Ik denk soms willekeurig aan de aflevering van The Simpsons waarin Mister Burns een beeld aan de muur hangt. “Don’t forget, you’re here forever.” Bedoeld als motivatie, maar met een omgekeerd effect. De laatste jaren is de afbeelding veelvuldig als meme gebruikt en ook in het gaming milieu is het soms akelig van toepassing.
Het was het eerste waar ik aan dacht wanneer ik Overwatch 2, na 6 jaar, weer opstartte. Een eeuwigheid geleden in gamejaren. Vergeef het licht opkomende cynisme van een oude gamesveteraan.
Overwatch was destijds een game die alle beginselen van een mastodont had. Een klepper, dé nieuwe IP van Activision Blizzard. Marketingbudgetten werden verorberd om de wereld rond Overwatch te voeden. Vergelijk het met de recente release van God of War: Ragnarok. Hype, thé next best thing, GOTY contender. Ook onze redactie was helemaal mee in de hype en het verhaal. Overwatch leek hét vehikel te zijn om Activision Blizzard een nieuw tijdperk in te luiden. Hét antwoord op een klimaat dat door Gamergate overrompeld werd. Diversiteit, representatie, een supertoegankelijke Team Fortress, eindelijk! Maar de tijd is onverbiddelijk en de zoektocht naar onze gameraandacht is sindsdien nog nooit zo hoog geweest.
En zoals altijd met aandacht, is de aandacht van de wereld, net als het Oog van Sauron, verschoven. Naar nieuwe zaken, nieuwe baanbrekende games, de ban op lootboxes of studio’s die niet geplaagd worden door een voortdurende stroom aan controverse.
Waar Overwatch vroeger een voorvechter van diversiteit en representatie was, werden hier naar aanleiding van de Activision Blizzard-onthullingen toch wel ernstige vragen bij gesteld. Meer nog, de geloofwaardigheid dook de dieperik in. En samen met die geloofwaardigheid, de spelers. En dat bovenop een meta-ervaring die al jaren niet veranderd leek.
Nee, de tijd is niet mals geweest voor Overwatch. Dat samenspel van factoren, toxiciteit en de enorm vroeg aangekondigde belofte om een “Overwatch 2 binnenkort” uit te brengen (dit was anno 2019) deed de game vanbinnen langzaam doodbloeden. Een open wonde die maar niet verzorgd werd.
Zonde, als je het mij vraagt. In de kern blijft Overwatch een IP met een sterke cast, met een ondertussen zeer uitgebouwde lore. En gewoon plezierig. In mijn Overwatch-dagen van weleer was het altijd een plezier om deze op te pikken met vrienden, in gezelschap. En de game zelf blijft een van de toegankelijkste shooters, tot op heden.
Bij het opstarten van Overwatch 2 merk je al snel dat dit niet veranderd is. Meer nog, de game lijkt verdacht veel op de originele game. Personages, menustructuur tot zelfs de muziek. Is dit een sequel? De opvolger? Of een rehash? Een remaster eerder? Afhankelijk van aan wie je het vraagt, krijg je meestal een ander antwoord. Het is best verwarrend voor een oude terugkerende speler om te zien wat nieuw is, wat voor de release van Overwatch 2 al geïmplementeerd was en wat nu de echte definitieve Overwatch 2-zaken zijn.
In het oog van de terugkerende casual, is dit opnieuw en simpelweg Overwatch.
Er zijn wel enkele personages bijgekomen ter ere van de release, maar dit had even goed ter ere van Chinees Nieuwjaar kunnen zijn. Het blijft vreemd om een shop en Battle Pass in Overwatch te zien. Een logisch gevolg van de beslissing om Overwatch F2P te maken. Een van de grote beloftes van Overwatch 2 was meer verhaal en zelfs een singleplayer-campagne, maar daar is hier geen gram van te bekennen. Een spijtige zaak, het had de momentum van de release absoluut versterkt. Maar de aanwezigheid van een Battle Pass verklapt de tactiek al. Onze aandacht is wederom het hoogste goed en dit garandeert op langere termijn terugkerende interesse.
Marketingtactieken terzijde, dit neemt niet weg dat de game nog altijd even hard staat als voorheen. Meer nog, de chaos en plezier van een team dat tot op het einde met hand, tand, haak en ijspegel het punt blijft verdedigen tot clutch winst, het blijft nog steeds een onbeschrijfelijk gevoel. Alle balancering tot dit moment lijken correcte en goede keuzes. Bijkomstige tweaks worden heel snel aangekaart. Games zijn sneller, vlotter en prijs de Zenyatta voor een godsgeschenk als Role Queue, waar je op voorhand vastzet welke rol je wil/kan spelen.
De chaos en plezier van een team dat tot op het einde met hand, tand, haak en ijspegel het punt blijft verdedigen tot clutch winst is nog steeds een onbeschrijfelijk gevoel.
Maar wat ook meteen opvalt, is een oude bekende. De schaduw die altijd over Overwatch (maar ook andere competitieve games) heerst en heerste. Een bepaald soort toxiciteit dat tussen spelers ontstaat. Scheldtirades, racisme, onsportief gedrag, het passeert allemaal opnieuw de revue. Boeiend voer voor psychologen, vreselijk voor spelers. Maar zeker in een teamgame als Overwatch is het meer dan belangrijk. Een team kan enkel winnen als er eenheid is. Het plezier, maar ook de achilleshiel van Overwatch. Zelfs al deden ze er alles aan om dit tegen te gaan.
Maar laat ons eerlijk zijn, ondanks de vreselijke lancering en toxische chats hangt er nog een zekere kwaliteitsstempel op Overwatch, die meer dan ooit, zelfs meer dan vroeger, opgepikt lijkt te worden op de verschillende platformen waar gebruikers actief zijn. Ja, de huidige tijdsgeest is toch voor iets goed. Zelfs onze eigen Twitch Vlaanderen-kompanen organiseerden duchtig hun eigen fantoernooi, een welkome afwisseling tussen het overaanbod van Valorant- en CoD-streams. Een plezier om als fan van het eerste uur opnieuw dat welbekende vuur aangewakkerd te zien worden.
Ik kijk positief naar Overwatch 2. Alsof Activision Blizzard net hun grote ommekeer heeft ingezet. Zij het met een paar notities in de kantlijnen toegevoegd. Ik ben blij dat Overwatch nog is en dat er meer Overwatch zal volgen. De toekomst zal uitwijzen hoe dit zal evolueren. Er is opnieuw tijd, én ruimte, voor een positief verhaal.
Overwatch 2 lijkt vooral een poging te zijn van Activision Blizzard om ons te herinneren aan de tijd van weleer. “Hey, weet je nog toen we Overwatch speelden, dat was toch plezant eh?”. Maar ook een reminder dat er nog hoop is. Hoop voor de Overwatch. En net als lamme goedzak-rilla Winston, hopen we dat die tijd snel zal komen. Do it for him.
En ik weet niet wanneer de hamster verschenen is, maar ik hou van hem en zou iedereen neerblaffen als hem iets overkomt.
