The Last of Us Part II Remastered review: grafische upgrade en blik achter de schermen

Amper vier jaar na release van het origineel op PS4 komen Naughty Dog en Sony al op de proppen met een remaster van The Last of Us Part II. De grafische kloof tussen de PS4 en de huidige PS5 is aanzienlijk, maar of deze nu al overbrugd moest worden, blijft nog maar de vraag. Om de twijfelende consument over de streep te krijgen, bevat The Last of Us Part II Remastered ook wat extra goodies in de vorm van een blik achter de schermen en een exclusieve rogue-like speelmodus genaamd No Return. De prijs en moeite waard voor nieuwe en terugkerende spelers? Of wordt de remaster-kaart toch te vroeg getrokken? We duiken nogmaals in het Amerika vol clickers voor deze review!

PTSD in 4K

Het belangrijkste in deze remaster is uiteraard het volledige basisspel uit 2019, dus laten we daar beginnen met deze review. The Last of Us part II blijft het schitterende spel van weleer. Zoals Michiel destijds ook pende in zijn review, zit het vervolg van Joel en Ellies avontuur even goed in elkaar als in het kritisch gelauwerde The Last of Us. Of een vervolg echt nodig was, is een persoonlijke mening, maar de kwaliteit van de acteerprestaties, animaties, soundtrack en artistieke leiding staan buiten kijf. The Last of Us Part II was een beklijvend relaas van overleven tegen wil en dank, en dat gevoel komt onverdund over naar de PS5. Onverdund, en onveranderd. Het scenario is geen letter aangepast en aangezien het origineel destijds ook geen DLC kreeg, valt er in deze remake niets te bundelen zoals dat het geval was voor The Last of Us Part I. Alle veranderingen zitten hem dus in de verbeterde rekenkracht van de PS5.

En het valt stevig op. Grafisch is deze remaster een waar festijn voor de netvliezen. Zoals steeds op PS5 kan je kiezen tussen twee grafische modi: Fidelity voor ware 4K-resolutie maar met vergrendelde 30 FPS, of Performance voor stabiele 60 FPS maar met wat minder pracht en praal. Nu, in de praktijk is het spel bloedmooi ongeacht de modus en zal de keuze vooral afhangen van je tolerantie voor de framerate. Toch raden we meer dan ooit aan om te switchen tussen beide instellingen afhankelijk van situatie. Want wat Fidelity voor heeft op Performance is de kwaliteit van de modellen en bijhorende details. Haar, ogen en stoffen zijn met 4K-textures een pak mooier in Fidelity. Een verschil dat enorm merkbaar is in de vele close-up cutscenes die het spel bezaaien. Gelukkig is de overgang eenvoudig via het startmenu en kan het zelfs mid-gameplay of -cutscene. Maar nogmaals, wat je ook verkiest, ziet deze remaster er echt fantastisch uit. Op al onze uren spelen konden we maar één kritiekpunt vinden, en dat zijn lichte artefacten rond struiken als je met HDR speelt in 4K. Miniem is een understatement, maar zo is alles gezegd.

Naast de visuele verbetering geniet de remake ook van aanpassingen gekoppeld aan de DualSense-controller, al zijn deze niet zo ingrijpend als bij de graphics. Zo zijn de adaptive triggers nu in gebruik voor alle wapens en wordt haptic feedback gebruikt daar waar het vroeger met de rumble pack gebeurde. Het werkt, maar is bij lange niet zo indrukwekkend of detailrijk als het gevoel in bijvoorbeeld de Resident Evil 4 Remake. Je zaklamp terug aan de praat krijgen door je controller tegen je handpalm te kletsen alsof je echt de batterijen weer aan de praat probeert te krijgen, blijft wel een geweldige immersieve touch. Voor de rest zijn er geen gameplayveranderingen, al was er in het origineel al niets dat je niet piekfijn kon afstellen via de rijkgevulde accessibility-opties en uiterst granulaire difficulty-settings.

Extra spicy

Deze remaster bevat van meet af aan wel alle fixes en vernieuwingen die destijds via de gratis Grounded-update werden toegevoegd. Hierin zitten onder meer de toegevoegde Grounded-moeilijkheid (waar je HUD verdwijnt en grondstoffen net zo zeldzaam zijn als nuchtere mensen op Aalst carnaval) en de permadeath-modus (waarin je dan nog eens kan kiezen hoe permanent die death wel of niet is). Hierbovenop krijgen snelheidsduivels nu ook een speedrun-modus, waarin het spel je tijd bijhoudt min de laadschermen. Wie dus terugkeert naar de al brutale wereld van The Last of Us en op zoek is naar meer peper, zal het ongetwijfeld in deze versie kunnen vinden. Wie terugkeert om het verhaal nog eens te ervaren, kan zoals steeds beroep doen op de vele opties om enkel datgene aan te passen waar hij/zij het moeilijk mee had.

No Return

Dat was het voor de main game, nu de bonussen. De meeste geadverteerde toegevoegde content heet No Return. Op zijn puurst is dit een rogue-like arena-distillaat van de main game. Je kiest een personage uit de rijke cast en probeert 7 levels te overleven tegen golven van vijanden uit de main game, in arena’s uit het hoofdverhaal. Dat kunnen infected zijn in de arcadehallen van Seattle of WEF-vechters in het tv-station van Channel 13, het toeval kiest wat je krijgt. Overleef je het, dan kan je tussenin de levels je uitrusting verbeteren en je personage upgraden. Zo niet, dan is het game over en moet je opnieuw proberen. Versla je de random gekozen eindbaas van het laatste level, dan is je No Return-run succesvol.

Simpel – en ook al komen er wat extra subtiliteiten bij te pas – misschien wat té simpel. Er mogen dan wel een vijftiental speelbare personages zijn met hun eigen startuitrusting en bonus stats, ze spelen allemaal zoals Ellie in de main game. Iedereen kan gebruik maken van alle acties zoals aandachtig luisteren of sluipen, net zoals iedereen evengoed overweg kan met een shotgun als met een boog. De vrij te spelen personages zijn er eerder om je een andere speelstijl te suggereren, maar bieden weinig replay value op zich. En op een handvol modifiers na, zoals een dichte mist tijdens een gevecht of wapens die dubbele schade aanrichten, ga je geen gloednieuwe content, maps of uitrustingen aantreffen in No Return. Het wordt zelfs moeilijker iedere keer je wint, aangezien je ook sterkere vijanden en nieuwe bazen aan de poel toevoegt.

No Return is dan ook een toevoeging die je met weinig ontwikkelingswerk lang aan het spelen houdt. De vraag is echter wie er zodanig veel van de gameplay in The Last of Us houdt dat ze er een standalone-modus van wensen. Een objectief antwoord kan je misschien afleiden uit het feit dat de multiplayer-modus uit The Last of Us Part I niet overkwam naar het vervolg, maar persoonlijk speel ik de Last of Us niet voor actievolle third person shooting, laat staan tegen de tijd en met een scoreteller in de rechterbovenhoek. Desalniettemin een toevoeging die grote fans zal kunnen zoethouden, zonder dat het per se de krantenkoppen haalt.

Speelbare behind the scenes

Wat wel een geweldig coole bonus is bij The Last of Us Part II Remastered, zijn The Lost Levels. Naughty Dog sloofde zich uit om cut content – stukken game die het eindproduct niet haalden – te tonen op de meest gepaste manier voor het medium: via speelbare levels. Het zijn er drie in totaal en hun grootste minpunt is dat het er zo weinig zijn. Want elkeen van die Lost Levels wordt niet alleen vergezeld door een glasheldere intro door de producer Neil Druckmann himself, ze bevatten ook tijdens het spelen een ton info over het denk- en maakproces, gebracht door verschillende mensen in het ontwikkelingsteam. Waarom haalde dit level de finale versie niet? Waarom zien we dat soort gangen enkel hier? Wat was het probleem met een spannend level waarin Ellie op een everzwijn jaagt? Antwoorden die je allemaal krijgt via de commentaar en vooral door het level zelf te ervaren.

Toegegeven, dit zijn – en dat vermelden ze ook expliciet in elke intro – zeer ruwe versies van die cut content. Animaties zijn verre van afgewerkt, er is geen voice acting en de omgevingen zelf puilen over van de placeholder content. Toch is het een zeldzame blik achter de schermen, en eentje die op zo een interactieve manier gebracht wordt dat het alleen maar naar meer kan smaken. Meer dan 45 minuten zal je hier niet spenderen, maar het zijn wel 45 minuten well spent.

Daarnaast geniet je ook van een hoop concept art, modelviewers en andere content die anders voor een Deluxe Artbook gereserveerd zijn. Alleen spijtig dat je deze moet vrijspelen met punten die je enkel krijgt door No Return te spelen of het hoofdverhaal nog eens opnieuw te doen. Alsof betalen voor een remaster niet genoeg is. Daarnaast krijg je ook nog toegang tot Grounded II: The Making of The Last of Us Part II, al is deze bij het schrijven van deze review nog niet af en kan je dus nog maar enkel de trailer zien (die dan ook nog eens op Youtube staat).

Kopen of niet?

Wat ons bij de hamvraag van deze review brengt. Wie deze The Last of Us Part II Remastered nog niet bezit, zal hier €50 voor moeten neertellen. Wie echter al de PS4-versie heeft, hoeft slechts €10 bij te leggen voor een upgrade naar de digitale PS5-versie. Voor de eerste groep is het antwoord eenvoudig: er is geen enkele reden om de PS4-versie van het spel te kopen buiten dat het op de tweedehandsmarkt misschien minder kost. De remaster biedt niet zó veel meer dan het origineel, maar het steekt er wel met kop en schouders bovenuit als de betere versie. Voor de tweede groep is het antwoord wat minder eenduidig. Langs de ene kant is €10 maar een prikje voor alle verbeteringen in deze versie. Anderzijds moet je echt al een héél grote fan zijn van TLOU om terug te keren voor meer pixels, een rogue-like appendix en een veel te korte blik achter de schermen. Het zal niet ontgoochelen, maar je hoeft er ook geen FOMO van te krijgen, en al zeker niet ten tijde van het internet, waainr alle BTS-inhoud toch in het publieke domein zal belanden.

The Last of Us Part II Remastered is te koop bij bol.com.

We ontvangen een kleine commissie als je iets koopt via onze partnerlinks.