UFC 3 review: muilperen en doordacht button bashen

Met dank aan Conor McGregor weet iedereen intussen wel al waar het in de MMA (mixed martial arts) om draait: in een achthoekige arena muilperen en stampen uitdelen aan je tegenstander om hem/haar vervolgens op de grond te krijgen en verder te gaan met vertimmeren. Ook EA Sports weet inmiddels dat de sport big business betekent, getuige daarvan het feit dat met UFC 3 inmiddels ook de gamefranchise ervan aan een trilogie toe is. Of die goed genoeg is om alle andere games KO te slaan, ontdek je hier!

Conor McGregor en Joanna Jedrzedinges

In tegenstelling tot de andere sportfranchises van EA Sports, zoals FIFA en Madden, krijg je de UFC-games niet jaarlijks voorgeschoteld. In 2014 kon je voor het eerst de virtuele achthoek in, in 2016 volgde de sequel en anno 2018 mag UFC 3 een plekje in de winkelrekken wegkapen. Weinig verwonderlijk als je weet dat ook de wereld van het Ultimate Fighting Championship de afgelopen jaren met bedragen smijt die het bruto nationaal product van enkele landen overstijgt. Conor McGregor, uithangbord van de sport in het algemeen én van deze UFC 3 in het bijzonder, mocht vorig jaar na zijn grote showdown met bokser Floyd Mayweather en alle bijkomende kosten in totaal een bankrekening van zo’n £65 miljoen aanschouwen – en dan hebben we het nog niet over zijn biografische documentairefilm Notorious, die tijdens het openingsweekend £92 miljoen opleverde. Maar is de groeiende hype ook genoeg om effectief een goeie videogame te kunnen opleveren?

Het eerste wat opvalt aan UFC 3 is dat EA Sports zich beziggehouden heeft met alle licenties en rosters in orde te zetten. De echte meerwaarde daarvan merk je pas op wanneer je echt al iets van het wereldje kent, want we kunnen ons voorstellen dat de vechters voor het gros van de bevolking nobele onbekenden zijn. Conor McGregor en Ronda Rousey zullen bij de meeste mensen nog wel een belletje doen rinkelen, maar we durven te betwijfelen of de meeste gamers ooit al gehoord hebben van Anderson Silva, Demetrious Johnson of Joanna Jedrzejczyk. Aan Belgische zijde ontbreekt het overigens voorlopig nog aan de betere MMA’ers, noorderburen Stefan Struve en Alistair Overeem zitten wel in het spel.

Audiovisueel sterk

Wat ook meteen een goeie eerste indruk maakt, is het audiovisuele aspect van UFC 3. De vechters in de kooi zien er telkens erg realistisch uit (en ook hun tatoeages en andere uiterlijke kenmerken zijn vaak gedetailleerd weergegeven), enkel het publiek durft er soms al eens een kleine bordkartonnen look op nahouden. Naarmate het gevecht vordert, zie je de hoofdrolspelers trouwens ook écht met hier en daar wat bloed rondwaggelen, of worden hun lijf en haar glanzend van de zweetdruppels. Als overlever van toch wel enkele oorlogen durven we te stellen dat op elkaars bakkes staan slaan er bij ons weten nog nooit zo mooi heeft uitgezien. Ook de soundtrack blijft moeiteloos overeind tussen al dat geweld door, want die is erg uitgebreid en wordt niet enkel in de menu’s gebruikt, maar ook als intro tune om vechters richting de achthoek te begeleiden.

Bezint eer ge begint

Toegegeven, er zijn games die het met een minder leuke premisse moeten doen dan ‘enkele stevige uppercuts uitdelen aan je tegenstanders in de hoop dat je ze tegen het canvas ziet neergaan vooraleer zij de kans krijgen om jouw kaaklijn te herstructureren’. Qua core message zit het dus wel snor met UFC 3, maar dat neemt niet weg dat er ondanks alles ook nog een portie tactiek komt kijken bij dit spel. Je tegenstander zoveel mogelijk rake tikken verkopen op zijn of haar gezicht, ribbenkast of benen is immers wel tof, maar de stamina meter zorgt ervoor dat je bij al die acties toch nog een héél klein beetje moet nadenken – anders zou het wel héél erg op zinloos geweld gaan lijken. Elke vechter kan terugvallen op een bepaald uithoudingsvermogen, dat bepaalt hoe lang je in offensief én defensief opzicht kan overleven in de ring. Maai je te vaak in het wilde weg om je heen, dan raak je al snel buiten adem, leveren je stoten veel minder resultaat op, beweeg je veel trager én – belangrijker nog – vorm je een veel makkelijker doelwit voor je tegenstander. Op die manier wordt UFC 3 toch net iets meer dan een simpele button basher, want je zal effectief toch iet of wat van tactiek moeten hanteren om de kamp naar je toe te trekken.

Daar waar op elkaars muil motten (met de nodige tactische consignes in het achterhoofd) nog tof is, is de ground game heel wat minder vermakelijk. MMA-vechters leggen elkaar al eens graag op de grond om daar verder gaan met hun poging om elkaars vitale organen te raken, maar in UFC 3 staat het eerder garant voor enkele verwarrende en frustrerende momenten. Met je rechterstick kan je je tegenstander vastgrijpen in de hoop hem of haar tegen het canvas te werken, maar nadien volgt de grote puinhoop. Vanaf dan gebruik je diezelfde rechterstick om je moves te kiezen, al loopt dat niet meteen van een leien dakje. Je kan jezelf in een sterkere positie wringen of net de dominantie van je tegenstander proberen doorbreken, maar dat voelt allemaal erg willekeurig aan. De ideale tactiek is kalm blijven en vooral niet te wild proberen om zo snel mogelijk als een gorilla boven je tegenstander uit te torenen, want dan komt de gevreesde uithoudingsmeter met plezier enkele stokken in je wielen steken. Makkelijker gezegd dan gedaan, want het spel laat je maar wat doen waardoor je al te vaak niet efficiënt genoeg kan omgaan met je grondgevechten.

Het EA Sports-sjabloon

Voor het overige valt UFC 3 terug op het sjabloon waar EA Sports zich al eens vaker op beroept. Je kan een snel onderling wedstrijdje in elkaar flansen (met verschillende regels, zoals ‘meeste strikes bepalen de winnaar’, ‘je kan enkel winnen op knock-out’ of ‘geen grondgevechten toegelaten’), een carrièremodus induiken of de onvermijdelijke Ultimate Team-variant van het MMA uittesten. In de carrièremodus is het frappant dat UFC 3 je enkel een generieke versie voorschotelt. FIFA 18 en Madden 18, twee andere titels uit EA’s stal, hadden dat bijvoorbeeld wel met respectievelijk The Journey en Long Shot, maar een dergelijk verhaaltje blijft hier dus achterwege – behalve dan dat je je weg richting de titel Greatest Of All Time moet knokken. Wat wel gretig overgenomen wordt van de andere games van de Elektronische Kunsten, is dus de Ultimate Team-modus. En laat ons eerlijk zijn, ze zouden gek zijn mochten ze het niet doen. In welke sporttak dan ook maakt EA er de geschikte melkkoe van, en dus ook in UFC 3. Packs (eerlijk verdiend door veel te spelen of simpelweg aangekocht) openen om een zo sterk mogelijk team in verschillende gewichtsklassen samen te stellen, we hebben het allemaal al eerder gezien in een lichtjes andere vorm.

De hoge instapdrempel en de minder goed aangepakte aspecten zorgen er dus voor dat UFC 3 niet voor iedereen weggelegd is. Het is geen button basher pur sang geworden die je tijdens een gameavondje met vrienden als ideaal vertier kan gebruiken – in dat opzicht heeft een FIFA bijvoorbeeld een veel langere levensduur – terwijl de échte sportfanatici misschien net iets te veel op hun honger blijven zitten. Wie had ooit gedacht dat op elkaars tronie timmeren nog zo genuanceerd kon zijn?

UFC 3 is te koop bij bol.com