Ad Astra stuurt Brad Pitt eenzaam en alleen het heelal in voor een reis die je doet dromen over wat buiten ons bereik ligt en nadien terug met beide voeten op de grond zet.
Een bizarre natuurkracht dreigt een einde te maken aan de mensheid en de enige persoon die ons kan redden is Roy McBride (een kalme Pitt die op de juiste momenten beroert). De Amerikaanse ruimteorganisatie stuurt de afstandelijke astronaut op een geheime missie voorbij Neptunus. McBride ontdekt al snel de bedoeling van zijn taak: contact maken met zijn verloren gewaande vader (een manische Tommy Lee Jones).
Ad Astra, vertaald “naar de sterren”, is vooral een eenzame ontdekkingstocht naar de ware aard van McBrides grote held en hoeveel hij zich ernaar gedraagt. De ruwe ruimtefilm van James Gray (The Immigrant, The Lost City of Z) contrasteert het aangrijpende portret van de relatie tussen een zoon en zijn vader, verzwaard door een onnodige voice-over, met ruimtespektakel zoals we gewend zijn uit grote blockbusters als Gravity, Interstellar en The Martian die het genre terug populariseerden.
Ruimtepiraten, zwevende lijken en tuimelende taferelen vanop torens tot in de thermosfeer. Het zijn adembenemende obstakels die niet thuishoren in een sereen ruimtedrama over eenzaamheid, daddy issues en de vraag of de mensheid wel klaar is voor ruimtekolonisatie (het antwoord is natuurlijk nee, we zouden het daarboven net zo snel verpesten en commercialiseren). De aanvaringen zorgen wel voor adrenalinegevulde momenten, waardoor de leegte van de ruimte waarmee McBride geconfronteerd wordt aanzienlijker aanvoelt.
In de ruimte hoort niemand je eenzaam zijn. Ad Astra start met kippenvel, op de epische tonen van Max Richter, en laat je uiteindelijk achter met het gevoel nooit meer alleen te willen zijn. Hoe onafhankelijk je ook denkt te zijn van andere mensen, iedereen heeft iemand nodig. Of iemand heeft net jou nodig. En dat is een mooi gevoel om mee naar huis te gaan.
Ad Astra speelt vanaf 18 september in de cinema.
