God Eater 3 review: de Aragami zijn terug

Met het succes van Monster Hunter World in het westen zou je haast vergeten dat Capcoms reeks niet de enige is die gespecialiseerd is in het omhakken van monsterlijk gespuis. God Eater zou alleszins een belletje moeten doen rinkelen. In 2016 bracht men namelijk de twee eerste episodes van deze animonster hunter naar de PS4 en PS Vita en ook al was het geen gigantisch succes, de serie had toch voeten aan de grond gekregen in het Westen. Bandai Namco dipt nu opnieuw zijn tenen in het verraderlijke water met God Eater 3. Blijft het een jager, of valt het ten prooi aan de concurrentie?

Hate it or love it

Zoals gezegd nestelt God Eater 3 zich in het genre van de Monster Hunter-games. Geen exploratie, geen platforming, geen leveling. Het enige wat je zal doen is gigantische Aragami een kopje kleiner maken om ze dan te stropen en hier beter gereedschap mee te maken om de volgende te vellen. Inherent is deze gameloop niet voor iedereen. Ja, je gaat af en toe moeten grinden en ja, je gaat sommige monsters bij voornaam kennen na je run. Als deze loop (of eender welke Monster Hunter) je niet kon bekoren, mag je deze review al afsluiten. Een gewaarschuwd man is er twee waard. Nu dit van de baan is, kunnen we kijken wat God Eater 3 nu wél onderscheidt van zijn grote concurrent.

Blades, guns and waifu’s

Eerst en vooral is er het verhaal. God Eater legt al langer het accent op een ‘geloofwaardig’ plot en dat is voor God Eater 3 niet anders. Deze keer volgen we het avontuur van ons naamloos personage en zijn kindervriend Hugo. Na de val van Fenrir (het hoofdkwartier uit de vorige episode) moet iedereen het zien te stellen met mobiele burchten en verborgen havens: plekken waar nog steeds gruwelijke experimenten gebeuren op weeskinderen in de hoop ze om te vormen tot titulaire God Eaters. Hugo en Anon zijn helaas zo’n slachtoffers maar overleven en worden AGE’s: Advanced God Eaters. Oorspronkelijk blijft het bij enkele ondankbare missies voor de havenuitbater Pennywort, maar al gauw overstijgt hun macht de mondaine akkefietjes. Ze ontsnappen hun haven en vervoegen het schip van ene Hilda Henriquez, de Chrysanthemum. Wat lijkt op een gewone wintertransfer zal uitmonden in een gigantisch complot van nationale proporties, voor zover er nog van een natie gesproken kan worden dan.

Ondanks wat typische anime-clichés, zoals de kracht van vriendschap, is het verhaal van God Eater 3 best wel meeslepend. Het bevat wat plottwists en de belangrijkste momenten in het verhaal worden in geweldige cutscenes uit de doeken gedaan, compleet met Engels stemacteerwerk. Ook de nevenpersonages zijn boeiend en kleurrijk, al laat hun design soms wat te wensen over (het is moeilijk Hilda’s dubbele G-cup serieus te nemen de eerste paar uren ook al is ze eigenlijk goed geschreven). Waar het schoentje wringt, is bij originaliteit van het verhaal en het tempo. Enerzijds leent dit epos enorm veel aspecten van de eerste game in de reeks. Anderzijds moet je voor sappige stukken verhaal vaak veel te lange zij-missies en opvullers volbrengen. Het verhaal motiveert je dan wel om vooruit te gaan in die momenten, maar het is spijtig genoeg vaak kinkloppen. Niets al te erg voor het genre, maar wel spijtig voor een God Eater-game.

Amper vernieuwing

De missies zelf zullen ervaren God Eaters niet vervreemden. Het leeuwendeel van de besturingen zijn onaangepast overgeheveld naar deze derde telg. Combat draait voornamelijk rond het bekomen van Burst, je wapen kan nog steeds transformeren in een gigantisch geweer en combo’s zijn ware lichtfestivals van effecten dankzij het Burst Art-systeem. Ook de subsystemen, zoals op maat gemaakte kogels, Burst units en de persoonlijke upgrades voor je kompanen, blijven ongedeerd. Nieuw aan de horizon zijn twee nieuwe wapens, een nieuwe gun en … drie extra moves: Burst Dive, Engage en Acceleration Trigger. Het eerste is een duikaanval om snel bij je vijand te komen, de andere twee zijn extra bonussen die je krijgt door respectievelijk je teammates of jouw acties. Karig is een understatement, al zijn de nieuwe Heavy Ring- en Biting Edge-wapens wel uitzonderlijk plezant met ongewoon veel nuances ten opzichte van het gekende arsenaal. Een magere troost, want aan het andere uiteinde van je lemmet is het niet per se beter.

De Aragami zelf zijn nog steeds goed ontworpen bundels woede met verraderlijke patronen. Alleen kan je de nieuwelingen op één hand tellen. Ze heten Ash Aragami en kunnen nu ook in Burst geraken. En daar stopt de vernieuwing. Het valt ook hard op dat ze slechts visueel anders zijn, de onderliggende motor is vaker dan niet een monster dat je al kent met een mini-variatie. Een zeer spijtige zaak. Want niet alleen had het roster meer verdiend dan een dozijn colour swaps, het maakt de al repetitieve gameplay nog saaier eigenlijk, waardoor ook het verhaal afziet. De eerste 30 uur heb je ook weinig keuze in wat je gaat toetakelen dus kan je niet eens zelf de sleur doorbreken. Als klap op de vuurpijl is God Eater 3 echt aanzienlijk makkelijker dan zijn voorgangers. Vergeet dus lange, slopende, spannende duels waarbij je de bewegingen vanbuiten moet leren om een kans te maken. God Eater 3 is 5 minuten slaan op de paarse variant van, niet geven om de loot want je ondervindt toch geen wrevel, een korte dialoog ondergaan bij terugkeer om dan opnieuw dezelfde verlepte krokodil af te maken.

Online en Engage Events

Gelukkig heb je de online functies en Engage Events om de monotonie aan te pakken. Het zijn er helaas te weinig (welgeteld drie events na de eerste verhaal-arc) maar hier zijn de ontwikkelaars ten minste nuchter over de ervaring die ze aanbieden. De missies zijn met z’n achten (in plaats van maximaal vier), je hebt maar vijf minuten per missie en het zijn steeds uitermate slechtgeluimde Ash Aragami. Deze missies zijn een meer dan welkome afwisseling en belichten veel beter de dynamiek van dit spelgenre: voorbereiding, taktiek en samenwerking. Toegegeven, standaard online kan dat ook maar dan moet je al zo een groep vinden. Minder handig zonder de mogelijkheid om je online sessie naar believen te configureren maar eens ingesteld werkt het wel zonder slag of stoot. Zonde dat Bandai Namco niet meer doet met deze Engage Events en het online aspect.

Welke generatie is dit?

Het is je misschien opgevallen in de screenshots van deze review maar God Eater 3 is niet echt visueel verbluffend, noch voor een PS4-game en nog veel minder in vergelijking met rechtstreekse concurrent Monster Hunter World. In een tijd toen deze games voornamelijk voor de Vita bedoeld waren is dit begrijpelijk, maar voor een PS4/PC-release is dit niet echt aanvaardbaar. Losstaande van hier en daar afschuwelijke texturen en de ongelijke behandeling van elementen in cutscenes, is vooral het leveldesign een echte ramp. Elk van de zeven maps (wat ook al geen vette is) is piepklein en absoluut ontdaan van enige versiering. Ook zijn het allemaal cirkels met enkele uitstulpsels die tot niets anders dienen dan Aragami opvangen als ze weglopen van een gevecht. Een gemiste kans om de serie tot een volwaardige concurrent te verhogen in een anders eenzijdige niche.

Gemiste kans

Want er is wel degelijk ruimte voor een monsterjager waarin elke slag geen half uur duurt en je elke dag een lunchpakket moet samenstellen om een kans te maken. God Eater 3 slaagt hier ook in met zijn uitzonderlijke strakke gameplay, zijn miasma aan aanpassingsmogelijkheden en zijn unieke anime-look. Mocht Bandai Namco hier wat extra tijd en geld in willen steken, maakt het zeker een kans. Het enige wat nodig is, zijn meer unieke monsters, grotere en gevulde maps en enkele interessante gameplay-momenten om de sleur te doorbreken (zoals het vangen van zeldzame insecten in Monster Hunter World). Ik ben zeker dat deze fictieve God Eater een hoop Monster Hunter-afhakers zou kunnen bekoren. Nu krijgen we helaas een verre van onaangename maar tergend repetitieve God Eater 2+ en dat is echt een gemiste kans voor de serie.

Zin om meer monsters te jagen? Check ook zeker deze artikels:

• God Eater review: twee remakes voor de prijs van één
• Monster Hunter World review: beestenbos is boos
• Monster Manuel en de zinderende Zinogre