Tales of-games zijn traditioneel erop of eronder. De serie heeft een zeer loyale fanbase maar als iets strengere liefhebber van het genre kan ik meestal niet echt overweg met sommige van de tropes en fan service-elementen die de games soms bevatten. Aan de andere kant is de serie natuurlijk niet populair zonder reden. Af en toe zitten er enkele zeer solide exemplaren tussen. Tales of Vesperia hoort zeker in dat rijtje thuis. Tien jaar na de originele release is de game nu speelbaar op de huidige generatie consoles. Tijd om opnieuw te spelen of aan een nieuwe generatie om deze klassieker te ontdekken.
Ontwikkelaar: Tales Studio
Uitgever: Bandai Namco
Platform: PlayStation 4, Xbox One, Nintendo Switch, pc
Aantal spelers: 1-4
Release: 11 januari 2019
Reviewcopy op PS4 bekomen via uitgever.
In de wereld van Terca Lumireis draait alles rond een energiebron genaamd “blastia”. Ze wordt gebruikt om allerlei machines draaiende te houden, ze voorziet steden van vers drinkwater en belangrijkst van allemaal: elke vestiging waar mensen leven wordt beschermd door een barrière tegen monsters van buitenaf. Wanneer de blastia in de sloppenwijk van de hoofdstad Zaphias wordt gestolen door een geheimzinnige dief gaat Yuri op zoektocht naar de schuldige. In typische JRPG-stijl is dit het begin van een grandioos avontuur dat ons hoofdpersonage en zijn vrienden alle uithoeken van de wereld zal laten zien.
Wat me meteen opvalt wanneer ik deze game opnieuw speel op PS4 is hoe goed Vesperia er nog altijd uitziet tien jaar later. De grafische stijl was toen al om je vingers bij af te likken en vandaag ziet de game er nog steeds uit als een anime die je speelt. Het openingsfilmpje en enkele cutscenes in de game zijn ook letterlijk anime, gemaakt door befaamde studio Production I.G (Ghost in the Shell, Blood: The Last Vampire) die ook de filmpjes van Persona 5 voor zijn rekening nam. Dit alles vergezeld door het intronummer Ring a Bell van J-pop-ster Bonnie Pink voelt wel heel erg aan als het begin van een anime.
Brave Vesperia
De goede Tales-games (ik denk dan vooral aan Destiny en Symphonia) schitteren vooral door hun interessante personages. Zo ook Vesperia. Brave Vesperia, zoals de groep zich in de game gaat noemen, is op het eerste gezicht een groepje tweedimensionale anime-stereotypes maar wordt geleidelijk aan een diverse bende aan complexe persoonlijkheden. Geen enkel personage is wat je er op het eerste gezicht van zou verwachten. Vooral onze protagonist Yuri neemt op een bepaald moment een bijzonder verrassende wending die ik me nog maar ál te goed herinner uit de originele versie van tien jaar geleden. Het is ook één van de redenen dat ik deze game nog eens opnieuw wou spelen.
Yuri Lowell, het hoofdpersonage, is een voormalige ridder van het keizerrijk. Hij stapte echter op uit onvrede met de manier waarop de keizer omgaat met zijn onderdanen, vooral dan de bewoners van de sloppenwijken waar Yuri zelf ook vandaan komt. Hij is onafscheidelijk van zijn trouwe viervoeter Repede. Yuri lijkt aanvankelijk het zoveelste stereotype JRPG-personage met een attitude problem, maar naarmate het verhaal vordert, leer je een andere kant van hem kennen. In zijn queeste om de blastia-dief te pakken te krijgen, neemt hij onder andere Estelisse, een fragiele prinses die nog nooit voet buiten de muren van de hoofdstad heeft gezet, en Karol, een jonge monster hunter die verstoten is door zijn gilde, op sleeptouw. Onderweg ontmoeten ze nog talloze andere personages, elk met hun eigen achtergrondverhaal en dit is echt wel de grootste troef van Vesperia.
Evolved Flex-Range Linear Motion Battle System
Wie dacht dat deze tussentitel een grap was, think again. Zo doopt Bandai Namco namelijk het battle system in Tales of Vesperia, een variant zijn op het Linear Motion Battle System uit de andere Tales-games. Voor de leken: gevechten nemen plaats in een soort arena waarin je vrij kan rond lopen. Je kan zelf één van de personages in je party besturen, de rest wordt overgenomen door de AI van de game, die je zelf kan tweaken om in bepaalde situaties te reageren zoals jij het liefst hebt. Zo kan je een personage bijvoorbeeld opleggen om zich te focussen op het healen van andere personages, of om nooit magie te gebruiken maar zich te concentreren op directe fysieke aanvallen, enzovoort. Het is leuk om met deze strategieën te spelen naargelang je succes in de verschillende gevechten.
Wat de gevechten zelf betreft, elk personage heeft een standaardaanval en de mogelijkheid om te blocken. Maar het wordt pas echt leuk wanneer je combo’s begint uit te voeren. Door verschillende combinaties van knoppen en richtingen met de analog stick kan je allerlei Artes uitvoeren. Dit zijn de special moves in de game die Technique Points (kortweg TP) gebruiken. Naargelang je level en wapens leer je doorheen de game alsmaar betere maar tevens ook moeilijker uit te voeren Artes. Bovendien kan je er maar een aantal equipen (in deze Definitive Edition zijn dat er 16 in plaats van 8) en kan je de verschillende Artes ook nog eens combineren met elkaar, dus daar zit ook opnieuw heel wat strategie in verscholen.
Definitieve versie
Deze remaster van de game is extra welkom omdat de originele game bij ons enkel op Xbox 360 verscheen, in die lang vervlogen tijd toen Microsoft probeerde om de Japanse markt te veroveren met exclusieve titels als Blue Dragon en Lost Odyssey. Later kwam er, in typische Bandai Namco-stijl, toch een PS3-versie met enkele updates en extra content, maar deze is nooit tot bij ons overgewaaid. Tot nu dus, want deze Definitive Edition bevat alles wat de PS3-versie in huis had plus een extra likje verf hier en daar. De belangrijkste en meest substantiële toevoeging is ongetwijfeld de twee extra speelbare personages. Flynn Scifo, voorheen een recurrent figurant in het verhaal, is nu een volwaardige toevoeging aan het spelrooster. Meer nog, er is een volledig nieuw personage dat voorheen enkel in de PlayStation 3-versie aanwezig was: Patty Fleur. Ik moest al eventjes nadenken of ze nu wel of niet in de originele release zat, omdat haar personage toch wel een groot deel van het verhaal lijkt uit te maken.
Een bizar neveneffect is wel dat door de toevoeging van deze personages er een heleboel nieuwe dialogen zijn toegevoegd aan de game. (En wie de Tales-game kent, weet dat dat er veel zijn.) Jammer genoeg is dit nieuwe stemwerk niet door de originele acteurs uitgevoerd. Ik speelde de game in het Japans en merkte het eigenlijk niet, maar blijkbaar is het wel duidelijk hoorbaar in de Engelstalige versie. Naast extra personages en verhaal zijn er ook nog nieuwe sidequests met heuse nieuwe dungeons en baasgevechten. Daar bovenop krijg je meteen al de gigantische hoeveelheid aan DLC ter beschikking zoals nieuwe kostuums en de bekende skits (extra dialogen tussen de personages.) Al bij al dus veel waar voor je geld.
Heb je Tales of Vesperia nog nooit gespeeld maar ben je fan van JRPG’s? Dan is dit eigenlijk een no-brainer. Voor minder dan €40 heb je een ongelooflijke weelde aan content ter beschikking. Wie de game ooit speelde op Xbox 360 zoals dat bij mij het geval was, zal ook genoeg nieuwigheden ontdekken om het de moeite waard te maken. En mocht je de game op Switch kopen, dan heb je één van de beste draagbare RPG’s ooit op zak.