Je plaatselijke comic-shop vult wekelijks zijn rekken met gloednieuwe reeksen. Welke zijn het waard om deze week op te pikken?
Weet je niet welke van de comics die onlangs verschenen je moet lezen? Wij lazen er een deel van de afgelopen twee weken voor jouw gemak. Van een kosmische Ghost Rider tot de Teen Titans en de dood van de Inhumans!
Cosmic Ghost Rider #1 door Donny Cates en Dylan Burnett (7/10, Matti)
We kennen Frank Castle als de Punisher. Maar toen werd hij Ghost Rider, daarna werd hij kosmisch en toen stierf hij. En nu is hij terug als de Cosmic Ghost Rider. Wie even de kluts kwijt is: je bent niet alleen. Het wordt nog beter: Odin heeft Frank Castle naar Valhalla gehaald, het eeuwige hiernamaals. Lang duurt dat niet want hij krijgt opnieuw zijn krachten als de Cosmic Ghost Rider. Hij beslist terug in de tijd te reizen om komaf te maken met het grootste kwaad, toen het kwaad nog een baby was.
Cosmic Ghost Rider #1 pakt zijn tijd om op gang te komen, maar daarna worden alle remmen losgegooid. De tekeningen zitten vol dynamiek en de kleuren spatten van de bladzijden als de titelheld in beeld is. Eentje voor de fans van Deadpool en psychedelische kleuren.
Teen Titans Special #1 door (4/10, Dennis)
Deze special dient vooral als een opstapje naar een nieuwe Teen Titans-reeks. Het bevat drie verhalen met een aparte hoofdpersoon. Robin, Red Arrow en Kid Flash komen ieder in een situatie terecht waarin ze niet meer afgaan op de zaken die ze ooit van de volwassenen in hun leven hebben geleerd.
Nee, ze worden vigilantes en als het even kan dan zullen hun tegenstanders verdrinken in hun eigen bloed. Want in een harde wereld moeten zij nog harder zijn (of iets van die strekking).
Het was een nogal teleurstellende comic. De jaren negentig zijn alweer even voorbij en toch grijpt men bij DC weer terug naar een grim and gritty-titel? Bleh.
Multiple Man #1 door Matthew Rosenburg & Andy MacDonald (5/10, Davy)
Mijn eerste kennismaking met Jamie Madrox was tijdens de hele vete tussen de Inhumans en de X-Men. De Terrigen Mists hadden hem toen vrij snel gedood, wat voor heel wat heisa zorgde bij de grote fans van X-Men. Na het lezen van deze inleiding is het voor mij nog steeds een mysterie waarom hij zo’n following heeft.
De algemene toon van dit issue is even kurkdroog als de voorbije dagen, waardoor de gevechten naar het einde van dit verhaal toe nogal flets aanvoelen. Op papier heeft het alles om me vast te haken, tot op het tijdreizen toe, maar het greep me onvoldoende vast om verder te willen lezen.
Poging 4815 om me enthousiast te krijgen over X-Men faalt wederom.
The Sentry #1 door (6/10, Dennis)
Deze opener van de nieuwe Sentry-reeks grijpt je niet direct bij de strot. De spanning word heel langzaam opgebouwd. Maar als je bekend bent met het personage, dan zul je smullen. The Sentry is namelijk een getormenteerde held omdat hij zijn grootste vijand nogal dicht bij zich draagt. En Jeff Lemire is de ideale persoon om zo’n persoonlijk drama overtuigend te schrijven.
Het nadeel van deze aanpak is dat het de comic niet direct toegankelijk maakt voor nieuwe lezers. Als je niks hebt met het personage, dan zal dit issue je niet meteen overtuigen om door te lezen.
Death of The Inhumans #1 door Donny Cates & Ariel Olivetti (6/10, Davy)
Sinds het verhaal van Paul Jenkins was ik volledig fan van de Inhumans. Ik ben op dit moment eigenlijk een uitzondering op de regel, wat direct genoeg vertelt over de bestaansreden van deze reeks. De Inhumans zijn over hun piek en Marvel vond het hoogtijd om de stekker eruit te trekken. Ik moet eerlijk toegeven: de enige reden waarom ik dit issue las, was puur omdat Donny Cates het schrijft. Hij schreef ook een fenomenale Doctor Strange dus ik was heel benieuwd wat hij ging doen met dit verhaal.
Al van de eerste bladzijden valt op hoe scherp Cates’ pen wel is. Hij weet zoals geen ander de zwaarmoedige sfeer op te roepen en Black Bolt neer te zetten als de verantwoordelijke maar getormenteerde koning. Maar uiteindelijk voelt dit issue al zeer gehaast aan waardoor er geen plaats is om de erge momenten het nodige gewicht te geven. Ik had hetzelfde gevoel bij Death of X, de reeks waarin de mutants ook aan hun eind kwamen.
Dat komt ongetwijfeld omdat dit gaat over een vijfdelige mini-reeks en dus is er weinig ruimte voor extra gravitas. Laat mij dit dan als een stuk feedback geven naar Marvel: als je beslist om een hele franchise te begraven, geef de schrijver meer dan 5 issues om zijn verhaal te vertellen.
