M’n zus zei iets heel ontnuchterends toen we de cinema uitliepen nadat we Bittersweet Sixteen hadden gezien: “Het is een volledige lagere en middelbare schooltijd geleden dat we 16 waren.” Ik stond meteen wel even met m’n voetjes op de grond. Daarmee wil ik al even zeggen dat ik dus niet de meeste ervaring heb met hoe de jeugd van tegenwoordig echt in elkaar steekt. Maar als we Bittersweet Sixteen mogen geloven, is tegelijk alles veranderd en soms ook niks. Ik zou alleszins wel blij geweest zijn met een Vlaamse jeugdfilm als deze, die herkenbaarder is dan veel Amerikaanse tegenhangers.
Geen “how do you do, fellow kids“
Het was een druk jaar voor de familie Willaert-Verheyen. Na de eerste samenwerking als regisseur voor Lien en Jan voor Red Sandra, mag nu ook dochter Anna haar steentje bijdragen. Ze verwerkte haar eigen ervaringen in een scenario en mocht mee in de regisseursstoel kruipen. Een slimme keuze voor dit onderwerp want als ik al geen voeling meer heb met de jongeren van nu, dan staan de 2 filmmakers er (no offence) nog verder af.
Anna Verheyen verwerkte haar eigen ervaringen in een scenario en mocht mee in de regisseursstoel kruipen.
De hoofdrol is dan ook weggelegd voor de 15-jarige Lotte (Yana Steenhout). Het is 3 maanden voor haar Sweet Sixteen-feest maar haar leven loopt niet van een leien dakje. Op school maken de A’s, de mean girls, haar het leven moeilijk en tot overmaat van ramp gaan haar ouders uit elkaar. Door de nieuwe relatie van haar moeder (Tine Embrechts) wordt Astrid (Ninalotte Roose), de voormalige beste vriendin van Lotte en huidig leider van de A’s, nu haar halfzus. Gelukkig kan ze wel vertrouwen op haar vriendinnen om haar te steunen, tot beste vriendin Fleur na haar ziekte terugkomt op school en voor de A’s lijkt te kiezen. Samen met haar andere vriendinnen smeden ze een plan om Astrid op haar plaats te zetten.
De mooiste tijd van je leven?
Het draait vooral om Lotte, maar uiteindelijk krijgt bijna heel de klas wel wat eigen verhaal. Omdat er zoveel personages zijn, vervallen sommigen wel in stereotypen, maar met een film van ongeveer anderhalf uur kan dat ook bijna niet anders. De belangrijkste personages zijn echter wel wat meer uitgewerkt. Over het algemeen zit er dus wel degelijk wat nuance in het script, wat je niet altijd van een tienerfilm verwacht. Maar op dat vlak zie je dat Bittersweet Sixteen wel wat andere dingen probeert te doen. Zo komen thema’s als cyberpesten en slutshaming ook aan bod. Je plaats proberen te vinden op school is ook al moeilijk genoeg zonder dat je de hete adem van sociale media in je nek voelt. Tegelijk zijn jongeren tegenwoordig ook veel meer met allerlei onderwerpen bezig zoals milieu of identiteit en ook dat krijgen we te zien.
Vriendschappen, vooral tussen meisjes, zijn het beste maar ook soms het slechtste wat je kan overkomen.
Het hoofdverhaal is dan weer tijdloos. Vriendschappen, vooral tussen meisjes, zijn het beste maar ook soms het slechtste wat je kan overkomen. En ondanks het nu al duidelijke generatieverschil kon ik me maar wat identificeren in wat Lotte doormaakt met Astrid en haar andere vriendinnen. Uiteindelijk moet een tienerfilm ook wel nog plezant zijn en er valt wel vaak wat te lachen. Waar het verhaal dan naartoe gaat, is niet helemaal verrassend maar wel hoe er op het einde mee omgegaan wordt. Toch moet je je niet aan Euphoria-toestanden verwachten. Dit blijft veel meer bij de leefwereld van de gemiddelde Vlaamse tiener (alhoewel, die huizen!) en gaat niet op alles zo diep in.
Vol jong talent
Deze film voelt wel echt aan als een jonge productie, te beginnen met de cast. Waar het in Amerika vaak de gewoonte is geweest om twintigers tieners te laten spelen, waardoor je voor minder complexen zou krijgen. Hier stonden de makers erop om die fout niet te maken en dus was er een open auditie waarvoor meer dan 1500 jongeren een filmpje instuurden. Daarvan bleven 16 acteurs over die samen op bootcamp gingen om hun personages uit te werken. Dat moest helpen om de onderlinge relaties geloofwaardig te maken, en dat heeft ook wel geholpen, vind ik.
Voor mij waren er best veel nieuwe gezichten in de cast, en dat levert altijd wel verrassingen op.
Voor mij waren er best veel nieuwe gezichten in de cast, en dat levert altijd wel verrassingen op. Een aantal acteurs heeft wel al ervaring, zoals Nell Catrysse, die je nog kent van The Broken Circle Breakdown, en er hier ook wel bovenuit stak voor mij. Daarnaast is ook Aaron Blommaert (MNM, Familie) van de partij en altijd welgekomen. Yana Steenhout als Lotte is erg likeable en lijkt al goed op haar gemak. Dat gold wel voor de meeste van de jonge cast. Als Astrid heeft Ninalotte Roose een hele kluif. Haar rol kwam wel niet altijd even goed over, vooral door de keuze om andere personages de hele tijd met “je” aan te spreken, wat de geloofwaardigheid soms naar beneden haalde.
Bij de volwassenen duiken onder andere Tine Embrechts, Joke Devynck, Sven De Ridder en Isabelle Van Hecke op. Je weet dat ik ook niet zo jong meer ben als ik zeg dat ik me vooral in die laatste twee kon herkennen, want ze spelen hilarisch gefrustreerde leerkrachten. Ik weet niet precies hoe het gezin Verheyen-Willaert met drie het regiewerk heeft aangepakt maar er zaten een aantal leuke shots in. Zo krijg je meteen een beeld van de leerlingen en de situatie op school via een scène die de binnenkant van hun lockers verbindt. Het laat een intentie zien dat deze film vooral leuk moet zijn, en daar zijn ze zeker in geslaagd. Jongvolwassenen worden nog te vaak vergeten als doelpubliek in de Vlaamse filmwereld, en dit is een stap in de goeie richting.
Bittersweet Sixteen is nu te zien in de bioscoop.
