Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

strike review

Strike: Troubled Blood review – analoge thriller

In dit vijfde seizoen van de BBC-adaptatie van de Strike-detectiveverhalen onderzoeken Cormoran en Robin een cold case en moeten beiden afrekenen met dingen uit hun verleden. Een sterk seizoen gezien de thema’s die aan bod komen, wat dan weer een wrang gevoel nalaat als je weet wie de boeken schreef.

Verdwenen, niet vergeten

Terwijl Cormoran Strike (Tom Burke) zijn zieke tante bezoekt in Cornwall, wordt hij aangesproken door Anna Phipps (Sophie Ward). Zij vraagt hem om de onopgeloste verdwijning van haar moeder, die verdween in 1974, op te lossen. De politie was toen aan het graven, maar het hoofd van het onderzoek kreeg mentale problemen en werd uit het korps gezet. Anna’s moeder, Margot Bamborough (in flashbacks uitstekend vertolkt door Abigail Lawrie), was dokter en verdween op weg naar een pub nog geen vijf minuten wandelen van de praktijk. De hoofdverdachte was een seriemoordenaar, maar Strike is niet zomaar gewonnen voor die ‘makkelijke’ oplossing.

Ik ben al fan van Strike sinds het eerste seizoen. Maar de laatste twee seizoenen hebben een wrange nasmaak gekregen.

Op deze zaak zijn Strike en Robin (Holliday Grainger) wel meer dan ooit partners. Ze leiden elk een deel van het onderzoek, en overzien hun drie nieuwe werknemers: twee detectives en een office manager. Die hulp kunnen ze gebruiken, want ze hebben ook allebei persoonlijk veel op hun bord. Strike en Robin delen niet veel met elkaar, maar dat hoeft ook niet om steun te voelen.

Strike moet aanvaarden dat zijn tante en de facto moeder er niet meer lang zal zijn, terwijl de vader die hij al jaren niet meer zag, hem plots weer in zijn leven wil. Robin zit in een vechtscheiding en komt door de zaak van Margot ook weer in aanraking met haar trauma’s. Margot nam het namelijk op voor de vrouwen in haar leven, en daar had ze misschien voor geboet. Robin maakt er een erezaak van om haar en nog meer vrouwen, zo blijkt, gerechtigheid te geven.

Nasmaak

Ik ben al fan van Strike sinds het eerste seizoen. Maar de laatste twee seizoenen hebben een wrange nasmaak gekregen sinds JK Rowling (die de boeken schreef onder het pseudoniem Robert Galbraith) in 2020 begon met haar sindsdien consequent transfobe uitspraken. Rowling heeft vooral in Harry Potter altijd geschreven over mensen die anders zijn en daardoor niet aanvaard worden, maar wil die lijn niet doortrekken naar trans personen. Op zich is er in deze serie niks van te merken. Rowling schrijft nog altijd goede vrouwelijke personages, maar de gedachte dat ze trans vrouwen niet als vrouwen beschouwt, blijft toch in het achterhoofd spoken.

strike tom holliday
© BBC / Streamz

Waarom blijf ik kijken? Want ik vind Rowlings uitspraken walgelijk en door de serie blijft er geld naar haar doorstromen. Maar naast het idee heeft ze verder niks met Troubled Blood te maken, zelfs niet de scenario’s (wel het geval bij Fantastic Beasts). En er zijn heel wat degelijke mensen betrokken bij deze reeks die de kans van primetime op BBC goed kunnen gebruiken. En ja, ik vind Strike en Robin ook gewoon geweldige personages. Hypocriet? Dat mag je vinden. Maar doodzwijgen dat ik kijk en van de serie geniet, helpt ook niet. Dus dan maar deze tweestrijdige review.

Constanten

Het mysterie zit goed in elkaar, maar eigenlijk wil je gewoon zien hoe dit onwaarschijnlijke duo de zaak aanpakt.

Elk seizoen van deze reeks is anders, de enige constanten zijn Strike en Robin. Als je twee acteurs hebt zoals Tom Burke en Holliday Grainger, is dat een goede zaak. Het mysterie zit goed in elkaar, is spannend en soms verrassend, maar eigenlijk wil je gewoon zien hoe dit onwaarschijnlijke duo de zaak aanpakt. Dit verhaal draait meer dan ooit om hen en hun band. Hun persoonlijke verhaallijnen zijn dan ook minstens even interessant dan bepaalde aspecten van de zaak. Vooral Burke krijgt heel wat meer te doen dan stoïcijns zijn en breekt je hart bij momenten. Grainger blijft wel het hart van de serie. De dynamieken met de nieuwe personages zorgen voor wat meer afwisseling, en vooral office manager Pat (een heerlijke Ruth Sheen) zorgt voor animo.

De jaren 70-setting en het feit dat detectives nog altijd redelijk analoog zijn, zorgen voor een nostalgische sfeer die perfect past bij de Britsheid van het verhaal. Het is dan ook maar toepasselijk dat de rode draad doorheen de seizoenen de twijfel tussen Strike en Robin is, en dat dat je blijft lokken. Troubled Blood is misschien niet specialer dan andere thrillers die de BBC produceert, maar is na vier seizoenen nog geen kwaliteit verloren. Ondanks JK Rowling.

Strike: Troubled Blood is vanaf 7 februari te zien op Streamz.

Het verleden kan niet rusten

Strike: Troubled Blood
4 5 0 1
Strike: Troubled Blood heeft een ander soort zaak als uitgangspunt en de emotionele achtergrond om voor terug te komen, maar ook wat bagage door de betrokkenheid van JK Rowling. Een verdwijning in het verleden geeft iets minder druk om die op te lossen, maar evenveel verantwoordelijkheidsgevoel. De elementen uit de zaak overlappen met wat er in het leven van Strike en Robin gebeurt, en zij blijven nog altijd de meerwaarde voor deze thrillerreeks.
Strike: Troubled Blood heeft een ander soort zaak als uitgangspunt en de emotionele achtergrond om voor terug te komen, maar ook wat bagage door de betrokkenheid van JK Rowling. Een verdwijning in het verleden geeft iets minder druk om die op te lossen, maar evenveel verantwoordelijkheidsgevoel. De elementen uit de zaak overlappen met wat er in het leven van Strike en Robin gebeurt, en zij blijven nog altijd de meerwaarde voor deze thrillerreeks.
4/5
Total Score

Raak

  • Het centrale duo geeft nog altijd romcomvibes
  • De zaak versterkt het analoge gevoel
  • Goede mix tussen werk en privé (pun intended)

Braak

  • Het einde komt ineens snel
Total
1
Shares
Gerelateerde artikels