Blijf op de hoogte
Geekster nieuwsbrief

Inschrijven

Football Manager 2018 cover

Jens gaat naar het WK: slangen in de tuin van Eden

Laat ons even heel eerlijk zijn: als Marc Wilmots het kan, dan kan ik het zeker. Uiteraard heb ik het over het managen van onze geliefde Rode Duivels. Wilmots nam onze jongens mee naar het WK 2014 in Brazilië (het eerste grote toernooi in járen) en het EK 2016 (de zoveelste ontgoocheling in járen). Aangezien ook Roberto Martínez niet het beste uit onze jongens weet te halen, heb ik besloten dat ik het gewoon beter zelf kan doen. En zo zal geschieden. De komende weken speel ik met België het WK, de voorbereiding ernaartoe en alles wat erbij komt kijken. Maak het je gemakkelijk en aanschouw mijn complete afgang in Football Manager 2018 op de Nintendo Switch.

Het WK is verloren. En we zijn nog niet eens begonnen. Een echte bondscoach weet dat hij realistisch moet zijn, en bij God, ik ben realistisch. In de opbouw naar de eerste echte WK-wedstrijd (niet op mijn Switch, maar op mijn tv) zagen we Eden Hazard toveren zoals hij nooit eerder deed. Het WK in Rusland belooft zijn grootste overwinningstocht ooit te worden. En ik moet het doen zonder.

Enkele weken voor mijn virtuele triomftocht zou beginnen, valt Hazard geblesseerd uit. Ik twijfel nog of ik mijn Switch ritueel zou moeten verbranden, in de hoop de goden gunstig te stellen, waardoor Eden ons alsnog richting Bijbelse tuin zou kunnen leiden. Maar ik bedenk mezelf al snel: geen Switch is eveneens geen WK. Dilemma’s. Welkom, bij wat ongetwijfeld een teleurstelling wordt. Niet helemaal mee met wat er gaande is? Herlees dan even deel 1 en deel 2, ik wacht wel. 

Het WK is verloren. En we zijn nog niet eens begonnen.

Mijn finale selectie bevat – naast de teleurstelling van Bijbelse proporties – geen grote verrassingen. Casteels wint het pleit van jonge belofte Mile Svilar, Castagne behoudt mijn vertrouwen en Laurens De Bock mag mee als teleurstellende vervanger in geval van een teleurstellende Jordan. We blijven optimistisch. Dendoncker mag ook bij mij mee, net als bij Martínez, en om mijn tactische opties uit te breiden, neem ik Radja mee, net als Dennis Praet. Dennis doet het goed bij zijn club, dus elk weldenkend bondscoach zou hem moeten meenemen. In de spits reken ik op Lukaku, Batsman, Mertens en Benteke.

Geen Eden? Laat dan maar.

Vervolgens krijgen we van de Fifa enkele voorspellingen te horen. Spanje is bijvoorbeeld favoriet voor eindwinst, gevolgd door Frankrijk, Italië (realisme, weet je wel), Portugal (wat?), Brazilië en Argentinië. België wordt genoemd als voornaamste outsider. Tof. Vervolgens krijgt Cavani de grootste kans toegedicht om het meeste aantal doelpunten te maken. De Uruguayaan komt voor Griezmann, Kane, Immobile (Italië), Lacazette en Borja (Colombia). Lukaku is nergens te besparen. De underdogs! Dat zijn we! De Bruyne wordt tenslotte getipt om topspeler van het toernooi te worden. Hij komt na Messi, Ronaldo, Neymar en Suarez. Dat valt mee, toch?

Het gaat goed, tot het fout gaat

Het WK is begonnen. Hoera! Hoezee! Maar vooral: EINDELIJK. Vier lange jaren hebben we moeten wachten om onze eer te herstellen na die verloren kwartfinale tegen Argentinië. Onze reis begint tegen het bescheiden Oostenrijk. We zijn favoriet, speelden goed in de voorbereiding,… Wat meer is, Kompany en Vermaelen leven nog steeds. Zelfs geen spierverrekking of breukje! Wordt het dan toch een magisch WK? Het antwoord is… nee. Bij de rust van onze eerste groepswedstrijd gaat alles afgrijselijk gelijk op. Oostenrijk trekt zich uit de slag met een sterke organisatie en we raken er niet door. Zelf verdedigen we niet slecht, maar goed: met een gelijkspel staan we er ook niet slecht op.

Kompany en Vermaelen leven nog steeds. Zelfs geen spierverrekking of breukje!

De wedstrijd kabbelt verder tot minuut 84. Plots is daar een Oostenrijkse aanval en de bal hobbelt rustig binnen. Vijf minuten later verschalkt Lukaku zijn verdediger, maar de bal gaat miserabel naast. Jammer. Het resultaat is een afschuwelijk gebalanceerd eindresultaat. Behalve dan dat de balans stevig overhelt naar de Oostenrijkers aangezien ze drie gouden punten cadeau krijgen.

Het WK start in mineur. Gelukkig zijn de andere ploegen in onze groep niet van hetzelfde kaliber. Maar nu móéten we wel twee keer winnen… Ik sta niet graag onder druk, en het voelt alsof ik Lukaku op mijn schouders draag. Gelukkig spelen we vervolgens tegen onze Amerikaanse vrienden. De geschiedenis heeft aangetoond dat we niks te vrezen hebben en dat we hen vlot de baas kunnen. Maar dit is FM, en ik ben een amateur. Ondertussen speelde Oostenrijk al een tweede keer tegen Nigeria, en ze verloren. Dat betekent dat de Nigerianen al bijna gekwalificeerd zijn (ze wonnen tegen de Amerikanen), met zes punten op zes. We móéten winnen.

Mijn smeekbede wordt verhoord. Eden stelt zijn tuin voor ons open en we zien allen het verblindende licht van de verlossing. Het licht neemt de vorm aan van Lukaku die in minuut 24 onze eerste WK-goal scoort, op aangeven van Castagne. Zie wel dat ik er iets van ken! Castagne is een genie! Ja, Lukaku is ook wel goed. Twintig minuten later krijgen we een herhaling te zien van het doelpunt. Nee, wacht, het is gewoon een tweede doelpunt! Castagne lobt de bal opnieuw richting Romelu, die opnieuw kalmpjes afwerkt. We gaan rusten met wat minder druk op onze schouders. Het gewicht van Romelu wordt vervangen door dat van de iets lichtere Jordan. Jordan wil echter niet blijven zitten en wisselt opnieuw met zijn broer wanneer hij (Jordan) nog voor de rust een owngoal scoort. We gaan rusten met 1-2. In de tweede helft krijgen we nog veel kansen, maar er beweegt niks meer. De eerste zege is niettemin binnen!

De stand is onze groep: Nigeria met 6 punten, België met 3, Oostenrijk met 3 en de VS met 0. Alles zal worden beslist door ons rechtstreeks duel met Nigeria. Ik laat voor deze wedstrijd Dembélé vallen, schuif Nainggo een rijtje lager en breng Mertens in op de plek die eigenlijk toebehoort aan Hazard, naast De Bruyne. Radja staat nu lager, maar scoort niettemin onze openingsgoal. Witsel geeft hem aan, Radja knalt en we staan voorlopig (virtueel) in de volgende ronde. Onze misser tegen Oostenrijk lijkt goedgemaakt. Negen minuten later lijkt er een goal te zijn weggelopen uit onze vorige match, want daar is opnieuw een voorzet van Castagne die Lukaku makkelijk binnenloopt. Ze blijven hun goals gewoon kopiëren. Ik klaag niet. In minuut 70 ramt Witsel nog de 3-0 binnen en dat was dan onze groepsfase.

In de tweede ronde worden we geloot tegen Japan, 31ste op de wereldranglijst. Ik ben zeer hoopvol, het lijkt een hapklare brok. Een absolute afgang wordt alvast vermeden. Oostenrijk heeft het daarentegen minder getroffen: zij verloren hun laatste wedstrijd tegen de Amerikanen en Nigeria mag door. Met andere woorden: wij verloren onze enige wedstrijd van een ploeg die verder niet kon winnen op het WK. Het is een vreemde situatie. Liggen er nog uit na de eerste ronde: Kroatië, Italië, Colombia, en Engeland. Nederland (en Schotland!) mag wel door.

Achtste finale

Japan dus. Het gaat goed, dus besluit ik alles op zijn beloop te laten. Ik voel me wat zoals de Portugese trainer: geen hol doen en mijn sterspelers alles laten regelen. Gelukkig ben ik niet de trainer van pakweg Panama of Tunesië. Gelukkig voor hen. Of toch: ik wissel Mertens door Batsman. Driesje heeft nog geen bal geraakt op dit toernooi, en ik wil toch graag nóg verder doorstoten.

Iets meer dan een halfuur moeten we wachten op een doelpunt. Lukaku speelt de bal naar Lukaku en Lukaku en Lukaku vieren. Met andere woorden: Romelu tikt de voorzet van Jordan binnen. Wie zei er dat Romelu geen topschutter zou worden? In minuut 58 maakt Witsel er vanop de stip 2-0 van. Nee, ik heb nog steeds geen competentere speler aangeduid. Oeps. Maar we winnen, dus het maakt niet uit. Minuut 63 en we zijn weer vertrokken voor een Lukaku-esque feestje. Jordan met een voorzet naar Romelu en de Duivelse hel breekt weer los, 3-0. Ik voer enkele wissels door om de jongens fris te houden. Mertens komt op de rechterflank verdedigen (want waarom niet?) en De Bock mag een wandelingetje maken op links. We spelen rustig uit.

Kwartfinale

Voel je de spanning al stijgen? Voor het derde toernooi op rij bereiken wij, de Belgen, de allerdappersten, de kwartfinales van een groot toernooi. Ditmaal hebben we echter minder geluk met de loting: we komen uit tegen het oersterke Frankrijk. Ze staan 4e op de wereldranglijst, beschikken zo mogelijk over nóg meer talent dan wij en ik doe het in mijn broek. Ik besluit het zekere voor het onzekere te nemen en mijn eigen systeem te laten vallen. In de plaats neem ik het veiligere systeem aan met twee spitsen en drie centrale middenvelders. Ik voel een tricolore stroom langs mijn been naar beneden vloeien.

Ik voel een tricolore stroom langs mijn been naar beneden vloeien.

Batsman vervoegt Lukaku in de spits, Nainggolan speelt opnieuw een rijtje dieper, naast De Bruyne en Witsel. In de verdediging vinden we (jawel, nog steeds) Kompany, geflankeerd door Vertonghen en Alderweireld. Op de flanken staan Jordan en Castagne. Het is duidelijk waar onze zwakke plek ligt. Ik hou mijn hart vast voor de aanvalslinie van de Fransen, met Griezmann, Coman, Dembélé, Tolisso, Rabiot en Kanté. De aftrap wordt gegeven en de rest is geschiedenis.

We liggen meteen onder de knoet. De Fransen belagen ons links, rechts en centraal. Allons enfants de la Patrie! We houden voorlopig stand, maar het is na de eerste dertig minuten een goede prestatie dat het nog steeds gelijk staat. Daarna krijgen wij eindelijk twee kansen, en meteen zou het 0-2 mogen zijn. Lukaku en Batsman wringen elk eentje vakkundig de nek om. Kan het toch? Bij de rust staat het gelijk, maar Frankrijk heeft meer schoten, meer kansen, meer balbezit. Tijd om veranderingen door te voeren.

We beuken, knokken, strijden. De weinige kansen die we krijgen, zijn gegarandeerde doelpunten.

Ik breng Mertens het veld op in de plaats van Batsman; hij mag spelen als een valse nummer 9 naast Romelu. Een halve minuut na deze wissel is het prijs: Varane kopt op hoekschop een voorzet van Griezmann binnen. Mijn wereld valt in duigen en ik begin alvast met het voorbereiden van mijn virtuele cv. Vijf minuten later blijkt mijn wissel echter toch te werken: Romelu geeft een bal breed aan Jordan, die er haast per ongeluk een goede voorzet van maakt. Driesje Mertens staat klaar aan de tweede paal om hem binnen te tikken. De weg naar de halve finale opent zich dan toch terug een heel klein beetje.

Een minuut later ontneemt Ousmane Dembélé ons alsnog nog alle hoop. Er wordt geklungeld in onze verdediging (hoezo, wereldtop?) en Courtois is geklopt. Ik smijt alles wat ik heb naar voren. Iedereen mag aanvallen, we móéten een resultaat boeken. In de 83ste minuut ontkomen we nog wanneer een doelpunt van Adrien Rabiot wordt afgekeurd voor de Fransen. We weten bijna geen enkele extra kans te creëren, ondanks onze verwoede pogingen. We beuken, knokken, strijden. De weinige kansen die we krijgen, zijn gegarandeerde doelpunten, maar mijn jongens zijn het blijkbaar wat beu, want ze doen hun uiterste best om de beste kansen te verkwanselen. Zelfs de vijf minuten toegevoegde tijd brengen geen oplossing.

Je weet dat het om zeep is als Jordan Lukaku de beste speler in je team is. En zo weten we het: ik ben niet beter dan Marc Wilmots. Ik ben wél even goed als Wilmots, en dat is toch al iets. Hoe mijn prestatie zich verhoudt tot die van Roberto moeten we nog afwachten. Ergens hoop ik nu dat onze Duivels de kwartfinale niet halen, zodat mijn prestatie er indrukwekkender uitziet. Langs de andere kant was deze uitslag volledig te verwachten: tegen grote landen laten we het steevast afweten, onze overwinning in de voorbereiding tegen Oranje ten spijt.

En verder…

Verder is de wereld een zwart gat waar alle geluk in verdwijnt en is voetbal het stomste spel ooit uitgevonden. Deze kennis daargelaten, is het misschien leuk om te weten wie er dan wel heeft gewonnen? Frankrijk knikkerde na ons ook nog Duitsland uit het toernooi, om dan de finale te spelen tegen Spanje. De Spaanse cervezas maakten het de Franse bières heel lastig. Het leidde tot een 3-0 nederlaag van de vervloekte Fransen. 11 miljoen Belgen volgden de match ongetwijfeld met veel interesse en ik ben er zeker van dat er alsnog een bescheiden volksfeest losbarstte nadat de Fransozen het onderspit dolven.

De Spaanse cervezas maakten het de Franse bières heel lastig.

En hoe ging het verder met de voorspellingen van FM? Die waren op z’n zachtst gezegd overdreven. Lukaku kreeg geen kans toegedicht om topschutter te worden, maar eindigt wel op de tweede plaats met vijf treffers. Alleen Ronaldo doet beter met zes. Isco werd de assistenkoning met zes stuks, maar zowel Castagne als Jordan deden het allesbehalve slecht met een gedeelde derde plek met elk drie stuks. Volledig terecht wordt Isco uitgeroepen tot speler van het toernooi, met drie goals en zes assists.

Daarmee komt er een einde aan onze reis. We hebben geen wereldbekerglorie gevonden, maar niettemin was het een mooie reis. We hebben veel geleerd: dat Radja een tactisch beest is, dat Lukaku een doelpuntenbeest is en dat Castagne een groot talent is op de rechtsback. Straks kijken we allemaal naar de echte Duivels, en zullen we hopen dat Roberto alsnog een betere coach is dan ik. Maar laat ons niet vergeten dat ik het moest doen zonder Eden Hazard en dat we mét hem ongetwijfeld het WK hadden gewonnen. Nah!

Total
0
Shares
Een reactie achterlaten
Gerelateerde artikels