Na de donkere komedie In Bruges en het iets minder succesvolle Seven Psychopaths is Brits regisseur Martin McDonagh terug met Three Billboards Outside Ebbing, Missouri. Na een eerste vertoning op Film Fest Gent (waar ik de film zag) is de film nu te zien in de bioscoop. Door alle lof op de verschillende grote filmfestivals waren mijn verwachtingen hoog, maar Three Billboards heeft ze ingelost.
Mildred Hayes (Frances McDormand), uit het kleine fictieve stadje Ebbing, is een gebroken vrouw, hoewel je dat op het eerste gezicht misschien niet zou zeggen. Achter een façade van woede is ze gewoon een moeder die haar kind verloren is. Mildred wil antwoorden over de dood van haar dochter. Zij werd verkracht, in brand gestoken en voor dood achtergelaten op een verlaten weg. De lokale politie heeft nog geen enkele vooruitgang geboekt met het onderzoek, dus pakt Mildred politiecommissaris Willoughby (Woody Harrelson) aan via drie grote billboards. Ze kan daarbij op niet veel steun rekenen van de inwoners van Ebbing, die hun chief in hun hart dragen. Maar Mildred laat niet over zich heen lopen. Ook niet wanneer racistische en opvliegende agent Dixon (Sam Rockwell) zich ermee moeit.
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri krijgt alvast de prijs voor langste titel van het jaar (hoewel Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald aardig in de buurt komt), maar slaagt er meteen in om je aandacht te trekken. En de film verliest die geen seconde. De mix tussen wraakdrama, zwarte komedie en whodunit lijkt op papier een onmogelijke mix, maar werkt hier wonderwel. McDonagh heeft opnieuw zelf het script neergepend, en het is een emotionele rollercoaster. Het ene moment moet je luidop lachen, en het andere lopen de tranen over je wangen. Jawel, vanaf nu klasseer ik deze film onder films die mij stilletjes breken.
Zoals bij zijn vorige films kan McDonagh rekenen op een topcast. Frances McDormand schuwt de bekendheid en houdt haar privéleven exact dat, maar na jaren van kleine rollen schittert ze hier in de hoofdrol. Mildred is zowat de verpersoonlijking van savage, en ze herinnert er ons aan dat een vrouwelijk personage ook gewoon kwaad en stoïcijns kan zijn. Andere actrices zullen serieus hun best mogen doen om haar van een tweede Oscarbeeldje weg te houden. Ze won al de Golden Globe, de Critics Choice Award en de Screen Actors Guild Award. Ook Sam Rockwell heeft die prijzen al in de wacht kunnen slepen. De acteur is sinds Iron Man 2 (don’t judge) een persoonlijke favoriet van me, vooral dankzij zijn werk in indiefilms, en door Three Billboards krijgt hij eindelijk de aandacht die hij verdient. Zijn Dixon legt de grootste weg af van allemaal en de veelzijdigheid die hij toont, zal hopelijk ook hem een gouden beeldje opleveren. Woody Harrelson, ten slotte, bewijst hier nog eens wat voor een goede acteur hij is.
Three Billboards heeft iets te zeggen over omgaan met verdriet en onrechtvaardigheid, maar ook dat veronderstellingen vaak verkeerd zijn. Bepaalde wendingen komen totaal onverwacht en soms word je erdoor overmand. Die plotse omschakeling tussen komedie en drama zal wellicht niet voor iedereen zijn. Ik heb al een paar mensen horen zeggen dat ze sommige pakkende momenten door de humor teniet gedaan vonden. En niet alle grappen werken: Peter Dinklage krijgt wel heel veel dwergenmoppen naar zijn hoofd geslingerd. Er zijn ook mensen die hun wenkbrauwen optrekken bij de evolutie van Dixon, maar hopelijk voor de wereld van vandaag kunnen zelfs racisten veranderen. McDonagh overdrijft daarbij ook niet en laat de verhaallijn natuurlijk aanvoelen. De diversiteit in Three Billboards had beter gekund, maar dat zou wel eens McDonaghs bedoeling kunnen zijn. Missouri is namelijk niet gekend voor zijn tolerantie.
Three Billboards Outside Ebbing, Missouri is een film die cinemaliefhebbers misschien zal verdelen, maar de film heeft indruk op me gemaakt. Laat deze dus niet aan je voorbij gaan.