Of je nu studeert, nog altijd aan de slag bent of tijdelijk werkloos bent, iedereen spendeert veel meer tijd binnen. Sommigen gaan zich dan spontaan vervelen. Om dat tegen te gaan, sommen wij op wat wij zoal gezien en gelezen hebben de afgelopen weken en de moeite vonden. Zo kan je weer even verder. Vandaag slaan we aan het lezen.
Boeken
En nu naar Mars. De nieuwe ruimterace van Pieter Van Dooren
Ik ben altijd al gefascineerd geweest door de ruimte. Hoe dat komt, kan ik me niet herinneren. Het lijkt alsof het altijd al zo was. Over de jaren heen heb ik dus al veel boeken versleten over het heelal en de wetenschap die erachter zit. Als je zelf interesse hebt voor outer space, maar er niet zo veel over weet, is het boek van Pieter Van Dooren een uitstekende basis.
De voormalige wetenschapsjournalist bij De Standaard schetst de geschiedenis van de ruimtevaart, de impact ervan op onze huidige samenleving, waarom er al tientallen jaren niemand meer in het spoor van Armstrong en co gevolgd is, en hoe de ruimte-industrie er vandaag voor staat.
Dat alles moet leiden tot een nieuwe mijlpaal: op Mars raken. Maar is dat een realistisch plan? En heeft de rode planeet ons überhaupt iets te bieden? Van Dooren gebruikt zijn achtergrond in de chemie en geeft een brede kijk op een snel evoluerende industrie met potentieel, maar tegelijk ook valkuilen en belangenconflicten. Toch is de schrijfstijl van Van Dooren niet droog of overdreven gedetailleerd. Een interessant en amusant boek dat je zo uitleest. (Elien)
En nu naar Mars. De nieuwe ruimterace op bol.com
Catch and Kill: Lies, Spies, and a Conspiracy to Protect Predators van Ronan Farrow
Even geleden zag ik een video-essay over hoe sommige films over journalistiek de realiteit van het beroep niet opsmukken en toch nagelbijtend spannend kunnen zijn. Nu is Ronan Farrow in hetzelfde opzet geslaagd, maar met een boek. Farrow was één van de journalisten die de #MeToo-beweging mee in gang zette door het slechtst bewaarde geheim in Hollywood naar buiten te brengen. Jarenlang had filmproducent Harvey Weinstein zijn macht misbruikt en vrouwen aangerand en verkracht.
In Catch and Kill doet Farrow het hele verhaal voor, tijdens en na de publicatie van zijn onthullende artikels uit de doeken. De verhalen van de getuigen komen aan bod, maar ook de manieren waarop Weinstein zijn werk wou tegenhouden, zelfs met spionage. Farrow kreeg tegenkanting uit verschillende hoeken, zelfs van zijn eigen werkgever, de televisiezender NBC. Het is dan ook geen toeval dat zijn artikels uiteindelijk bij het magazine The New Yorker terechtkwamen.
Zelfs wanneer Farrow enkel informatie verzamelt en probeert getuigen te doen spreken, leest dit boek als een thriller.
Ook Farrows eigen verleden werd gebruikt om hem te dwarsbomen. Hij is immers de zoon van Woody Allen en de broer van Dylan, die hun vader beschuldigt van aanranding. Maar zelfs in de hoofdstukken waarin Farrow en collega’s informatie verzamelen en proberen getuigen te doen spreken, leest dit boek als een thriller. Hier is echter alles waargebeurd, en de verstrekkende invloed van machtshouders is soms ronduit schokkend.
De vele namen die Farrow vermeldt, kunnen soms wel verwarrend zijn en het gevoel opwekken dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Uiteindelijk zijn dat slechts details. Na afloop blijf je verontwaardigd en licht gedesillusioneerd achter. De moed die slachtoffers van machtsmisbruikers zoals Weinstein, Trump (ook hij komt aan bod) voor de dag legden en het doorzettingsvermogen van journalisten die niet buigden voor intimidatie verdienen veel respect. Farrow won de Pulitzerprijs voor zijn werk, en de slachtoffers kregen gerechtigheid. Weinstein brengt de volgende 23 jaar door in de gevangenis. (Elien)
The Left Hand of Darkness van Ursula K. Le Guin
Ik stond enkele dagen voor de lockdown wat druilerig rond te draaien in Het Paard van Troje. Ik had graag Dune gekocht maar tot mijn grote frustratie vond ik niet waar deze zou moeten liggen. Later zou ik horen dat die specifieke versie gewoon niet beschikbaar was. Ik vroeg één van de medewerkers of hij iets soortgelijks kon aanraden. Met een guitig enthousiasme begon hij over Ursula K. Le Guin, een voor mij tot voordien onbekende schrijver.
Hij vertelde hoe ze één van de grootste schrijvers was binnen het sciencefictiongenre maar nog steeds niet de erkenning krijgt die ze verdient. Hoe hij The Left Hand of Darkness, een boek geschreven in 1969, heel warm kan aanbevelen vanwege de manier waarop ze hedendaagse thema’s toen al aansneed. Het draait rond een planeet waar gender niet bestaat. Elke persoon verandert met een zekere regelmaat van sekse, waardoor seksisme iets uit het verleden is. Het is echter geen utopie, want Ursula gebruikt dit om de vraag te stellen: wat gebeurt er met een maatschappij wanneer een gender irrelevant is?
Op de achterkant van het boek staan lovende quotes van David Mitchell en Neil Gaiman, respectievelijk op de eerste en tweede plaats in mijn lijst van favoriete auteurs. Ik was sowieso al verkocht, maar het was een mooie kers op de spreekwoordelijke taart. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik eigenlijk nog niet zo ver ben in het boek. Ursula heeft een volledig unieke wereld ontgonnen met eigen woorden, tijdseenheid en kalendertelling en dat vraagt wel wat van je als lezer. Het ziet ernaar uit dat we nog niet verlost zijn van de maatregelen, dus ik neem gerust de tijd om zo lang mogelijk in haar wereld te vertoeven. (Davy)
The Left Hand of Darkness op bol.com
Grand Hotel Europa van Ilja Leonard Pfeijffer
Flashback naar begin november 2019, toen uit uw kot komen nog heel normaal was en ook de Boekenbeurs in Antwerpen nog gewoon kon doorgaan. Bij het ronddwalen door de ellenlange rijen boeken, dacht ik terug aan een conversatie die ik een maand eerder voerde met een oude schoolvriend tijdens een lunch. Hij had net Grand Hotel Europa uitgelezen, de recentste – nu ja, het boek was inmiddels ook wel al een klein jaartje oud – telg van Ilja Leonard Pfeijffer en was er danig van onder de indruk. Ik moet toegeven dat het overgrote deel van mijn boekenkast gevuld is met non-fictie, maar om toch enigszins als cultureel verantwoord persoon door het leven te gaan, besloot ik Grand Hotel Europa tóch te kopen. De opmerking van de standhouder dat ik een erg goede keuze had gemaakt, kreeg ik er gratis bovenop en maakte me tegelijkertijd nieuwsgierig.
Zoals dat wel vaker gebeurt met pasgekochte boeken, verdween ook deze tot mijn scha en schande even volledig naar het achterplan. Twee schamele hoofdstukken had ik achter de kiezen toen zaken als mijn laptop, PlayStation of Nintendo Switch de bovenhand kregen. Maar in quarantainetijden besluit een mens er al eens een goed boek bij te nemen, gelukkig maar.
Grand Hotel Europa vertelt een verhaal met onnoemelijk veel lagen en boodschappen. Pfeijffer weeft een indrukwekkend verhaal waarvan alle hoekjes en kantjes op een of andere manier toch naar elkaar terugkoppelen, van Genua over Venetië en Amsterdam tot Abu Dhabi. Zo is het een verhaal over (verloren) liefde, maar ook over massatoerisme, over emigratie en immigratie, over globalisering, over de rol die Europa nog te spelen heeft op het wereldtoneel, over een plek die zoveel verleden heeft dat de toekomst er geen plaats meer heeft, en hier en daar zelfs over passionele dan wel vulgaire seksscènes.
Verwacht je niet aan lichte lectuur wanneer je deze kolos van over de 500 pagina’s ter hand neemt, maar toch is het wél een pageturner geworden.
Verwacht je niet aan lichte lectuur wanneer je deze kolos van over de 500 pagina’s ter hand neemt, maar toch is het wél een pageturner geworden. Hier en daar wordt zelfs een spiegel voorgehouden over bepaalde gevoelige thema’s – zonder al te veel te willen weggeven van het verhaal. Patelski, een van Pfeijffers medebewoners in Grand Hotel Europa, laat je bijvoorbeeld meer dan eens denkend over je kruin krabben, en de jonge piccolo Abdul legt in enkele hoofdstukken zijn moeilijke en eenzame tocht uit oorlogsgebied richting het hotel uit.
Aan zijn schrijfstijl merk je duidelijk dat Pfeijffer van opleiding een classicus is, want als lezer wieg je gehypnotiseerd mee in het tempo dat hij dicteert in zijn lange prozaïsche zinnen die dansen over elk blad. Een aanrader voor iedereen die er niet voor terugdeinst om bijtijds geconfronteerd te worden met ongemakkelijke waarheden. (Niels)
Grand Hotel Europa op bol.com
Comics / graphic novels
She-Hulk by Dan Slott: The Complete Collection van Dan Slott, Juan Bobillo, Paul Pelletier en Scott Kolins
Disney+ had vorige zomer twee grote aankondigingen omtrent nieuwe Marvelreeksen. Eén daarvan was She-Hulk, en hoewel ik maar kleine fragmenten had gelezen van het personage, was ik toch al best enthousiast. Het personage was overgoten van zelfrelativerende humor, wat ik uitermate kan appreciëren. Bij wijze van voorbereiding kocht ik de volledige verzameling van She-Hulk, onder de pen van Dan Slott.
De reeks omslaat 17 issues, goed voor een dikke 416 bladzijden aan humoristische avonturen van de geek gone bombshell. Waar Bruce Banner een haat/angst koestert voor zijn groen alter-ego, vertoeft Jennifer Walters eigenlijk het liefst als She-Hulk. Het is een fijn contrast tussen het tegenwoordig grimmige The Immortal Hulk. Dan Slott laat ook een verzameling onbekende vijanden terugkeren, wat hem de vrijheid geeft om te spelen met de personages. Een aanrader voor een namiddag in de zon. (Davy)
De groene gigante werpt niet alleen haar schaduw over de Kapitein. Ze viert in 2020 ook nog eens haar veertigste verjaardag. Yours truly gaat gebukt onder het lezen en vooral herlezen van haar belangrijkste solo-optredens. Ze maakte in 1980 haar debuut in een soloserie en deze is eighties edelkitsch. Soms raken mijn traanbuizen verstopt bij het lezen van zoveel slechtheid. Zoveel onkunde. Maar ik zet stug door. Voor jullie, lieve lezers. Omdat de echte goede comics met een hoofdrol voor de She-Hulk pas veel later komen. Heel.. veel.. later… (Dennis)
She-Hulk by Dan Slott op bol.com
Absolute Promethea: Book 1 van Alan Moore en J.H. Williams III
Alan Moore is een man die me angst aanjaagt in de zin dat ik nooit echt weet wat ik voorgeschoteld zal krijgen. De man achter klassiekers als Watchmen, From Hell en V for Vendetta heeft een ander, minder gekend pareltje op z’n palmares staan: Promethea. Het gaat over een vrouw die onderzoek doet naar een literair figuur die tevens ook de naam draagt van het boek en over verschillende decennia telkens terugkeert. Meer ga ik hier niet over vertellen, want het is best dat je deze oppikt met zo weinig mogelijk voorkennis.
Wat ik wel nog wil vertellen, en dat doe ik niet om aan mijn aantal woorden te geraken, is dat het naarmate je verder gaat in de speelruimte van het metafysische belandt. Daarbovenop is het duidelijk dat Moore zijn inspiratie haalde bij ‘verhalen’, net zoals Neil Gaiman met Sandman voor hem en wat Jeff Lemire tegenwoordig ook met Black Hammer probeert te doen. Is dit iets wat je zeker kan smaken? Pik deze op, alleen al voor het fenomenale werk van J.H. Williams III. Je zal er geen spijt van hebben. (Davy)
Absolute Promethea: Book One op bol.com
De Hellboy-reeks van Mike Mignola en John Byrne
De soloreeks van Big Red is verzameld in vier dikke omnibussen, ideaal om minstens een weekje quarantaine mee te overleven. De laatste twee heb ik verslonden op drie dagen tijd en het was als afscheid nemen van een vriend.
Hellboy van Mike Mignola is zonder twijfel een van de meest iconische strippersonages, hij overtuigt je met zijn hart en humor. Hij is een man van weinig woorden (in tegenstelling tot Mignola die heel graag uitpakt met expositie waar je geen genoeg van krijgt), waardoor Hellboy in 1993 meteen een van de meest in het oog springende strips ooit werd. Je kan in de verbluffend inventieve wereld van Hellboy duiken voor 20 euro per exemplaar, of check of je bibliotheek de individuele volumes heeft.
Starten doe je met Seed of Destruction, waarin bedenker Mike Mignola duidelijk nog aan het verkennen is wie het personage is en wat voor een soort verhalen hij ermee kan vertellen. Maar meteen valt ook de moderniteit van de strip op en de cinematografische aanpak van Mignola. In het tweede boek, Strange Places, is het titelpersonage de weg kwijt, terwijl vervolgdeel The Wild Hunt een episch verhaal is geïnspireerd op de Arthurlegende. Hellboy in Hell is de zwanenzang van de held, een koortsdroom samengepuzzeld uit zijn verleden. (Matti)
Young Avengers van Kieron Gillen en Jamie McKelvie
Toen ik comics begon te lezen, wou ik door de films Avengers lezen maar ook niet echt dé Avengers. Young Avengers van Kieron Gillen en en Jamie McKelvie bood redding. Volgens Goodreads las ik de omnibus van hun reeks in april 2015, ideaal dus om exact vijf jaar na datum nog eens het boek te herlezen dat me verliefd maakte op het medium.
De Young Avengers zijn Wiccan (de zoon van Scarlet Witch) en zijn lief Hukling, Hawkeye-opvolgster Kate Bishop, Marvel Boy, Miss America en de tienerversie van Loki. Het zijn stuk voor stuk fantastische personages met wie je na enkele bladzijden al meeleeft, ook door het fantastische tekenwerk van McKelvie die geregeld visuele trucjes uithaalt.
Wie niet genoeg kan krijgen van deze jonge helden, kan in hun korte voorgeschiedenis duiken. De tieners werken voor het eerst samen in Young Avengers van Allen Heinberg en Jim Cheung, terwijl ze in The Children’s Crusade op zoek gaan naar Scarlet Witch om de gebroken krachten van Wiccan te herstellen (terwijl de Avengers hen op de hielen zitten). (Matti)
The Complete Calvin & Hobbes van Bill Watterson
Het gebeurt zelden dat een serie de ‘Double Whammy’ haalt. Een bijzonder jubeljaar waarin je zowel het eerste deel als het onverbiddelijke einde van een serie kunt vieren. Calvin & Hobbes is de tijdloze krantenstrip van Bill Watterson die van 1985 tot 1995 liep in diverse Amerikaanse kranten en ook een grote schare Europese fans had.
Calvin & Hobbes is een kleurrijke gagstrip. Het is een onbekommerde viering van de jeugd en de ongetemde fantasie in het bijzonder. Als het een beetje meezit dan komt er nog een artikel met een uitgebreid verhaal over deze strip en zijn al even bijzondere maker. (Dennis)
