The Invisible Man is een originele en betekenisvolle bewerking van het klassieke monsterverhaal. Hou je klaar om bijna twee uur lang te zweten en alles op te spannen.
Een universum?
Filmstudio Universal zag in 2016 zijn kans schoon om het succes van het Marvel Cinematic Universe proberen te evenaren. Hun catalogus aan klassieke monsterverhalen, waaronder Dracula, The Wolf Man en Frankenstein, konden een update voor de 21e eeuw gebruiken. Maar eerste poging The Mummy flopte, en de plannen werden vlug opgeborgen, zo ook de geplande The Invisible Man met Johnny Depp in de hoofdrol.
The Invisible Man is niet de tweede film geworden in een monsterlijk cinematisch universum, en daar mogen we allemaal blij om zijn.
De rechten voor de verfilming van het boek van H.G. Wells lagen dus weer voor het grijpen. Jason Blum, die ook Get Out, Whiplash en Sinister produceerde, hapte toe. Hij schakelde Saw-schrijver Leigh Whannell in om het script te schrijven en te regisseren. De versie uit 2020 is niet de tweede film geworden in een monsterlijk cinematisch universum, en daar mogen we allemaal blij om zijn. Ik zou deze slimme en angstaanjagende sciencefictionhorrorfilm voor geen Johnny Depp will ruilen.
Op de vlucht
De spanning is vanaf het begin van The Invisible Man te snijden. Op een stormachtige avond probeert Cecilia (Elisabeth Moss, The Handmaid’s Tale) uit haar eigen huis te ontsnappen. Of eerder, ze probeert te vluchten van haar giftige relatie met Adrian (Oliver Jackson-Cohen, The Haunting of Hill House), een genie in de optica die haar volledig in zijn macht houdt. Haar plan is minutieus uitgewerkt, maar toch ontsnapt ze slechts ternauwernood.
Ze kan terecht bij een vriend, politieagent James (Aldis Hodge, Hidden Figures) en zijn dochter Sydney (Storm Reid, Euphoria). Haar herstel begint stilaan, maar Cecilia wordt opnieuw uit haar lood geslagen wanneer ze verneemt dat Adrian zelfmoord heeft gepleegd. Bovendien laat hij haar zijn erfenis na. Ze neemt het geld aan en bouwt aan een nieuw leven. Maar plots gebeuren er onverklaarbare dingen rond Cecelia. Ze voelt een aanwezigheid rond haar, ziet voetstappen op haar laken, valt flauw door kalmeermiddelen die ze nooit heeft genomen,… Ze wordt steeds wanhopiger, waardoor niemand haar theorie gelooft: Adrian is niet dood en heeft een manier gevonden om onzichtbaar te worden.
Daarna gaat het van kwaad naar erger. Adrians broer Tom (Michael Dorman) benadrukt dat haar trauma haar nog even zal achtervolgen, en dat ze rust zal vinden als ze alles kan loslaten. Ook hij was namelijk een slachtoffer geweest van zijn manipulatieve broer. Cecelia’s omgeving kan weinig empathie opbrengen omdat ze hen weinig vertelt, en haar verhaal lijkt van buitenaf natuurlijk absurd. Ze raakt geïsoleerd, maar is vastbesloten om haar gelijk te bewijzen.
Mee met de tijd
De film focust niet op de groeiende krankzinnigheid van de onzichtbaar geworden man. In de plaats daarvan staan zijn slachtoffer en de gevolgen van huiselijk geweld centraal.
Leigh Whannell wilde het verhaal van de mad scientist naar onze tijd halen. Daarom besloot hij om zijn film niet te laten focussen op de groeiende krankzinnigheid van de onzichtbaar geworden man. In de plaats daarvan staan zijn slachtoffer en de gevolgen van huiselijk geweld centraal. Isolatie, onderdrukking via technologie (het hyperbeveiligde en afgelegen huis aan de zee) en gaslighting (manipulatie waarbij een slachtoffer aan zichzelf gaat twijfelen), het gevoel geven dat je nooit een andere leven zal kunnen krijgen… Het komt allemaal aan bod. Whannell ging praten met slachtoffers en herschreef samen met actrice Elisabeth Moss een aantal scènes om ze authentieker te maken.
Die samenwerking heeft ook een verschrikkelijk angstaanjagende film opgeleverd. Whannell toont zich opnieuw een uiterst doeltreffende horrorregisseur. De lange shots die blijven plakken op een statische, lege set (of zag ik daar nu iets?) doen denken aan zijn eerdere werk bij Paranormal Activity. Alleen springt hij er hier zuiniger mee om, waardoor ze meer impact hebben. Ook de geluidsmix is uitstekend. De muziek van Benjamin Wallfisch wordt schaars gebruikt, maar is op bepaalde momenten bijzonder episch georchestreerd. Soms is de stilte oorverdovend en soms krijg je de kriebels van een simpel, alledaags geluid.
Er zijn een handvol jump scares, maar ook die komen niet altijd wanneer je ze verwacht. De onzichtbare man uit de titel heeft geen nood aan verbanden of kleren, want hij wil hier helemaal niet gezien worden. Dat doet hij door een pak met camera’s, een soort geüpdatete stealthtechnologie die volgens Elisabeth Moss vermoedelijk eerder science dan fiction is. Knap character design.
De technische keuzes worden nog naar een hoger niveau getild door de schitterende prestatie van Elisabeth Moss.
De technische keuzes worden nog naar een hoger niveau getild door de schitterende prestatie van Moss. De rol van de getormenteerde maar strijdlustige vrouw perfectioneerde ze al in The Handmaid’s Tale, maar Cecilia is toch weer een andere kluif. Kwetsbaar, kwaad, angstig – Moss heeft je in haar greep, en dat terwijl ze vaak reageert op letterlijk niets. Een pluim voor het stuntteam voor een sequentie in James’ huis die bewijst dat acteurs niet van de derde verdieping moeten vallen om indrukwekkend te zijn.
De film blijft ontzettend intens tot er een breekpunt komt – na een moment dat zo shockerend is dat ik het uitschreeuwde in de cinema. Daarna gaat The Invisible Man misschien iets traditionelere thrillerkanten op, maar dat is daarom niet minder boeiend. En zo mondt de film uit in een epiloog die het publiek zal verdelen, maar voor mij uiteindelijk passend is en wellicht ook gemaakt is om licht te provoceren.
The Invisible Man is nu te zien in de bioscoop.
