2019 is een gelukzalig makend jaar voor de bingewatcher. Tegelijkertijd leven we ook in constante paniek: waar vinden we ooit de tijd om al deze topseries te bekijken?
Je zal ons in 2019 vaker voor de televisie zien zitten dan in een bioscoopzeteltje. Het voorbije halfjaar stroopten televisiezenders en streamingdiensten hun mouwen op ons op onze wenken te bedienen. Dat we daar niet blij van moeten worden, bewijst Netflix met het harde When They See Us en HBO met Chernobyl. Dat komedie lekker donker mag zijn, toont Barry. En dat tv ook een plaats is voor verhalen met een flinke hoef af, zie je in Good Omens. Dit zijn onze favoriete serie van 2019 tot nu toe:
When They See Us (Netflix)
In een tijd waarin Netflix vooral series en films produceert als het gevolg van marktonderzoek, bracht het streamingplatform onlangs een reeks uit die nergens mee te vergelijken valt en door merg en been snijdt. Want het bikkelharde, waargebeurde relaas van vijf jongens die hun jeugd werden afgepakt door het corrupte rechtssysteem van Amerika kent geen gelijke.
Het vierdelige When They See Us van Ava DuVernay (Selma, A Wrinkle in Time) is een verhaal dat iedereen moet kennen, iedereen woedend zal maken en iedereen zal doen wenen van miserie. De onrechtvaardigheid wordt enkel intenser door de knappe vertolkingen. Jharrel Jerome (Moonlight) neemt met Korey Wise de zwaarste rol op zich en draagt het volledige anderhalf uur van de laatste, hartverscheurende aflevering. (Matti)
What We Do in the Shadows (FX, BBC)
Met Taika Waititi (Thor: Ragnarok) en Jemaine Clement (Flight of the Conchords, Legion) aan het roer is het geen wonder dat de televisieversie van What We Do in the Shadows netjes herhaalt wat hun vampierenkomedie uit 2014 zo verrekt hilarisch maakte. Het uitgangspunt blijft hetzelfde: een documentaireteam volgt de doodnormale perikelen van een groepje vampieren, deze keer in Amerika in de plaats van Nieuw-Zeeland.
What We Do in the Shadows valt op door hoe visueel en verhaaltechnisch alles doordacht is. Van de uitbreiding van de vampierenmythe (touchscreens zijn onbruikbaar en er is een vampier die teert op emoties), tot de eeuwenoude levensloop van de vampieren die Matt Berry en kompanen tot leven wekken. Je zal geen enkele aflevering niet je tanden moeten blootlachen en het verrassende einde doet je meteen verlangen naar het tweede seizoen. (Matti)
Fleabag (Prime Video, BBC)
Het eerste seizoen van Fleabag, waarin Phoebe Waller-Bridge haar eigen toneelstuk naar tv bracht, brak drie jaar geleden evenveel harten als het schatergelach teweeg bracht. Waller-Bridge keert voor de laatste keer terug naar haar vierde wand doorbrekende donkere komedie voor een perfect einde die de kijker dichter dan ooit te voren brengt.
Na het hartzeer uit het vorige seizoen besluit Fleabag liefde toe te laten in haar leven. Niet alleen die van haar familie, maar ook die van de romantische kant. Alleen worstelt de bestemmeling misschien wel nog harder met die hartstocht: hij is immers een priester (vertolkt door de geniale Andrew Scott). Het gefocuste tweede seizoen van Fleabag komt aan als een mokerslag, zowel de hilariteit als het hartverscheurende liefdesverhaal. (Matti)
Studio Tarara (vtm)
Wat op het eerste gezicht een eerder doorsnee Belgisch drama leek dat meesprong op de nostalgiehype, bleek al snel één van de beste series die de commerciële omroep sinds lang produceerde – en de beste Vlaamse serie van dit jaar. Studio Tarara gebruikt elementen van politieseries om toe te werken naar een mysterieuze dood op de set van het sketchprogramma met dezelfde naam tijdens de hoogdagen van VTM in de jaren 90.
En ja, dat mysterie is goed gebracht en spannend, en ondertussen kunnen we nog eens lachen met Amedee. Maar vooral de waaier aan maatschappelijke thema’s die de mensen achter productiehuis Shelter in de reeks hebben verwerkt, is bewonderenswaardig. Grensoverschrijdend gedrag, de druk van de showbizz, toxische mannelijkheid, het komt allemaal aan bod, met nuance en uitstekend geacteerd door een Vlaamse topcast. Dit is televisie waar we trots op mogen zijn. (Elien)
Good Omens (Prime Video)
Als Fleabag je nog niet overtuigde om Amazon Prime Video te nemen, dan zal Good Omens dat zeker doen. De adaptatie van het gelijknamige boek van Terry Pratchett en Neil Gaiman is even excentriek als het origineel en dat je kom niet vaak meer tegen in tv-land. Er is een flinke hoek af bij Good Omens, maar wat wil je als Gaiman aan het roer staat van zijn eigen verfilming?
Naast de afgelikte visuele effecten, decors en kostuums is het succes van Good Omens te danken aan twee troeven: Michael Sheen en David Tennant. De twee staan zichzelf kostelijk te amuseren als respectievelijk rusteloze engel en gladde demon. Hun chemie spat van het scherm en je hoeft geen erotische fan fiction te schrijven om door te hebben dat er tussen deze personages wel meer speelt dan louter vriendschap. (Matti)
Russian Doll (Netflix)
Russian Doll was het eerste teken aan de wand dat het een interessant tv-jaar ging zijn. Uit het hoofd van Orange Is The New Black-actrice Natasha Lyonne ontsproot een verhaal over Nadia, die steeds sterft en haar verjaardag opnieuw beleeft. Wat ze ook probeert, ze kan de tijdslus niet doorbreken… Maar dan komt ze erachter dat ze er niet alleen voorstaat.
Naast slim opgebouwd en geschreven is deze Netflix-serie ook vaak oprecht grappig en verrassend. Nadia is een personage dat we nog niet vaak op het scherm zagen en met veel nuance wordt gebracht door Lyonne. Zij en Charlie Barnett zijn revelaties. Tegelijkertijd zeggen de acht afleveringen ook iets over vastzitten in je eigen sabotage en omgaan met verdriet. Het einde biedt ook nog eens interessante vooruitzichten, dus zijn we alvast heel blij dat de streamingdienst al een tweede seizoen besteld heeft. (Elien)
Barry (HBO)
Veel mensen vonden het een risico toen Saturday Night Live-acteur Bill Hader het sketchprogramma verliet om zijn eigen projecten op te zetten. Maar al na amper een paar afleveringen bleek Barry wel degelijk de sprong waard te zijn. Hader vertolkt de huurmoordenaar uit de titel die het gehad heeft met zijn leven van geweld nadat hij per ongeluk de repetitie van een theatergezelschap binnenwandelt. Vanaf dan probeert hij zijn leven te beteren.
In het tweede seizoen begint Barry te beseffen dat zijn verleden hem niet zo makkelijk loslaat, deels omdat hij het zelf niet helemaal kan missen. Hij zit tussen twee vuren, want hij heeft het goed met zijn vriendin Sally en hij raakt bevriend met NoHo Hank, de baas van een kartel. Wat Barry zo goed maakt, is dat deze personages tegelijk overdreven en herkenbaar zijn. Die absurde sfeer zorgt voor afleveringen en scènes die je niet snel vergeet. Tot seizoen drie begint, wellicht. (Elien)
Years and Years (BBC, BBC First)
Tegenwoordig is het niet echt prettig om te speculeren over de toekomst, maar Russel T. Davies (bekend van Doctor Who) doet het toch, en met verve. De opzet van Years & Years is tegelijk belachelijk simpel maar geweldig effectief: wat maakt een gezin allemaal mee in een periode van vijftien jaar die zich afspeelt in de nabije toekomst, vanaf 2024 om precies te zijn? Het antwoord is soms best confronterend maar houdt je aan het scherm gekluisterd.
Wat gebeurt er met Trump in het Witte Huis, hoe zal onze economie evolueren, raakt het vluchtelingenprobleem ooit opgelost, welke invloed krijgt technologie in ons leven? Het zijn maar enkele van de onderwerpen die in de reeks aan bod komen. Altijd krijgen we die te zien door de ogen van de familie Lyons, die bestaat uit grootmoeder Muriel en haar vier kleinkinderen met elk hun eigen gezin. Die worden vertolkt door onder andere Rory Kinnear (James Bond) en Russell Tovey (Being Human, Looking). Vooral die laatste krijgt veel kansen om uit te blinken met zijn verhaallijn. Elke aflevering is er wel een nieuwe gebeurtenis die het leven van de familie op zijn kop zet. Door de herkenbaarheid van de nabije toekomst en de personages heeft de BBC weer een sterk staaltje fictie uitgebracht. (Jana)
Chernobyl (HBO, Canvas in 2020)
Kwaliteitszender HBO mag dan wat punten verloren hebben bij de fans van Game of Thrones na het laatste seizoen, dat maakten ze snel weer goed met de miniserie Chernobyl. Net zoals When They See Us vertelt Chernobyl een stukje recente geschiedenis dat collectief in het geheugen gegrift zou moeten staan, maar verhuld is door vooroordelen en misverstanden.
Chernobyl giet de gebeurtenissen uit 1986 in Oekraïne in een beklijvend verhaal dat je zo hebt uitgekeken door de jacht op het mysterie van de kernramp en elke held die zijn of haar handen in het vuur voor de redding stak. De reeks voelt aan als een volksverhaal uit de Sovjet-Unie waarin de gewone man wedijvert met elke egoïstische overste, een systeem dat zonder twijfel verantwoordelijk was voor de kernramp. (Matti)
