Two Prosecutors review: niet zoals verwacht

Om te kiezen welke films ik op Film Fest Gent wil zien, ga ik vooral af op de korte inhoud. Als die me aanspreekt, ga ik meestal wel kijken. Zo ging het ook voor Two Prosecutors, waarbij ik door de beschrijving een spannende spionagethriller verwachtte. Het tegendeel bleek waar en was jammer genoeg minder m’n ding.

Ijzeren bewind

In 1937 bevindt Rusland zich op het hoogtepunt van de dictatuur onder Stalin. Een man wordt opgedragen om papieren te verbranden, waaronder eentje van een bepaalde Stepniak. Later duikt aan de gevangenis de jonge procureur Kornyev op (Aleksandr Kuznetsov, Fantastic Beasts: The Crimes of Grindelwald) die de gevangene Stepniak (Aleksandr Filippenko) wil spreken. Die vertelt hem over het geweld dat hij ondergaan heeft en hoe veel mensen onder de druk van de NKVD (het department verantwoordelijk voor de binnenlandse veiligheid) een valse bekentenis afleggen. Kornyev belooft het uit te zoeken, maar wordt daarbij wel tegengewerkt.

Al van aan het begin neemt de film z’n tijd voor de meeste scènes. We zien de man al een tijdje papier verbranden voor hij het papier in kwestie vindt. We doorkruisen een groot deel van de gevangenis voor we op onze bestemming aankomen. Het loopt allemaal parallel met hoe lang ze Kornyev laten wachten zodat hij het opgeeft, maar dat hoefde daarom niet in de meeste scènes doorgetrokken worden. Er is ook geen muziek waardoor het nog wat meer opvalt. Normaal gezien heb ik niks tegen trage films, maar dan moet er wel enige emotie tegenover staan. Dat was voor mij bij Two Prosecutors niet het geval. Sommigen zagen er ook satire in maar daarvoor is de sfeer dan weer te ijzig.

Weinig emotie

De meeste personages zijn redelijk zielloos, wat ook wel een reden heeft want ze moeten de slechteriken voorstelllen. Maar ook het hoofdpersonage loopt niet over van de emotie, waardoor het moeilijk is om hem als emotioneel ankerpunt te zien en ik toch niet helemaal kon meeleven. Dat ligt denk ik niet aan Aleksandr Kuznetsov, die toch wel genoeg charisma heeft, maar was waarschijnlijk een bewuste keuze die ik toch maar raar vind. Wel speelt hij goed de naïveteit die Kornyev nog heeft om te geloven dat hij iets kan veranderen. Hij is zo wel een aandoenlijk figuur waar je sympathie voor hebt.

Ik snap dat je door te veel emotie zeker niet veel zal gedaan krijgen tijdens zo’n schrikbewind, en misschien zijn we al te veel gewend aan de gepassioneerde strijdfilms, maar ook wanneer hij alleen is, geeft hij niet veel emotie. Je verwacht dan toch dat hij een rijker innerlijk leven zou hebben. Het hielp ook niet echt dat bij onze visie de ondertitels ofwel niet door een mens gemaakt werden, ofwel door iemand die geen toegang had tot de beelden en dat tot rare fouten leidde. Dit zou intussen wel verholpen zijn, maar hoorde wel bij onze ervaring van de film.

Mooi in beeld gebracht

De traagheid laat soms wel zien hoe de mensen hem niet serieus nemen, maar er zitten ook nodeloos trage scènes in die helemaal niks bijbrengen. Zo speelt Aleksandr Filippenko nog een man op een trein die een lange monoloog afsteekt terwijl Kornyev indommelt, waarvan ik het punt nog niet snap. Het lijken keuzes die vooral aan de runtime willen toevoegen. Ik moet zeggen dat het laatste kwartier wel de meubelen een beetje redden. Vooral het einde maakt wel een duidelijk punt en brengt het verhaal toch nog tot een wrang slot die bij het thema past.

Wat wel op een positieve manier bijblijft, is de cinematografie van Oleg Mutu. Door het tempo zijn er veel statische shots, die heel mooi gekadreerd zijn. Ook het gebruik van licht valt op, met veel contrast en een bijna clair-obscurachtig effect bij momenten. Alle kleuren zijn hier ook gedempt, maar die grauwheid van de beelden past dan weer bij de situatie waarin het land verkeert. Two Prosecutors is dus een beetje een raar beestje, en misschien wel het slachtoffer van andere verwachtingen, dus oordeel vooral zelf.

Two Prosecutors is vanaf 05/11 te zien in de bioscoop.