloppen, hoewel ze niet kloppen. Het is cartoonisme/karikatuur in optima forma. En de covers vallen op!
Natuurlijk wil dat niet zeggen dat de lezer het mooi moet vinden. En je kunt er over twisten of iedere andere tekenaar met zo’n stijl en een minder grote naam dezelfde klussen had gekregen?
Toch heeft Miller zijn gelijk gekregen en meer dan hij eind jaren negentig kon vermoeden.
Met de opkomst van AI-diensten zoals Midjourney regent het computergegenereerd werk, wat inmiddels ook doorspijpelde in de Amerikaanse comic-industrie, waar sommige tekenaars het al stiekem gebruikten in hun werk.
Wat dat werk gemeen heeft? Realisme… Ondanks de handen met te veel vingers. (Het zegt ook iets over de smaak van de lezer en daar zit weer een geheel andere discussie in die we ooit eens gaan voeren op deze webzijde.)
Een ding laat het zien. Ruim veertig jaar na zijn grote doorbraak heeft Frank Miller niets aan relevantie ingeboet en loopt hij stiekem op de troepen vooruit.
Naschrift: Deadpool/Wolverine #1 was een toffe comic.
