Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik de Mark Ruffalo-fanaat ben van het Geeksterteam. Daarom was ik er dan ook als de kippen bij om de nieuwste HBO-reeks I Know This Much Is True te reviewen. Na Dark Waters produceerde hij ook deze boekadaptatie én nam hij ook de vertolking van beide hoofdpersonages, een tweeling bovendien, voor zijn rekening. Het leek dus wel speciaal voor mij gemaakt. Maar de reeks bevat veel meer redenen om te kijken dan alleen de Net-Armie-Hammer-in-The-Social-Network gimmick.
Episch in schaal
In 6 afleveringen van ongeveer een uur volgen we het verhaal van de eeneiige tweelingbroers Dominic en Thomas Birdsey. Toch hebben ze een heel andere weg afgelegd. Thomas is namelijk schizofreen en zijn schokkende introductie toont ons welke vormen dat bij hem kan aannemen. Dominic heeft die problematiek niet waardoor hij instaat voor zijn broer. Na het incident moet Thomas dan ook opgenomen worden maar dat proces loopt niet van een leien dakje. Deze verhaallijn is de rode draad doorheen de serie maar onderweg blijkt het verleden ook belangrijk en krijgen we te zien hoe Dominic en Thomas geworden zijn wie ze nu zijn.
De aanpak van het verhaal deed me eigenlijk denken aan die andere HBO-reeks Sharp Objects.
Er zijn namelijk een aantal dingen die opvallen in het heden en hun wortels in het verleden hebben. Zo is Dominic gescheiden maar hij heeft wel nog altijd contact met zijn ex Dessa. Om de vreemde spanning tussen hen te verklaren zien we het hele ontstaan, verloop en ook de ondergang van hun huwelijk. Ook achter de opgroeiende gezinssituatie van de tweeling blijkt een verhaal te zitten dat de moeilijke relatie van de tweeling met hun stiefvader verklaart. En ten slotte krijgt Dominic nog een manuscript van zijn Italiaanse grootvader in handen dat een donkere schaduw op hun afkomst kan werpen.
Zo opgesomd lijkt het alsof er te veel gebeurt in amper zes afleveringen maar het evenwicht bleef voor mij wel goed bewaard. De aanpak van het verhaal deed me eigenlijk denken aan die andere HBO-reeks Sharp Objects. Daar werd ook gebruik gemaakt van flashbacks en het verleden om Louise te doorgronden. Dat zorgt wel echt voor een deep dive in de personages en vooral Dominic. De pacing is wel niet op alle vlakken even succesvol: soms blijft het verhaal toch wat te veel in het verleden hangen terwijl je liever zou terugkeren naar het heden.
Niet alle critici konden de vele tegenslagen smaken maar voor mij voelde het nooit overdreven aan.
Ook moet het gezegd worden dat je van deze reeks niet bepaald vrolijk wordt. Er komen zware thema’s aan bod en er zijn redelijk wat tegenslagen te verwerken. Niet alle critici konden dat smaken maar voor mij voelde het nooit overdreven aan. Het echte leven houdt zich soms ook niet in. Het hart van de reeks blijft dan ook de relatie tussen Dominic en Thomas, en daar ligt dan ook de kracht van I Know This Much Is True.
De serie is gebaseerd op het gelijknamige boek van Wally Lamb, dat ik nog niet gelezen heb, maar ik gok dat een deel van dat personagewerk ook uit het boek komt. Voor mij was deze reeks heel speciaal omdat je zelden een dramareeks ziet over een volwassen tweeling. Het gaf een heel goed inzicht in de voordelen maar ook valkuilen van deze speciale band. Zo voelt Dominic zich verantwoordelijk voor Thomas en verwijt hij hem soms de aandacht die hij nodig heeft. Maar tegelijk hangt zijn geluk ook af van dat van zijn broer en wil hij niks liever dan hem helpen. Thomas voelt zich op zijn beurt dan weer een last voor Dominic maar steunt zijn broer onvoorwaardelijk en is zijn beste vriend. En dat is wel heel herkenbaar voor mij, want ik ben al zowel een Dominic als Thomas geweest.
Halen, die Emmy
Daarnaast is de grootste reden om te kijken de geweldige acteerprestatie van Mark Ruffalo. In zijn eerste grote tv-rol krijgt hij de kans om beide personages te ontwikkelen over een langere periode zoals hij dat alleen nog maar kon voor Bruce Banner. Het meeste tijd brengen we door met Dominic. Het resultaat is een echte transformatie die al in het oog springt omdat het net dag en nacht verschil is met zijn bekendste personage. Dominic is vaak opvliegend en gefrustreerd maar dan weer bezorgd en lief tegenover zijn broer. Thomas wordt geplaagd door zijn ziekte maar Ruffalo maakt het nooit te theatraal en is vooral in de kalmere momenten straf.
De grootste reden om te kijken de geweldige acteerprestatie van Mark Ruffalo.
Zijn grootste verwezenlijking is waarschijnlijk nog dat Dominic en Thomas ook echt aanvoelen als aparte personages. Dat is deels omdat je vergeet dat hij maar één personage per keer kon spelen door de knap gerealiseerde special effects, ook wanneer de broers dicht bij elkaar zijn. Maar ook omdat de keuze werd gemaakt om eerst alle scènes van Dominic te spelen, waarbij acteur Gabe Fazio de rol van Thomas voor zijn rekening nam. Daarna moest Ruffalo een aantal kilo bijkomen om Thomas te spelen. Fysiek is er dus ook duidelijk een verschil. Ik schat de kans hoog in dat hij bij de uitreiking van de volgende Emmy’s het zal moeten opnemen tegen Hugh Jackman voor Bad Education in de categorie Beste Acteur in een tv-film of gelimiteerde serie.
Maar ook de acteurs in bijrollen moeten niet onderdoen. Rosie O’Donnell bijvoorbeeld, die we toch vooral kennen als presentatrice, zet hier een straffe prestatie neer als Lisa, de sociale werker die Dominic helpt om zijn broer naar een betere instelling te krijgen. Dessa wordt vertolkt door Kathryn Hahn, die al vaker heeft aangetoond dat ze naast humor ook in drama uitblinkt en dat is hier niet anders. De grootste pluim gaat naar de relatief onbekende acteur Philip Ettinger (First Reformed). Hij speelt namelijk de jongere Dominic en Thomas en krijgt daarvoor wat zwaardere scènes op zijn bord waarvoor hij ook lof verdient.
De serie is een ode aan broers en zussen, en de gecompliceerde maar onvoorwaardelijke band die ze kunnen hebben.
Regisseur Derek Cianfrance is gekend om iets minder opbeurende films zoals Blue Valentine en The Light Between Oceans. Maar met dit verhaal heeft hij, en Mark Ruffalo ook, toch een persoonlijkere band. De serie wordt namelijk opgedragen aan de zus van Cianfrance en de broer van Ruffalo, die allebei overleden zijn. Dat is ook het gevoel dat ik aan de serie overhoud. Het is een ode aan broers en zussen, en de gecompliceerde maar onvoorwaardelijke band die ze kunnen hebben. Maar ook een portret van de moeilijkheden die mentale gezondheid met zich mee kan brengen en de gebreken in de zorg ervoor. Ten slotte is het ook een inkijk in het leven van een mantelzorger en hoe die hun leven op pauze zetten om er te zijn voor hun geliefden. En dat kunnen we in deze tijden maar al te goed begrijpen.
I Know This Much Is True is vanaf de nacht van zondag op maandag 11 mei te volgen in Play en Play More.
