Cyberpunk: Edgerunners review – ambities en visuele ambacht

Cyberpunk: Edgerunners kwam als een verrassing op mijn radar. De nieuwste animatiereeks van Studio Trigger (Kill La Kill) wist me eigenlijk omver te blazen met een ongelooflijk knap gemonteerde trailer. Een promofilmpje met een niet te weerstane boodschap: gruwelijk geweld zal stilistisch in beeld gebracht worden. Dit, in combinatie met de verrassend sterke stripreeksen van het spel, stemde me heel positief. De wereld van Cyberpunk blijkt een zeer vruchtbare grond te zijn voor boeiende verhalen. Ik was dan ook heel benieuwd wat Studio Trigger ermee zou aanvangen. Het seizoen is net afgerond en ik geef deze nu al een dikke stempel ter aanbeveling. Hoewel ik zeker mijn kritiek heb, ben ik vrij zeker dat deze animatiereeks veel mensen zal bekoren.

Ontmoet David Martinez

Doorheen de reeks volgen we David Martinez, een straatjongen die met dank aan een hardwerkende moeder les volgt in Arasaka Academie. Het noodlot scheurt de jongen los van zijn enige ouder en wat volgt is een race naar de top van de rangen van de onderwereld. Hij raakt binnen in een crew, maakt vrienden en vijanden en vervangt stelselmatig zijn lichaam met meer cybernetica. Dat laatste is uiteraard niet zonder gevaren. Het is een verhaal dat wonderwel werkt om de brute wereld van Night City in beeld te brengen. We worden geïntroduceerd in de wereld van Fixers, Eddies, Ripperdocs en Braindances, termen die fans van het spel bekend in de oren zullen klinken.

Er vallen heel wat gelijkenissen te trekken met de verhaallijn van de game en daarmee komen we eigenlijk al aan mijn eerste kritiekpunt. De game vertelt het verhaal van een aan lager wal geraakt personage die door een samenloop van omstandigheden een tikkende tijdbom in zich heeft. Die vergelijking kan ook snel gemaakt worden met David Martinez. Dit kan je niet zeggen van de strips, die zich echt focussen op andere kanten van Night City zoals bv. Trauma Team en de onmogelijke keuzes die zij moeten maken.

Wat het verhaal mist in originaliteit, maakt het meer dan goed in de kunde waarmee ze het vertellen. Met zijn 10 afleveringen weten ze het compact te houden, zonder dat de spanningsboog ooit verzwakt. Netflix heeft wel vaker de gewoonte om reeksen nodeloos langer te maken dan het verhaal vraagt en dat voel je. Daarbovenop helpt ook wel dat Cyberpunk: Edgerunners gevuld zit met kleurrijke personages, waardoor je je zelden verveelt.

Show, Don’t tell

Het is echter een mes dat aan twee kanten snijdt. Het is iets dat naar mijn gevoel geldt voor veel Japanse animatie: de dialogen. Zeker tijdens de eerste afleveringen worden we om de oren geslagen met pure exposition. Personages die los vertellen hoe de vork in de steel zit in plaats van het te tonen. Ik heb het gevoel dat dit sowieso meer organisch verteld kon worden. Ze hebben die organische verteltechniek opgegeven zodat elke aflevering de nodige actie had. Het lijkt een creatieve keuze, maar wou het zeker meegeven.

Ik heb een deel in het Japans bekeken en deel in het Engels en ik zal hier even een open deur intrappen: kies voor het Japanse. De personages zijn, zoals wel vaker in Japanse animatie, vaak over de top. Bij de switch werd al snel duidelijk dat de Engelstalige voice acting veel rustiger is, tot op het punt dat het bijna monotoon klinkt ten opzichte van de originele stem. Giancarlo Esposito (Breaking Bad) doet zijn best als fixer Faraday maar kan in mijn ogen niet op tegen de gewichtige Japanse stemmen.

Hedonisme in Cyberpunk: Edgerunners

Het cyberpunkgenre heeft intussen al verschillende interpretaties. Bladerunner wordt bijvoorbeeld getypeerd vanwege de serene, bijna hypnotiserende zelfreflectie. De kloof tussen de have‘s en havenot‘s stemt tot een druilerige oord waar je écht voelt dat de wereld tegen je gekeerd is. Het is gewoonweg onmogelijk om jezelf naar boven te werken op de maatschappelijke ladder dus mensen keren in zichzelf, grijpend naar enige vorm van nut, intimiteit of liefde. Cyberpunk: Edgerunners neemt net de tegenovergestelde route.

In Night City voelt het ook onmogelijk om in de rangen te stijgen, maar de strijdlustigheid om er verandering in te brengen leeft wél nog. En dat brengt wat geweld met zich mee. Ongelooflijk. Veel. Geweld. Deze animatiereeks schuwt het niet om volledig los te gaan in het gruwelijk uitmoorden van personages. Mensen worden aan stukken gereten, hoofden ontploffen en lichamen worden verpulverd. Geweld is de taal van Night City en er wordt wat afgeschreeuwd. En tussen het geweld door, vindt men ontspanning in snuff en porno braindances. Hedonisme in plaats van contemplatie.

De kracht van de reeks zit dan ook in het feit dat Trigger erin slaagt een heel menselijk verhaal te vertellen. De vergeefloze omgeving contrasteert scherp met de zachte momenten die David meemaakt. Het is dan ook ironisch dat die zachte momenten David vooruit stuwen, hem leiden naar een pad dat hem dwingt om de grenzen op te zoeken van menselijkheid. Zo komen we terug full circle: het is een andere interpretatie van het genre, maar het stelt in essentie dezelfde vraag.

Transmediale Night City

Voor fans van de game is er veel te ontdekken. Soundbytes vanuit de game werden één-op-één overgenomen voor deze reeks. De telefoons onderling en hoe deze in beeld werden gebracht, is met exact hetzelfde lettertype als Cyberpunk 2077. Hoe personages hacken, is ook volledig overgenomen van het spel. Allemaal kleine knipogen die er ongetwijfeld voor zullen zorgen dat fans van de anime grijnzend zullen genieten van het spel.

De strafste verwezenlijking van Studio Trigger is echter hoe ze erin geslaagd zijn Night City volledig over te brengen in de animatiewereld. Het is duidelijk dat ze nauwlettend gekeken hebben naar bekende monumenten of letterlijke mijlpalen binnen de game. Het is intussen al bijna een goeie 2 jaar geleden dat ik het spel gespeeld heb en ik kon me direct transporteren naar mijn playthrough toen ik bepaalde scènes zag.

Het heeft CD Projekt Red geen windeieren gelegd. Sinds de release van de anime stijgt het aantal spelers. Op 21 september 2022 meldde CD Projekt Red dat ze elke dag 1 miljoen spelers mogen verwelkomen in Night City. Een groot contrast met hoe de game de eerste maanden bekeken werd. Vanuit een game-ontwikkelaarsstandpunt is het een mooie herinnering aan het feit dat goeie, transmediale content elkaar versterkt. De animatiereeks vloeit over van de liefde en respect voor de wereld. Een dikke kudos voor Project Trigger, Netflix en CD Projekt Red. Zoals Lucy zei: “You don’t make a name as a cyberpunk by how you live, you’re remembered by how you die.” Maar dat zegt niets over terug opstaan na de dood. Night City leek dood maar niets was minder waar, benieuwd wat de toekomst brengt.

Cyberpunk: Edgerunners is te bekijken op Netflix.