Geralt of Rivia. The White Wolf. The Butcher of Blaviken. Het is zonder meer een succesverhaal te noemen. Het verhalenepos rond Geralt of Rivia beroert al jaren de harten van fantasievolle lezers, maar inspireert evenzeer menig gamer. The Witcher en het commerciële succes errond zijn immers niet te negeren. De games alleen al zijn meer dan 40 miljoen keer over de toonbank gegaan, inclusief lovende reviews. Het is dan ook vanzelfsprekend dat vroeg of laat een studio zich ging wagen aan een live-actionadaptatie van de verhaallijn. Weinig verrassend is het Netflix die de sprong in het ongewisse van deze franchise waagt, niet HBO, Disney of Apple+.
Spreek niet van een streamingoorlog, maar van een contentoorlog. De streamer met de beste content wint, het is zo simpel als dat. His Dark Materials, The Witcher, See, allemaal hebben ze een dark and gritty alteratie van het contentgat dat het einde van Game of Thrones heeft geslagen in onze fantasyminnende ziel. Het is hét moment waarop Netflix het verschil kan maken als standaard streamplatform, nu er zoveel kapers op de kust zijn. En met The Witcher lijken ze alvast één voet in de aarde te hebben.
Ken je doelgroep
Het eerste seizoen van The Witcher bestaat uit 8 afleveringen, waar we bij het moment van schrijven, er vijf van konden bekijken. Elke aflevering duurt ongeveer een uur waarin, uiteraard, de White Wolf, Geralt Of Rivia (een Henry Cavill die zich duidelijk amuseert als Geralt) één van de hoofdrollen vertolkt. De andere hoofdrollen zijn, voor kenners ook uiteraard, weggelegd voor Ciri (Freya Allen) en Yennefer (Anya Chalotra).
Maar vooraleer we diep in The Witcher duiken, laat me even duidelijkheid scheppen. The Witcher is geen shotgun, noch een bazooka om een zo breed mogelijk publiek aan te spreken. Integendeel, bij The Witcher voel je meer dan ooit de algoritmes van Netflix op de achtergrond tikken. Dit is een serie die specifiek het doelpubliek wil aanspreken dat zich gecharmeerd voelde door enerzijds Game of Thrones, anderzijds Stranger Things. De schaduwzijde hiervan is dat The Witcher dit ook niet onder stoelen of banken steekt. De take-it-or-leave-it factor was nog nooit zo voelbaar. De start van de eerste aflevering maakt dit ook meer dan duidelijk.
Er is op dit moment geen serie die meer D&D zal aanvoelen dan The Witcher.
Maar voor de takers onder ons, de fans, de fantasyfans, is het tot op de wenken bediend worden door een complexe verhaallijn, die een mengelmoes lijkt te worden van wat Vikings, Game of Thrones én Dungeons en Dragons ons aanbiedt. Meer nog, er is op dit moment geen serie die meer D&D zal aanvoelen dan The Witcher. Dat is eveneens de volledige charme van de worldbuilding rond The Witcher. Er is nu eenmaal een rijke wereld te exploreren, tjokvol magie, monsters en mythos. Elfen, dwergen, Sylvans. Het spervuur dat we op ons scherm te zien krijgen, mag zeker niet onderdoen voor de omgeving die we kennen uit de games en boeken.
Van boek naar game naar serie
Van open wereld-gameplay naar een samenhangend narratief gaan, het is geen sinecure. Maar toch lijkt The Witcher hier een mooie poging te wagen. We kiezen bewust het woord poging, gezien er, zoals in elke reeks, ook enkele valkuilen te bespeuren zijn. Het verhaal wordt gedragen door Geralt, Ciri en Yennefer, zoveel is meteen duidelijk. Daarbij legt de serie behoorlijk veel nadruk op hun keuzes en persoonlijkheid en hoe die vormgeven aan het grotere narratief. Daar slaagt de serie behoorlijk nauwkeurig in. De schaduwzijde van deze aanpak, is dat er op deze manier weinig ruimte overblijft om het volledige kader te schetsen. Of duiding te brengen bij een natie of naam. Zelfs voor deze oude rot in de lore was het soms behoorlijk nadenken om te weten hoe weer de vork aan de steel zit met de verhoudingen tussen de verschillende naties, Nilfgaard en Skellige bijvoorbeeld. En dat veronderstelt al behoorlijk wat kennis, overgedragen uit de boeken of games, die uiteraard verder gaat dan de WItcher 3. Ik kan me inbeelden dat het voor nieuwkomers enorm moeilijk zal zijn om bij te houden welke namen bij welke alliantie horen of wie, letterlijk, wie is. Een gevoel niet onbekend voor menig Game Of Thrones-lezer en kijker.
Maar ook, net als Game Of Thrones, is de setting rond de wereld en diens spelers gemakkelijk op te zoeken in menig wiki. Of dergelijke toegankelijkheidshandicap een goede zaak is voor een serie, laat ik in het midden. Aan ieder om daar een persoonlijk oordeel over te vellen. Uiteindelijk staat niet de wereld, maar The Witcher centraal. Dat is waar de serie duidelijk enorm veel aandacht aan besteedt. Hoewel er enorm veel scepsis was rond de vertolking van Henry Cavill en andere castingkeuzes, kunnen we bevestigen dat hij zich zichtbaar uitleeft als Geralt of Rivia. Onze vrees om opgezadeld te zitten met een “Geralt van de Aldi” blijkt onterecht. Mede ook te wijten aan de hoge productiewaarde die rond de reeks hangt. Qua choreografie in het vechten (een getraind oog herkent zelfs de stances uit de verschillende games), klederdracht en summiere doch sterke dialoog (zoals het een Geralt betaamt), wordt hier duidelijk het verschil gemaakt. Ik heb me meermaals de vraag gesteld of Henry Cavill de games ook gespeeld heeft. Het moet haast wel. Klein maar fijn detail: de haardos van Geralt ligt nooit perfect gestijld en gedraagt zich net als iedere metal-adolescent zich kan herinneren. Wild en oncontroleerbaar. Kijk, dat is geloofwaardige actie! Het is duidelijk dat Netflix geleerd heeft om het bronmateriaal met het nodige respect te behandelen. Neen, we zijn je nog steeds niet vergeten, Death Note.
Ciri en Yennefer
Niet enkel Cavill werd bekritiseerd in de Grote Castingdiscussie die vooraf gaat aan deze release. Er was ook schuimbekkerij voelbaar over de keuzes van de casting crew om zowel voor Freya Allan (Ciri) als voor Anya Chalotra (Yennefer) te gaan, wegens niet strokend met hoe de grotere fanbase ze komen te kennen was door de jaren heen. Hen kan ik niet anders dan aanraden om de serie te kijken en dan pas te oordelen. Er is behoorlijk wat te zeggen over de grote rollen die ze beide spelen in deze aanzet (want Witcher 3, als reminder, was een derde acte van een geheel). Natuurlijk is Ciri nog niet de badass vrouw die ze later wordt. Natuurlijk is Yennefer anders dan in de games. We leren deze personages opnieuw kennen op een nieuwe manier. Op een manier die meer empathie aan de dag kan leggen dan dat je dat kon in de games. Op een manier die je doet meeleven met hun acties en interne drijfveren. Dat is heel wat meer dan de beperkte visie die Geralt had van hen in de games. En laat ons dat net een meerwaarde vinden die een reeks zoals The Witcher hier kan bieden. Want je weet het, uiteindelijk kruisen ze allen het pad van onze goede vriend Geralt. Zelfs Triss Merigold, vertolkt door Anna Shafer (Harry Potter), die nu wel een iets wulpsere heks gestalte geeft.
Niet voor watjes
Deze hoge productiewaarde is niet alleen voelbaar in de vormgeving van Geralt, maar eveneens in de aanpak van de monsters en de magie die in de wereld verweven zitten. Gedrochten zoals de kikimora of skriga boezemen niets minder dan angst in. Zeker deze laatste. Daarin zijn het de kleine details die het verschil maken, met als belangrijkste kritiek dat er niet té veel op CGI wordt gerekend. Net daardoor wordt ook meer dan duidelijk dat The Witcher niet voor de teerste zieltjes onder ons is. Afschuwelijke keuzes, brutale barbarie en de duistere kanten van de moraliteit worden niet geschuwd, maar gretig aangekaart en érg duidelijk geëtaleerd. The Witcher doorbreekt zelfs enkele ongeschreven regels rond mainstream televisie. Als een volleerd koorddanser beweegt The Witcher zich over de balans tussen perversiteit en functionaliteit. Behalve op vlak van naaktheid. Er zitten behoorlijk wat vrouwenborsten in elke aflevering, de ene al meer functioneel dan de andere. Ook dat, doet meermaals denken aan een oude bekende serie.
Een monsterlijke soundtrack
Daarnaast moet er ook hulde worden gebracht aan de muzikale keuzes die er gemaakt worden in de serie. De ode van componiste Sonya Belousova aan de gemoedelijke soundtrack van Marcin Przybyłowicz past perfect bij het plaatje. Het is ongezien hoezeer de soundtrack van de reeks opnieuw heel die sfeer triggert en zelfs terug ons met een schunnig oog doen verlangen naar onze PS4, om zelf Geralt weer gestalte te geven. Het doet denken aan de soundtrack van Vikings, bij tijden. De passende epiek werkt verslavend en versterkend. Daar bovenop komt nog de terugkerende rol van de bard Jaskier, die ons met een onvergetelijke oorworm opzadelt en ons doet meeneuriën na het einde van een aflevering. Toss a coooooin to your Witcherrrr. Op dat vlak is de missie zeker ruimschoots geslaagd.
Samengevat, The Witcher is een entertainende reeks, perfect getailord naar de noden van menig fantasyminnend kijker. Het verhaal gaat snel, kan soms wat verwarrend uit de hoek komen, maar de beloningen om vol te houden zijn ernaar. De show kan bliksemsnel van licht humoristische dialoog naar bikkelharde brutaliteit schakelen zonder in te boeten op andere zaken. De hamvraag echter: is The Witcher toegankelijk genoeg om de gewone man, zonder voorgeschiedenis te paaien? Enkel de tijd zal het uitwijzen. Maar wij hopen erop. A man needs his fantasy fix.
Willen jullie meer weten over het verhaal van Geralt of Rivia? Lees dan zeker onze uitgebreide opfrissers over het verhaal dat voorafging aan The Witcher 3.
- The Witcher
- The Witcher 2
The Witcher is vanaf nu te bekijken op Netflix.
