Er zijn in het Vlaamse filmlandschap best nog wel wat genres die dun gezaaid zijn. Sciencefiction, horror, musicals, het zijn allemaal voorbeelden waar je snel aan denkt. Iets meer verbazend is de biopic, die in Vlaanderen nog best weinig aan bod is gekomen. Marina en Tot Altijd zijn wellicht de bekendste voorbeelden. Misschien is het de Vlaamse bescheidenheid die daar meespeelt, want er zijn interessante personen genoeg. Kijk maar naar de nieuwste toevoeging aan het genre: Cool Abdoul, over het turbulente leven van Gentse bokser Ismaïl Abdoul. Wij gingen kijken op Film Fest Gent en concludeerden: als ze allemaal zo goed zijn als deze film, hopen we nog veel meer biopics te zien.
Cool Abdoul naar de top
In 1998 is Ismaïl Abdoul (Nabil Mallat) al drievoudig Belgisch kampioen in het boksen, onder de bijnaam Cool Abdoul. Maar hij wil graag meer opklimmen. In het nachtleven ziet hij nog vaak discriminatie door zijn Mauritaanse achtergrond, maar hij ontmoet er ook Mike (Steef Cuijpers), een portier met connecties in de bokswereld. Hij wil Ismaïl op het Europese circuit brengen als die tenminste in ruil voor hem portier wil worden. Zijn trainer Ron (Johan Heldenbergh) gaat akkoord als het van korte duur is. Ondertussen probeert hij ook een relatie op te bouwen met Sylvie (Anemone Valcke), een basketbalspeelster die niet over zich heen laat lopen.
Mike doet wat hij belooft en het succes volgt voor Ismaïl. Maar om dat aan te houden, is er geld nodig. Daarvoor begint Ismail net als Mike wat ongure dingen door de vingers te zien die in de nachtclubs gebeuren. Hij raakt meer en meer in de ban van die levensstijl waardoor ook zijn carrière en relatie op de helling komen te staan.
Meer van dit, graag
Alles aan deze film klopt en werkt gewoon.
Eigenlijk valt er tegelijk veel en weinig te zeggen over deze film: alles klopt en werkt gewoon. Met de grootste troef wil ik meteen beginnen. Nabil Mallat zet een absolute glansprestatie neer. Hij eist de aandacht op in elke scène en elke keer werden m’n ogen naar hem toegezogen. Hij geeft Ismaïl echt diepgang. Zijn vertolking is dan ook nooit over the top, ondanks het dramatische leven van zijn onderwerp. Mallat zegt vaak meer met zijn gezichtsuitdrukking en houding dan met woorden. Ook zijn fysieke présence is indrukwekkend. Ismaïl had een opvallende look waar je mee weg moet komen, maar ook dat leidt niet af van zijn acteerwerk. Hij is tegelijk ook heel geloofwaardig als bokser. Bovendien is Mallat Antwerpenaar, waardoor z’n Gents accent voor deze film nog wat indrukwekkender is.
Nabil Mallat zet een absolute glansprestatie neer. (En een uitstekend Gents accent voor een Antwerpenaar.)
Maar Mallat krijgt ook steun van Gentse topacteurs als Johan Heldenbergh en Anemone Valcke. Ik heb Heldenbergh nog niks slechts zien doen, en hier is dat ook niet anders. In Cool Abdoul is hij eerder de stille rots om op te bouwen, maar ook om Ismaïl de harde waarheid te zeggen. Als acteur voegt hij toch altijd kwaliteit toe aan de al uitstekende film rond hem. M’n achternaamgenote Anemone Valcke is dan weer de perfecte sparringpartner (see what I did there?) voor Mallat. Hun chemie is uitstekend, waardoor ook hun scènes samen erg vloeiend en naturel zijn. Sylvie is iemand die zich niet laat doen en Ismail uitdaagt om goed te doen, maar Valcke maakt ook geen karikatuur van haar. Haar aandeel in de film is dan ook niet te onderschatten.
Gelaagd en geslaagd
Boksfilms zijn in Vlaanderen ook zeldzaam, maar hoe het boksen hier in beeld is gebracht, moet zeker niet onderdoen voor de Amerikaanse equivalenten. Voor de kijker landt elke slag, ook al is dat op de set niet zo. Het valt helemaal niet op. Het fysiek ineenkrimpen als publiek ontbreekt hier dan ook niet. Een van de films waarmee je deze zou kunnen vergelijken is Creed, al steunt die meer op het showelement. De cinematografie van Martijn van Broekhuizen (Coureur) werpt alles in een helder, warm licht en stopt je midden in de gevechten.
Het script van Jonas Baeckeland, Fikry El Azzouzi en Wouter Van Haver houdt Cool Abdoul realistisch en verbloemt Ismail z’n gedrag ook niet. In het begin van de film zien we al dat zijn temperament hem parten kan spelen, wanneer hij de pestkop van zijn broertje gaat confronteren tijdens de les en daarbij per ongeluk met een mes zwaait. Zijn eigen innerlijke strijd komt ook duidelijk genoeg naar voren. Je begrijpt waarom hij sommige keuzes maakt.
Straf debuut
Maar ook de vooroordelen waarmee hij als Belg met buitenlandse origine te maken krijgt, spelen daar een rol in. In een recente aflevering van de Canvas-reeks Kinderen van de Migratie hadden de getuigen het er nog over dat ze geweigerd in clubs in de jaren 70 en daarna, en dat wordt hier ook getoond, zelfs nog in de jaren 90. Dat beïnvloedt zeker zijn keuzes en kan je dus niet onder de mat schuiven. Zijn geloof en cultuur zijn heel belangrijk voor hem, dus goed dat het ook getoond wordt. Zo voegt de theme song van Mariem Hassan en One Track Brain, die een paar keer terugkomt in de film, een moderne en tegelijk traditionele toets toe aan de muziek.
Het script slaagt erin om Ismaïl z’n innerlijke strijd genoeg naar voren te laten komen.
Dit is Jonas Baeckeland zijn langspeeldebuut als regisseur, en dat is best indrukwekkend. Het is vaak lastig om een film te maken over iemand die nog leeft, zeker als die een woelig verleden heeft. Maar de echte Ismaïl werkte mee aan de film en staat er dan ook volledig achter. Als je die goedkeuring al hebt, maakt die van het publiek misschien nog weinig uit maar ook wij zeggen alvast volmondig: allen daarheen.
Cool Abdoul is nu te zien in de bioscoop.
