In 2020 hebben we als gameredactie weer een heleboel om naar uit te kijken. Niet alleen mogen we dit jaar eindelijk onze tanden zetten in een hoop langverwachte titels en potentiële toppers als Cyberpunk 2077, Ori and the Will of the Wisps, The Last of Us Part II en de remake van Final Fantasy VII, met de PlayStation 5 en Xbox Series X mogen we ook een volledig nieuwe generatie spelcomputers verwelkomen. Maar voor het zover is, blikken we graag nog een keer terug op het voorbije gamejaar. Dit zijn volgens Nils, Jason, Michiel en Davy dan ook dé games die je in 2019 zeker gespeeld moest hebben.
Devil May Cry 5
Schaamteloze epiek. Er is geen andere manier om Devil May Cry 5 te benoemen. De game maakt dan ook van de begingeneriek duidelijk dat deze game onbeschaamd over-the-top actie voorop stelt. Het was na luttele seconden dat onze redactie alleen maar de game kon bejubelen na een salvo headshots vanuit een rollende minivan. Na het hobbelige discours van Devil May Cry de laatste jaren was Devil May Cry 5 de titel die Nero, Dante en consorten weer op de kaart zette. Capcom bewijst zo, samen met Monster Hunter World: Iceborne en Resident Evil 2, dat ze klaar zijn voor de toekomst op consoles. 2019 was zonder meer een Capcom-topjaar. Niet alleen door de bekroning van Devil May Cry 5 als best actiegame van 2019 op de Game Awards.
En die actie, dat is niets minder dan genieten. Wanneer je met Dante wederom een vijand doorklieft met je brommer of volledig murw slaat met je demonische vuisten, voel je de voldoening van het scherm spatten. Met gameplay die zich laaft met je golven adrenaline en opzwepende muziek is de game een opeenvolging van verschillende scenario’s, de ene al epischer dan de andere. De drie verschillende speelbare personages hebben elk hun eigen twist en mechanieken, die je tot in de puntjes dient te beheersen voor die felbegeerde SSS-rankings.
Devil May Cry 5 maak je overigens zo moeilijk als je wilt. Als je de game casual wilt spelen en als een god door een level wandelen, perfect mogelijk. Wil je alles oneshotten, maar zelf ge-oneshot worden door alles? Ook mogelijk. Voor ieder wat wils dus. Het maakt dat Devil May Cry 5 tevens erg toegankelijk is voor de oude rotten, maar eveneens voor nieuwkomers die het universum leren kennen. Een leuke functie trouwens voor diezelfde nieuwkomers, is de story cinematic die uitlegt wat er in alle voorgaande titels is gebeurd.
Hadden we trouwens al vermeld dat er een discoscene in de game is? GOTY, hierom alleen al.
Sekiro: Shadows Die Twice
Minder rock en roll maar minstens even actievol: Sekiro: Shadow Die Twice, de recentste telg in de onvergeeflijke From Software-titels. Toegegeven, onze redactie is lichtjes bevooroordeeld als het aankomt op de actie-RPG formule die de industrie voorgoed veranderde. Gelukkig hoef je ons niet op ons woord te geloven als we zeggen dat Sekiro het beste spel was van 2019. Met een metacritic score van 90, een legioen awards bij onze Engelstalige conculega’s en een Game Award voor Game of The Year 2019 spreken de feiten voor zich.
En terecht! From Software slaagt er in na al die jaren de souls-formule fris te houden zonder aan kwaliteit in te boeten. Hoe doen ze dat bij Sekiro? Met een diepgaande en onderbouwde lore gebaseerd op het Sengoku-tijdperk van het feodale Japan, een artistieke flair voor schoonheid en drama in elke pixel van het spel en een gameplay zo strak dat het een fundament zou moeten worden voor alle samuraï-type spellen in de toekomst. Het bejubelde posturesysteem – waarin je een balans moet treffen tussen en aanval en parry – zorgt ervoor dat gevechten het werkelijk gevoel van hels katanageklets met zich meedragen. Risicovol en intens. Koppel dit aan de helse moeilijkheid van de titels en je krijgt het ultieme recept voor de meest bevredigende combat mechanic in jaren.
Toch stopt het daar niet. Gezien je in Sekiro alleen bent, kan je ook sluw te werk gaan en je vijanden vanuit de schaduw uitschakelen. Om je alle vrijheid te geven, kan je daarom nu ook springen en gebruik maken van een hookshot. Hierdoor moest ook de hele level design herdacht worden, een taak waar From Software niet alleen in slaagt maar bovendien de lat ontzettend hoog gelegd heeft voor wie zal volgen.
Resultaat? Elk aspect – verhaal, wereld, gameplay en verkenning – is nu haast perfect. En wanneer je elke nagel op de kop slaat in de ommekeer van een reeks waarin je elk jaar een meesterwerk aflevert in het genre dat je bijna eigenhandig uitvond, dan moet je wel de uitverkorene van 2019 zijn. Wie dat nog niet deed, ga nu alsjeblieft Sekiro: Shadows Die Twice spelen!
Disco Elysium
Waar Sekiro voor de actie gaat en Death Stranding voor de waanzin ontsproten aan de geest van Kojima, heb je in Disco Elysium met een ander soort waanzin te maken. In deze isometrische RPG die eruit ziet als een schilderij moet je proberen om als politieagent een moord op te lossen. Wat je taak er niet eenvoudiger op maakt, is dat je in het begin van het spel wakker wordt in een half vernielde hotelkamer met een kater van jewelste en geen enkel besef van wie je bent of hoe de wereld in elkaar zit. Gelukkig heb je je trouwe partner Kim Kitsuragi, een van de meest geduldige en beste NPC’s van 2019, om je te helpen tot de goede oplossing te komen.
We noemen het een RPG, maar veel gevechten zal je niet moeten overleven. Alles draait immers om je innerlijke stemmen, die je constant proberen te overtuigen te doen wat zij willen terwijl je doorheen de wereld trekt of praat met mensen. Elk van de 24 stemmetjes in je hoofd kunnen naargelang hun sterkte (je skill points) meer of minder invloed op je hebben en je helpen bij de skill checks. Dit gaat van normale dingen zoals mikken met je geweer, details opmerken of je autoriteit doen gelden, maar kan ook gaan over in welke mate je verdovende middelen wil nemen, hoezeer een potentieel paranormale wereld je aantrekt of hoe goed je mensen kan manipuleren. O ja, en de stemmen in je hoofd hebben daarom dus ook niet altijd het beste met je voor en kunnen belogen worden of zelf liegen. Dankzij deze stemmen kan je het spel spelen zoals jij het zelf wil, bijvoorbeeld als een drugsverslaafde flik met een minderwaardigheidscomplex, een agent die denkt dat hij aan iedereen de apocalyps moet voorspellen, een corrupte flik die enkel op winstbejag uit is, een eeuwige goedzak die zich constant verontschuldigt, een racist of een respect-my-authority-cop.
Hierdoor kom je vaak als lichtjes prettig gestoord over en zit heel het spel ook vol schitterende dialogen met andere personages of innerlijke dialogen waarbij je innerlijke stemmen jou of elkaar proberen te overtuigen van hun gelijk. Naast deze vaak humoristische momenten schuwt Disco Elysium wel geen zware onderwerpen. Het gaat over moord, uitbuiting, mogelijke verkrachting, economische problemen, depressie, etc. De wereld waarin je terechtkomt, is geen leuke wereld, en welke politieke overtuiging je tijdens het spelen ook kiest, het zal aan een grondig onderzoek onderworpen worden.
Disco Elysium heeft het beste verhaal van de games van 2019 en zet toekomstige games die er prat op gaan belang te hechten aan je keuzes onder zware druk, want de lat is nu best wat hoger gelegd dan vroeger.
Pokémon Sword/Shield
Pokémon Sword en Shield zijn makkelijk de meest controversiële Pokémon-titels te noemen uit de hele geschiedenis van de franchise. De tonnen comments, reddit threads, tweets en scheldtirades waren alom tegenwoordig en omnipresent. Het was schrijnend en beschamend om te zien. Maar daarover hebben we reeds genoeg woorden geschreven.
Pokémon Sword en Shield bewijst gelukkig dat je pas het vel van de Bewear dient te verkopen als die ge-Hyper Beamd is. Er mogen dan nog enkele technische onvolmaaktheden in de game zitten, het spel zit tjokvol Pokémon-charme. Als vanouds werden we weer de Pokémon-wereld ingetrokken om samen met onze trouwe vrienden de Champion te worden van de Galar Region. We betrapten ons meermaals op een glimlach bij het spelen van de game, bijvoorbeeld wanneer je een curry deelt met je Boltund. De nieuwe Pokémon zijn aangenaam charmant en staan meer dan hun mannetje. Na één blik op een kleine Toxel waren we klaar om hem met hebben en houden te verdedigen. Eat your heart out, baby Yoda. De balans van de meta lijkt daarbovenop ook bewaard, al lijken defensieve juggernauts zoals Toxapex en Ferrothorn veel te bepalen.
Enkel de Dynamax-dynamiek blijft een unieke gimmick die voor- en tegenstanders lijkt te hebben. Al is het wel een leuke, alternatieve manier om Pokémon te gaan vangen. Toch vervloek je meermaals de appearance rate van sommige zeldzame Pokémon.
Pokémon Sword en Shield bewijst nogmaals dat de franchise helemaal niet dood of verkankerd is. Natuurlijk moet de dialoog en de kritiek gefundeerd gevoerd worden. Maar het was een opluchting. Hartverwarmend ook, om te zien hoe de huidige spelers de Mystery Trade-mechaniek gebruikten om zeldzame Pokémon te verdelen net na Kerstmis. Al die kinderen die Pokémon begonnen, meteen een zeldzame Larvitar of Sobble rijker. Er is nog steeds hoop voor onze community.
Katana Zero
Dat From Software zijn sporen heeft nagelaten op de gamingscene verbaast wellicht niemand. Niet meer dan eens worden er woorden in de mond genomen zoals “Deze game is de Dark Souls van genre X”. Maar waar er kopieën worden gemaakt, zijn er ook titels die het origineel kunnen overstijgen en zo ode brengen aan de originele dynamiek. Katana Zero is er zo eentje van. Ongemeen hard, buitengewoon mooi.
In Katana Zero geef je gestalte aan The Dragon, een samoerai die hard te lijden heeft onder een psychedelische drug die hem in staat stelt enkele minuten in de toekomst te zien. Ja, dit is inderdaad het plot van een Nicolas Cage-film vermengd met een cybersamoerai. In Katana Zero doorkruis je levels, waarbij je als The Dragon alles en iedereen in één slag vermoordt, maar je zelf ook na één kogelschot het loodje legt. Deze twee dynamieken samen, gepaard met slim en uniek level design of missies, maken van Katana Zero een plezier om te spelen.
Natuurlijk sterf je ook erg veel, maar de game gaat daar op een erg leuke manier mee om. Je begint immers elk level met na te denken over hoe je dit level gaat doorkruisen. Alle gameplay bevindt zich dus eerder in de interne dialoog die The Dragon met zichzelf voert. Meer zelfs, hoe meer je een level of bossfight lijkt te proberen, hoe meer de muziek de spanning omhoog drijft met een steeds opzwepender ritme. Zo simpel, maar enorm effectief om je helemaal in de game te trekken. Neem daarbovenop het pixelated art design en je krijgt een unieke snackable titel, die onomwonden plezierig is. Zelfs al is die moeilijk.
Fire Emblem: Three Houses
Wat krijg je als Harry Potter met Game of Thrones zou mengen? Juist ja, Fire Emblem: Three Houses. In Three Houses beleven we een campagne uit de hoek van een leraar van de militaire academie, die verscheurd wordt door een keuze uit drie studenten facties. De laatste telg in de Fire Emblem-familie dweept harder dan ooit met de relaties tussen verschillende units en de interactie die het hoofdpersonage met hen heeft. Gelukkig wordt het tactische element daardoor niet op de lange baan geschoven, gezien goede interacties en relaties ook meteen impact hebben op het vernuft van diezelfde personages op het slagveld.
Neem daarbij een campagne die zich splitst in een drievork, waarbij je hartverscheurende keuzes dient te maken. Je moet immers altijd een factie kiezen als je voorkeursfactie (een beetje zoals de House Heads in Harry Potter), waarmee je de story vooral beleeft uit het oogpunt als adviseur van de protagonist. Gaande van megalomaan keizerin tot handelsmagnaat tot zelfs door wrok opgepeuzelde wanhopeling. Met sterke animatiescènes, tjokvol emotie. Het maakt komaf met de vorige Fire Emblem door volmondig in te gaan op de beleving van het verhaal en de immersie van de academie, iets wat de voorgaande titel Fates niet kon.
Fire Emblem: Three Houses combineert het beste van alle voorgaande titels zo goed mogelijk in één game en cementeerde zich dan opnieuw als een sterke IP van Nintendo. Het enige minpuntje? Je kan de katten in de overworld niet aaien.
Resident Evil 2
De remake van Resident Evil 2 verscheen begin 2019 al, maar heeft zo’n indruk op ons gemaakt dat we soms nog badend in het zweet wakker worden omdat we in onze nachtmerries achternagezeten worden door ene Mister X.
Capcom heeft met de vijfde Devil May Cry dus niet alleen de beste actiegame van 2019 in zijn rangen, met Resident Evil 2 hebben ze ook zomaar even de ultieme remake uitgebracht. De iconische horrorgame uit 1998 krijgt niet alleen een fenomenale grafische update, ook de gameplay leunt met zijn over-de-schouder geplaatste camera en vloeiende besturing veel dichter aan bij wat je van een moderne Resident Evil gewoon bent.
De remake blijft trouw aan het origineel en is een feest van herkenning voor de veteranen die deze horrortrip eind jaren negentig al eens beleefden, maar door de meesterlijke move van Capcom om bepaalde puzzels, locaties of gebeurtenissen strategisch te mixen, worden zelfs zij nog regelmatig verrast. En dankzij Mister X, de enorme Tyrant die niet omgelegd kan worden, die je om de haverklap op de hielen zit, was een onderbroekwissel nooit veraf.
Ruim twintig jaar na de originele release merkten we dat Resident Evil 2 een tijdloos goede game is en dankzij deze remake is er simpelweg geen betere manier om die te (her)beleven.
Death Stranding
Naast de beschamende controverse die de tandem Pokémon Sword/Shield teweegbracht, viel dit jaar ook de extreme verdeeldheid rond Death Stranding op. De meningen onder professionele recensenten en spelers over de nieuwe van Kojima kunnen zelfs niet verder uit elkaar liggen. Perfecte scores stapelen zich op, maar die struikelen op hun beurt ook over een flink aantal onvoldoendes. Je houdt ervan of je haat het: er is geen middenweg.
Maar wat je ook van Death Stranding vindt, het valt gewoonweg niet te ontkennen dat het een unieke ervaring is. In een industrie die voor zijn triple A-producties maar al te graag op safe speelt, is het sowieso uiterst zeldzaam dat er een miljoenenbudget wordt toegewezen aan zo’n eigenzinnige game. Alleen al daarom waarderen we het dat Sony rocksterontwikkelaar Kojima en z’n team carte blanche heeft gegeven om Kojima’s ambitieuze visie uit te voeren.
En dus krijgen we een game voorgeschoteld waarin we de rol aannemen van de koerier Sam Porter Bridges en we tientallen uren te voet en met allerlei goederen torenhoog op onze rug gebonden door het ruwe landschap van een post-apocalyptisch Amerika sjokken. Je vingers daarbij voortdurend op de triggers om je balans te bewaren om te vermijden dat je door een overhellende lading tegen de vlakte gaat. Je moet je lading schikken in gortdroge menuschermen, de best mogelijke route uitpluizen op de map en zelfs rekening houden met de slijtage van je schoeisel.
Het leven van een koerier is hard labeur en durft genadeloos saai en zelfs vermoeiend te zijn, maar toch hebben wij ontzettend genoten van elke voetstap die we hebben gezet in Death Strandings druilerige landschappen. De allereerste keer dat we onze eindbestemming in zicht kregen na een half uur durende wandeling door het ontoegankelijke terrein en er een nummer van de indieband Low Roar begon te spelen, hoort zelfs makkelijk bij één van de beste gamemomenten van het jaar. De wereld is er één die smeekt om ontdekt te worden.
Het scifiverhaal is boeiend en uitstekend vertolkt door een topcast, ook al wordt het soms warrig verteld en tot op het allerlaatste moment allemaal wat te uitvoerig uitgelegd. En zoals je verwacht van een game die uit de waanzinnige hersenkronkels van Hideo Kojima is ontstaan, stapelen ook de WTF-momenten zich op. Bovendien lijkt Death Stranding grafisch alles uit de PlayStation 4 te persen, waardoor de lat voor de concurrentie weer flink wat hoger gelegd. De productiewaarden zijn enorm.
Toch blijft Death Stranding een veeleisende ervaring en een gigantische slow burn zodat je al over flink wat doorzettingsvermogen en geduld moet beschikken om dit tot het einde uit te zitten, maar volhouders die tijd en moeite willen investeren in Kojima’s epos ontdekken een unieke game die ook na de aftiteling nog even zal blijven nazinderen.
Wat zijn jouw beste games van 2019? Laat het ons zeker weten.
