Twee en half jaar na haar debuut keert de meest fascinerende superheld van Marvel en Netflix terug. We kunnen je met een gerust hart beloven dat het tweede seizoen van Jessica Jones de wrange nasmaak doet vergeten van het desastreuze Iron Fist en het lichtjes teleurstellende The Defenders.
We hebben de eerste vijf afleveringen gezien van de nieuwste avonturen van Jessica Jones. Onkarakteristiek aan de Marvel-series op Netflix is dat het nieuwe seizoen veel sneller uit zijn startblokken schiet dan we gewend zijn. Het tempo ligt dus hoog, maar wat maakt of kraakt het tweede seizoen van Jessica Jones?
Jessica Jones is niet hetzelfde zonder Kilgrave
Ze zeggen weleens dat een heldin maar zo sterk is als de schurk waartegen ze het moet opnemen. De schurk uit het eerste seizoen van Jessica Jones is zonder twijfel een van de meest magnifieke Marvel-slechteriken op het grote of kleine scherm. Het nieuwste seizoen (of toch de eerste vijf afleveringen) bewijst dat de titelheldin ook zonder de Kilgrave van David Tennant haar mannetje kan staan, en toch ook dat zijn aanwezigheid alles net dat tikkeltje meer opwindend maakt.
Na de eerste helft van het tweede seizoen zijn we nog niet zo overtuigd van de slechterik. Het is opnieuw iemand met een connectie uit het verleden van Jessica. In tegenstelling tot Kilgrave is het verband niet zo interessant. Jessica Jones dreigt zelfs standaard te worden, dus we hopen ook dat het tij keert.
Seizoen twee is een origineverhaal dat The Defenders negeert
Het verhaal, gevuld met een overdaad aan flashbacks, betreedt met de nieuwste antagonist paden die we al tal van keren gezien hebben in superheldenadaptaties. Jessica kreeg haar krachten door genetische manipulatie, maar hoeven we echt dat oorsprongsverhaal te kennen? Ondertussen hebben we het idee van een donkere schaduwregering die experimenteert veel te veel gezien.
Daarbij komt nog kijken dat de gebeurtenissen uit The Defenders zo goed als genegeerd worden en geen impact hebben op het verhaal. Daar kan natuurlijk nog verandering in komen in de tweede helft van het seizoen. Hier en daar zijn er cameo’s die het geheel wel weer mooi verbinden.
Krysten Ritter is gegroeid in haar rol
Natuurlijk draait alles rond Jessica zelf en niet rond haar tegenstander. Krysten Ritter is duidelijk gegroeid in haar rol en het feit dat we haar ondertussen gezien hebben in twee reeksen heeft daar zeker mee te maken. Het sarcasme van Jones is om van te smullen en ze toont meer van haar detectivekunsten, maar ze is ook meer dan dat. Ze worstelt met haar daden uit het eerste seizoen: kan ze wel een superheld zijn als ze ook een moordenaar is?
Op een bepaald moment wordt de meest geparodieerde zin uit het superheldenuniversum uitgesproken: “With great power comes…” En in Jessica Jones luidt het vervolg: “great mental illness.” Je kan geen krachten hebben zonder er iets voor moeten op te offeren. Het thema ligt er dus heel dik erop, maar toont natuurlijk de kern van het personage.
Bondgenoten worden helden
Jessica moet niet alleen ten strijde trekken tegen het onrecht. Malcolm (Eka Darville) speelde vooral de slachtofferrol in het eerste seizoen. Deze keer neemt hij het heft in eigen handen. En dat geldt ook voor Trish Walker (Rachael Taylor). Ze wil door het vuur gaan voor Jessica en dreigt daarbij het stuur te verliezen. Wie weet gaat ze zelfs zo ver, dat ze zich zelf in een pakje heist en hopelijk haar alter ego Hellcat aanneemt.
De rest kan je zelf ontdekken want het tweede seizoen van Jessica Jones staat vanaf 8 maart integraal op Netflix.
