Empire of Light review: weinig focus

Na zijn passage in de wereld van James Bond en het indrukwekkende 1917 is de nieuwste van Sam Mendes toch eerder onder de radar gebleven. Wij konden Empire of Light al zien op Film Fest Gent en zagen dat daar misschien toch een reden voor was.

Lichten uit

In 1980 keert Hillary (Olivia Colman) na een periode van afwezigheid terug naar haar job in de Empire-bioscoop in een klein kuststadje in Engeland. Ze neemt lithium en verder lijkt haar leven redelijk triest en eentonig, mede omdat haar baas (Colin Firth) haar zo goed als dwingt om seks met hem te hebben. De situatie wordt anders wanneer nieuwe medewerker Stephen (Michael Ward) opduikt. Ze kunnen het goed met elkaar vinden en vallen uiteindelijk voor elkaar. Maar ook hij heeft het niet makkelijk: in het slaperige kuststadje tiert racisme nog welig en dat ondervindt hij aan den lijve.

De trailer was redelijk vaag over wat je mag verwachten: het lijkt een ode te zijn aan film, maar daarnaast is er een samenraapsel van wat dramatischere beelden. De film zelf is gelukkig coherenter maar focust uiteindelijk vooral op de relatie tussen Hillary en Stephen. Het blijft zeldzaam om een oprechte relatie te zien tussen een oudere vrouw en jongere man, en die is hier wel mooi aangepakt. Die wordt dan wel op de proef gesteld door hun individuele problemen.

Te veel thema’s

De interessantste verhaallijn daarin is toch weggelegd voor Olivia Colman. Het blijft delicaat om mensen met mentale problemen te portretteren, en dan vooral vrouwen. Empire of Light pakt het op dat vlak goed aan door mondjesmaat de invloed van haar stoornis te laten doorschijnen. Daarbij blijft het langer subtiel dan gedacht tot een onvermijdelijke scène waarin alles samenkomt en Colman Hillary voor het eerst vol venijn stopt. Het is een kant die we nog niet zoveel gezien hebben van haar, maar ze zet zoals gewoonlijk een topprestatie neer.

De rol van Michael Ward is dan iets minder goed aangepakt. We weten wel iets van zijn achtergrond en familie maar het lijkt toch vooral het racisme dat hij meemaakt dat hem hier definieert, en dat is altijd jammer. Mendes heeft hierover ook niet echt iets nieuws bij te brengen, behalve een scène waarin een op het eerste gezicht rustige optocht langzaam in iets veel sinisters verandert. Die scène beklijft wel, en zegt veel meer dan wat er tot dan toe gepasseerd is. Ward is wel terecht een rijzende ster en dat kunnen we hier ook zien.

Deakins op z’n best

Dan is er ook nog de zogenaamde ode aan film, die wel heel erg laat en kort belangrijk wordt. In het begin wordt een interessant idee opgeworpen rond een oude balzaal maar daar wordt dan niks meer mee gedaan. Later raakt Stephen wel meer geïnteresseerd in hoe een film afgespeeld wordt en dat gaat uiteindelijk op Hillary over. Het is vooral Toby Jones die hier als de projectionist laat zien wat voor een klasbak hij is. Toch denk ik dat het beter had geweest als Mendes een van deze drie thema’s had gekozen en beter uitgewerkt, want nu kan blinkt geen enkel echt uit. Het script is zeker niet slecht, maar het voelt niet diepgaand genoeg.

De echte ster van Empire of Light is de man die in deze film voor dat prachtige licht zorgt, cinematograaf Roger Deakins. Altijd als hij de camera in handen heeft, ziet elke frame eruit als een plaatje, met warme kleuren en felle contrasten. Vooral de scènes op oudejaarsavond op het dak zien er geweldig uit. Ook al kon het verhaal dus meer geboeid hebben, toch is deze de moeite waard om te bekijken, alleen al om het werk van Deakins te zien.

Empire of Light is vanaf 08/03 te zien in de bioscoop.