The Mighty Boosh is een bizarre Engelse reeks van 2003 die liep tot 2007. De reeks is bedacht door Noel Fielding en Julian Barratt, die ook de twee hoofdrollen spelen. Er zijn drie seizoenen en elk seizoen speelt zich op een andere plaats af. In dit artikel overlopen we even de verschillende seizoenen en de redenen waarom je The Mighty Boosh zeker eens moet bekijken.
Seizoen 1
Seizoen 1 van The Mighty Boosh speelt zich af in een dierentuin, maar geen gewone. In deze dierentuin vind je onder andere discomuizen, pratende gorilla’s en gewelddadige kangoeroes, of zoals de manager ze noemt, “guys with the big hands and pockets with a small version of themselves in it“.
Vince Noir (Noel Fielding) en zijn beste vriend Howard Moon (Julian Barratt) zijn werknemers in de dierentuin en worden vaak ingeschakeld voor de vuile werkjes die niemand anders wil doen. Zo moet Vince zich eens verkleden in een panda zodat de twee nieuwe bewoners zich zouden voortplanten. Maar dit werkt niet zo goed en de vrouwtjespanda wordt verliefd op Vince. Howard moet dan weer een bokswedstrijd winnen tegen een killer kangoeroe, om zo het hart te veroveren van de vrouw van zijn leven.
In een paar afleveringen van dit seizoen komt er een kort animatieverhaaltje, dat zogezegd door Vince zelf geschreven is. De verhaaltjes gaan over Charlie, een vreemd wezentje gemaakt van gebruikte kauwgom. Hij beleeft vreemde verhalen die niet waar kunnen zijn en Howard gelooft Vince niet wanneer hij vertelt dat Charlie echt is. Maar misschien liegt Vince niet…?
Seizoen 2
In seizoen 2 wisselen we van decor. De dagen in de dierentuin zijn voorbij en Vince, Howard, Naboo (een sjamaan) en Bollo (een pratende gorilla) leven samen in een appartement. In dit seizoen blijven ze niet steeds op dezelfde plek, maar gaan ze vaak op avontuur. Zo belanden ze op een onbewoond eiland, waar ze pratende kokosnoten tegenkomen en er een heuse moordzaak ontstaat. Ze ontmoeten ook de Board of Shaman, collega’s van Naboo die ervoor zorgen dat hij niet te veel uitsteekt. En wanneer ze op vakantie gaan in het bos, belanden ze in een yeti-sekte die hen wil gebruiken om voort te planten.
In seizoen 2 komt ook waarschijnlijk mijn favoriete aflevering ooit van hen, The Legend of Old Gregg. Vince en Howard willen gaan vissen, maar wanneer Vince veel beter blijkt dan zijn vriend gaat die laatste terug naar de pub. Daar hoort hij de legende van Old Gregg. Niet veel later ontmoet hij die mythische Old Gregg. Nadat die laatste zijn lichtgevende mangina toont, neemt hij Howard mee naar zijn grot. Daar zingt hij een liedje over ‘Love Games‘ en toont hij zijn tekeningen van Baileys. Dit personage is zo absurd en mijn favoriet ooit, ik heb hem niet voor niets gecosplayed. 😉
Seizoen 3
Seizoen 3 speelt zich af in de winkel van Naboo, de Nabootique. Hij heeft Vince en Howard ingeschakeld om de winkel open te houden wanneer hij zelf weg is. Maar vaak hebben ze zo’n rare avonturen dat het hen niet lukt om altijd in de winkel te zijn. Bijvoorbeeld, op een dag bijt Vince een stuk uit Howards favoriete jazz plaat. Daardoor zit er nu een stukje jazz in Vince. Maar Vince is allergisch voor jazz en zal sterven als het stukje in zijn lichaam blijft. De enige oplossing is in het lichaam van Vince naar het stukje gaan zoeken en het vernietigen. En hoe kan je dat beter doen dan jezelf en een ruimteschip zo klein te maken dat je gemakkelijk door Vinces bloedvaten kan varen?
De reeks is zo simpel gemaakt. Een paar gekke kostuums, een pratende aap, wat bizarre verhaallijnen en The Mighty Boosh was er. De dierentuinmanager die eigenlijk geen enkel dier kan benoemen, Vince die alle vrouwen rond zijn vinger draait en Howard die maar één vrouw wil maar die niet kan krijgen, een man met een grote jaren 70-pruik met een klein deurtje in… Het zijn maar enkele van de wederkerende grappen die voor een soort vreemde rode draad zorgen. Want volgen deze verhalen allemaal op elkaar? Spelen ze zich tegelijk af? Er wordt niet veel uitleg gegeven, maar dit moet niet. De rare verhalen die soms maar half aan elkaar hangen maken het een speciale maar leuke reis.
De popcultuur-referenties zijn niet op één en zelfs niet op twee handen te tellen, al moet je wel wat weten van de jaren 80 en 90 om ze te begrijpen. In bijna elke aflevering zingen ze ook een liedje en die genres liggen ver uit elkaar, van electro tot jazz tot heavy metal, alles passeert in deze reeks.
Dit alles maakt The Mighty Boosh tot een absurde komedie en laat dat nu net eens zijn waar ik zo hard van hou. Ook de liveshows zijn heel goed en zelfs het boek is een leuk hebbeding om in je kast te zetten (het staat bij mij toch heel mooi te zijn). Mocht deze reeks ooit nog eens op tv komen, mis het niet en bekijk het, je wordt sowieso fan. BBC, are you listening?
