Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Cats review: zelfs geen kat in een zak

De film die dit jaar wellicht het meeste aandacht kreeg naast Avengers: Endgame en Star Wars: The Rise of Skywalker was Cats. De trailers van de filmversie toonden katmenshybriden die rechtstreeks uit mijn nachtmerries leken te komen. Dat konden we niet aan ons voorbij laten gaan. Ik zei dus tegen mezelf en Andrew Lloyd Webber, kom maar op met die Memory!(?)

Het enige wat ik op voorhand “wist” over Cats is dat velen vinden dat het de slechtste musical ooit is. Toch speelde Cats 18 jaar lang op Broadway, waarna 42 landen een eigen productie kregen. Dat alles is goed voor 2,5 miljard dollar aan inkomsten. Dus er is duidelijk een groot deel van de bevolking die van Cats houdt. Dat verklaart waarom een gigantisch bekende en zotte cast zich met plezier aansloot bij de film van Tom Hooper (Les Misérables). Maar tenzij je houdt van films zonder logica die er ook nog eens slecht uitzien, is er weinig plezier te beleven aan deze film.

Het verhaal van Cats kan je samenvatten in één zin: elk jaar wil een groep katten de jellicle choice zijn die naar de Heaviside Layer (kattenhemel) mag en herboren wordt. Daarom stellen ze zich allemaal voor in een liedje, waarop Old Deuteronomy (Judi Dench, waarom?!) een keuze maakt. Maar de katten moeten uitkijken voor Macavity (Idris Elba), een mysterieuze kat die de anderen wil dwarsbomen om zelf een nieuw leven te krijgen.

Idris Elba draagt een jas gemaakt van een andere kat? © Universal Pictures

CG-ay ay caramba

Laten we niet de kat uit de boom kijken en het meteen hebben over de special effects. De keuze van Tom Hooper om de cast geen kostuums te geven maar te werken met motion capture en CGI is, hoe je het ook draait of keert, een foute keuze geweest. Dat hij na de release in de VS nog nieuwe versies van de film met geoptimaliseerde VFX naar bioscopen stuurt, zegt eigenlijk al genoeg. De effecten zijn beter dan in de trailers, als het aantal katten in beeld beperkt blijft tot twee of drie. Bij meer exemplaren of meer beweging op beeld lijkt het alsof je naar slechte deepfakevideo’s kijkt.

Bij meerdere katten of meer beweging op beeld lijkt het alsof je naar slechte deepfakevideo’s kijkt.

We kunnen Hooper krediet geven omdat hij het probeert, maar kostuums zoals in bijvoorbeeld de Lion King-musical of volledige CGI zoals in de Lion King-film of Dolittle had de film misschien iets meer uit de uncanny valley getrokken. Nu blijf je bijna de volledige film afgeleid door de wezens op het scherm, die je achter doen blijven met een gevoel van onbehagen. Dan heb ik het nog niet over de muizen of kakkerlakken die in Cats opduiken. Die hebben ook een mensenvorm en zie je soms letterlijk glitchen op het scherm.

Het concept van een katmenshybride is ook vaak niet echt uitgedacht. Zo krijg je tegenstrijdigheden zoals:

  • Katten die jassen aanhebben met vacht. Dragen ze hun eigen oude vacht of die van andere dode katten? Hoe duister kan Cats zijn?!
  • Sommige katten (zoals die van Jason Derulo) hebben veel vacht, terwijl Idris Elba net genoeg heeft om de maillot die hij droeg tijdens het filmen te verbergen.
  • De kattinnen hebben bobbels die borsten moeten voorstellen? Maar de katers hebben geen geslachtsdelen. Toch worden ze meerdere keren “in de ballen” geschopt en wordt er gesproken over gecastreerde katten. In Cats is blijkbaar elke kater een gecastreerde kat.
  • Er wordt verwezen naar klauwen en de uitdrukking “Cross paws” (poten gekruist), waarna de katten hun menselijke handen over elkaar leggen.

Practical cats, fanatical cats, oratorical cats

De liedjes zitten zo vol nonsensewoorden en absurde zinnen dat ik na een paar nummers aan elk gesproken of gezongen woord begon te twijfelen.

Ja, Cats is gebaseerd op de musical. Fans zullen de nummers wellicht grotendeels kennen. Ik niet, dus voel ik me gerechtvaardigd om Cats als alleenstaande film te zien en alles te reviewen. Mensen die zich bij Les Misérables mateloos stoorden aan de liedjes, moeten zelfs niet overwegen om naar Cats te gaan. Waar de nummers bij Les Mis tenminste nog het plot voortstuwden, zijn ze hier nietszeggend en bijna tenenkrullend slecht. Ze zitten zo vol nonsensewoorden en absurde zinnen dat ik na een paar nummers aan elk gesproken of gezongen woord begon te twijfelen. Het woord jellicle kon ik al na het openingsnummer (Jellicle Songs for Jellicle Cats) niet meer uitstaan.

Bijna anderhalf uur lang worden we van het ene onverklaarbare nummer in het andere geworpen. Ik begrijp niet waarom Rebel Wilson en James Corden ooit ja hebben gezegd, want hun rollen en nummers (The Old Gumbie Cat en The Cat About Town) zijn er enkel voor comic relief en fat jokes (voor wie Endgame al erg vond, blijf zeker thuis). Als u hen wil zien zingen in deftige rollen, herbekijk dan Pitch Perfect en Into the Woods. Er zijn ook nog typetjes zoals de spoorwegkat, een goochelende kat en twee onruststokende katten die nog niet aan de schofthoogte van de Siamese katten in Lady en de Vagebond komen. Ik zou alle namen opsommen, maar je onthoudt ze toch niet.

© Universal Pictures

Onze ankering in deze koortsdroomachtige wereld is Victoria (nieuwkomer Francesca Hayward), die achtergelaten wordt en moet bewijzen dat ze een jellicle cat is. Helaas is Victoria het meest passieve personage ooit, die niet veel meer doet dan verbaasd en af en toe meelevend kijken. Het aantal zinnen dat ze krijgt, kan je op twee handen tellen. Wanneer Hayward dan een solonummer krijgt, Beautiful Ghosts (een origineel nummer van Taylor Swift en Andrew Lloyd Webber), is het niet sterk genoeg gezongen om memorabel te zijn.

Onze ankering in deze koortsdroomachtige wereld is Victoria, helaas het meest passieve hoofdpersonage ooit.

Ook haar grootste troef gaat verloren. Hayward is een prima ballerina bij het Royal Ballet, maar je bent zo afgeleid door de vormgeving van de katten en de absurde tekst van de liedjes dat de choreografieën grotendeels aan je voorbij gaan. Hetzelfde geldt overigens voor Les Twins, de Franse breakdancers die voor de gelegenheid witte sneakers dragen tijdens hun nummer. (Want ja, natuurlijk.)

© Universal Pictures

Op voorhand wist ik dat er alleszins één iets was om naar uit te kijken. Helaas is Jennifer Hudson nog een van de grootste teleurstellingen. Als Grizabella, de aan lager wal geraakte glamourkat, mag ze een paar scènes schuchter om een hoekje kijken, triest kijken en twee keer al huilend Memory zingen, het bekendste en “beste” nummer van de musical. Maar na een eerste verkorte versie in de helft van de film had ik er al genoeg van. Hudson zingt natuurlijk geweldig, maar de variatie in haar gebroken vertolking ontbreekt.

Breek die vierde muur, Judi!

Jason Derulo is een oprechte verrassing als Rum Tum Tugger (ondertiteld als Tuk Stuk Rukker – ik zweer het je).

Zijn er dan nog lichtpuntjes aan het einde van de tunnel? Goh ja, al ligt de lat ontzettend laag. De sets zijn vakkundig gemaakt, ondanks dat de relatieve grootte van de katten lijkt te schommelen. De cinematografie is kleurrijk en de sets zijn mooi belicht. Acteerlegendes Judi Dench en Ian McKellen kunnen deze rollen in hun slaap, maar zijn tenminste een beetje interessant om naar te kijken. McKellen stopt wat emotie in zijn nummer (The Theatre Cat) maar krijgt daarna amper nog iets te doen behalve melk uit een kom likken. De beste nummers zijn degene die de twee popartiesten in de cast toebedeeld krijgen. Jason Derulo is een oprechte verrassing als Rum Tum Tugger (ondertiteld als Tuk Stuk Rukker – ik zweer het je). Als de badboycat brengt hij wat leven in de brouwerij, en hij kan ook een stukje zingen (maar helaas begint hij zijn nummer niet met zijn eigen naam).

Taylor Swift (met een Engels “accent”) krijgt samen met Idris Elba het beste nummer (The Mystery Cat), een bigband Broadwaynummer dat het meest blijft hangen, mede door een minder bombastische choreo. Daarna is het vet van de soep en wil je dat het voorspelbare einde komt. Maar niet voordat we een nummer krijgen waarin Judi Dench de vierde muur breekt en de kijker aanmaant om respect te hebben voor katten(!). Jammer dat Cats dat zelf niet lijkt te bezitten. “Een kat is geen hond”, zegt Judi, en inderdaad: dogs would never.

Wellicht zal de film toch een publiek lokken, met wellicht veel ramptoeristen. Maar eerlijk, wij gingen kijken zodat jullie er geen geld aan moeten uitgeven. Met het budget van 100 miljoen hadden andere filmmakers 10 geweldige films kunnen maken die je niet voor het leven tekenen. Steun deze kerstperiode films die je ticket wel verdienen, van heel goede (Knives Out) tot goede (Rise of Skywalker, Charlie’s Angels).

Cats is vanaf 25 december te zien in de bioscoop.

Waarom?

Waarom?
1 5 0 1
Er zijn veel dingen in het leven die ik niet begrijp, ook niet waarom Tom Hooper deze film ooit heeft gemaakt en wie die heeft goedgekeurd voor release. Alles doet vermoeden dat het team voor de visuele effecten veel te weinig tijd kreeg om ze af te werken. Cats bevat echter ook bitter weinig plot, logica en goede nummers. Geekster ging kijken zodat jullie dat niet hoeven te doen.
Er zijn veel dingen in het leven die ik niet begrijp, ook niet waarom Tom Hooper deze film ooit heeft gemaakt en wie die heeft goedgekeurd voor release. Alles doet vermoeden dat het team voor de visuele effecten veel te weinig tijd kreeg om ze af te werken. Cats bevat echter ook bitter weinig plot, logica en goede nummers. Geekster ging kijken zodat jullie dat niet hoeven te doen.
1/5
Total Score
Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels