Metro Exodus review: met de trein zou je er al zijn

Wie een bloedhekel heeft aan de NMBS mag Metro Exodus alvast links laten liggen. Het derde deel van de Metro-franchise loopt immers vooral over de half geroeste rails van een dystopisch Rusland. Maar tijdens het spel wordt wel meer dan eens duidelijk dat dat daarom niet per se betekent dat alles ook op wieltjes loopt. Het relaas van een reis langs het pittoreske Moskva en de rest van het moederland.

Vijf jaar, dat is ongeveer hoe lang 4A Games aan deze Metro Exodus heeft zitten werken. Na het succes van voorgangers Metro 2033 in 2010 en opvolger Metro: Last Light in 2013 – gebaseerd op de boeken van Dmitry Glukhovsky – begon de Oekraïens-Maltese studio een derde deel in elkaar te sleutelen. Dat ze er hun tijd voor namen, hoeft niet te verwonderen. De gamereeks neemt immers afscheid van de kenmerkende euhm… metro en trekt de open wereld in.

Vaarwel claustrofobie

Wie de vorige twee games uit de reeks, 2033 en Last Light, al speelde, weet dat het risico op een claustrofobische aanval niet gering was. Zoals de naam al doet vermoeden, spelen die games zich voornamelijk ondergronds af. Stille protagonist Artyom moet er na een nucleaire oorlog in de Moskovitische ruïnes zien te overleven, samen met een groepje gelijkgezinden, maar in Metro Exodus wordt die gewoonte doorbroken. Artyom is er namelijk rotsvast van overtuigd dat er nog leven is buiten Moskou en dat die harde nucleaire winter niet álles verwoest heeft. Vaarwel, enge gangen van het metrostelsel en hallo, open wereld. Ons hoofdpersonage en de rest van de Spartan Rangers vinden in de gammele trein genaamd Aurora al snel een nieuwe thuis. Ze trekken naar het oosten en van het nauwe Moskovitische metrostelsel krijg je plots zowat het gehele Russische territorium voor je voeten geworpen. Het lineaire aspect uit de vorige games wordt in een mix gegooid met sandbox-elementen, waardoor je telkens heel wat meer vrijheid geniet tijdens missies.

Metro Exodus neemt je niet alleen mee naar een hele open wereld, het zorgt ook voor de nodige variatie in het post-apocalyptische Moedertje Rusland. Het verhaal zelf duurt immers een jaar, waardoor je – Vivaldigewijs – alle vier de seizoenen doorwaadt. Je begint met de Aurora in de besneeuwde winterse vlakten rond Moskou, maar na verloop van tijd zal je ook in bos- en zandrijk gebied enkele gemuteerde beesten overhoop mogen knallen. Per regio veranderen die radioactieve rotzakken ook. Van een reusachtige moordlustige garnaal tot een uit de kluiten gewassen beer met de nodige dosis straling in zich: je zal in elk gebied wel voldoende kopzorgen hebben om zelf geen kopje kleiner gemaakt te worden. Bovendien kom je, net als in de vorige games, ook in Metro Exodus geregeld op plaatsen terecht waar de radioactieve straling nog steeds dodelijk is. Dus heb je geregeld nog je gasmasker nodig, en daarvoor verzamel je best ook eens de nodige gasmaskerfilters.

Werkbanken en rugzakken

Om je een handje te helpen tijdens het roadtripje dat Metro Exodus biedt, krijg je een handige rugzak mee. Daarin verzamel je niet alleen allerlei rommel die je onderweg tegenkomt, het dient ook als handig hulpstuk om je items en upgrades voor je wapens mee te craften. Bovendien zijn er doorheen de open wereld ook verschillende werkbanken verspreid. Die dienen vooral als een deluxe versie van je rugzak, waarbij je net iets uitgebreider kan gaan beginnen craften en upgraden. Het loont dus de moeite om de uitgestrekte gebieden wat beter te verkennen, al loop je daarbij natuurlijk wel geregeld het risico om een gemuteerde gek of radioactief rotbeest tegen het lijf te lopen.

Die uitgestrekte open gebieden lenen er zich overigens perfect toe om wat variatie te brengen in de manier waarop je je missies aanpakt. Guns blazin’ op je vijanden afstormen kán, maar aangezien ook de kogelfabrieken in as gelegd werden door de nucleaire oorlog is dat misschien niet de meest duurzame optie. Ook al sluipend zal je vaak verschillende opties hebben om op je bestemming te raken, maar hier en daar zal je dan wel een handje geholpen worden door een niet altijd even snuggere AI. Ook je ‘missiebord’ – een clipboard met een kompas op geplakt – durft overigens soms al eens tegen te werken en voor de nodige verwarring te zorgen. Tot overmaat van ramp durft het spel, gelukkig niet al té vaak, de onzichtbare triggers van je missies niet te herkennen. Vaak helpt het om dan gewoon even snel je laatste checkpoint te laden, maar handig is dat niet natuurlijk. Al zeker niet als je weet dat ook de laadtijden soms tergend lang kunnen duren.

Klacht van UNIA

Helaas stoppen de mindere punten van Metro Exodus daar nog niet helemaal. De besturing verloopt namelijk niet altijd even vlotjes, maar het is vooral een andere ergernis die de hoofdprijs wegkaapt. Het stemmenwerk verloopt immers moeilijker dan de gemiddelde Belgische regeringsvorming. Denk daarbij vooral aan tenenkrullende Russische accenten waarvoor UNIA al eens een klacht zou durven in te dienen, monologen die los door elkaar lopen en waar je bijgevolg geen snars van verstaat, en dan zwijgen – pun intended – we nog over de keuze voor doofstomme protagonist Artyom. Vaak staan die Russische rakkers wat in het ijle tegen jou te brabbelen, zonder dat daar ooit enige respons op komt. Bij momenten stellen je gesprekspartners je zelfs gewoon vragen, met enkele pijnlijke stiltes tot gevolg. Op dat vlak slaat Metro Exodus, net als zijn voorgangers, de bal helaas redelijk hard mis.

Metro Exodus laat een frisse wind door de reeks waaien – letterlijk dan, want die metrogangen beginnen na verloop van tijd toch redelijk muf te ruiken. Op zich kan je dan ook niet zeggen dat 4A Games en Deep Silver aan het slabakken gegaan zijn, maar ergens kan je je niet van de indruk ontdoen dat er toch nog nét iets meer had ingezeten. Fans van de reeks zullen zich wel kunnen amuseren met de pakweg dertien uur die de verhaallijn duurt, al kan je de levensduur redelijk wat uitrekken door ook alle extra’s en collectibles bijeen te scharen. De combinatie tussen knallen en stealth, overgoten met een sausje van sandbox-elementen en een toefje survival horror, zorgt voor een prima game, die ondanks alles toch geen échte topper is geworden.

Metro Exodus is te koop bij bol.com