Public Domain review: oude wijn in nieuwe zakskes

Chip Zdarsky was aanvankelijk vooral bekend van zijn fratsen op het internet als tekenaar en lolbroek. In 2013 brak hij door als tekenaar van de Image Comics-reeks Sex Criminals. Vanaf dat punt stroomde hij door naar de ‘grote twee’. Eerst schreef Zdarsky vooral reeksen voor Marvel zoals Howard the Duck, Peter Parker: The Spectacular Spider-Man en Daredevil. Voor DC Comics werkt hij aan aan Batman.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Zdarsky behoort tot het gilde van de stripmakers die een Substack-beurs kregen. Het geld heeft hij geïnvesteerd in het opstarten van de comic Public Domain die hij via zijn nieuwsbrief voorpubliceert. Bij Image Comics worden de pixels omgezet naar inkt en krijgen we deze maand een eerste issue van deze serie voor de kiezen.

Public Domain komt ons bekend voor

Het verhaal wordt op een übergestructureerde manier aan de lezer opgediend. We maken kennis met de entertainmentreporter Miles. Hij wordt er op uitgestuurd door zijn redacteur om de hoofdrolspeler van de superheldenfilm Eminent Domain te interviewen en daar heeft hij geen zin in. De acteur slaakt wat algemeenheden uit over superheldenfilms en comics en zegt iets denigrerends over de stripmakers die hem ooit bedachten. Voor Miles de ideale gelegenheid om hem op zijn bek te slaan.

Hij word( uit de cel opgehaald door zijn broer Dave waarna we de achtergrond leren. Hun vader Syd Dallas was de tekenaar van The Domain maar hij wordt overvleugeld door schrijver Jerry Jasper die alle aandacht naar hem toetrekt en duidelijk profiteert van de impact van de film. De broers zouden wel iets willen doen maar het ziet ernaar uit dat het simpelweg niet mogelijk is. Zeker ook omdat hun vader het wel best lijkt te vinden.

Ze hebben niet gerekend buiten de overijverige assistente van Jerry Jasper die stiekem wel sympathie heeft voor Syd Dallas.

Het heeft wel iets

Public Domain functioneert als satire en als drama. Het is duidelijk gebaseerd op de verhalen die al een kleine 60 jaar verteld worden over Stan Lee en de wijze waarop hij al dan niet omging met de tekenaars uit de Marvel Bullpen. Veel van deze verhalen zijn al behoorlijk genuanceerd in de voorbije jaren en dan is het jammer dat Zdarsky ze alsnog weer opduikelt. Ergens is het wel weer actueel omdat er onder Marvel-makers onvrede is over de vergoedingen die ze krijgen voor de Marvel-serie-/filmmomenten waarbij gebruik is gemaakt van hun werk. Als je dat verhaal kent dan waardeer je de vileine ondertoon wel.

Het is fijn om Chip Zdarsky weer als tekenaar te zien. Zijn lijnenwerk oogt niet bijzonder maar wordt juist naar iets speciaals gekatapulteerd door zijn uitmuntende kleurengebruik. Dat geeft zijn werk leven.

Hoewel het verhaal dus een ietwat prekerige ondertoon heeft, kun je moeilijk ontkennen dat Zdarsky er wel iets heel amusants meedoet. Daardoor word je toch nieuwsgierig naar dat tweede deel.