Ik zag deze week 9 films op het filmfestival van Gent. De genres liepen sterk uiteen, net zoals de onderwerpen en stijlen, maar ik heb ze toch in een top 9 kunnen gieten. De speeldata en korte inhoud vind je in dit artikel.
1. The Killing of a Sacred Deer – 9,5/10
De film die de afgelopen week het meeste indruk op me gemaakt heeft, is deze nieuwe van The Lobster-regisseur Yorgos Lanthimos. Laat ik het meteen zeggen: dit is een van de meest verontrustende films die ik ooit gezien heb. En enger dan veel horrorfilms. Nadat een jongen dicht bij het gezin van Colin Farrell en Nicole Kidman komt, gebeuren er vreemde dingen. Dat is nog zacht uitgedrukt, maar meer zal ik zeker niet zeggen. Ik ben echt fan van de regiestijl van Lanthimos, en door zijn instructies aan de acteurs om formeel te blijven, wordt het geheel soms zelfs grappig. Dat in combinatie met de creepy sfeer levert een uiterst speciale film op. Mensen met een zwakke maag zullen bij een of twee scènes best wegkijken. En hoe goed Farrell en Kidman ook zijn, deze film is een echte showcase voor de briljante vertolking van Barry Keoghan, die we eerder deze zomer leerden kennen in Dunkirk. Niet voor iedereen, deze film, maar in tegenstelling tot mother! zou ik hem wel aanraden.
2. Marshall – 9/10
Rechtbankdrama’s behoren tot mijn favoriete filmgenres, dus ik had al een vermoeden dat Marshall iets voor mij zou zijn. Voeg daaraan toe dat het deels een biopic is over Thurgood Marshall, een van de meest invloedrijke (zwarte) Amerikanen ooit, en dan ben ik zeker benieuwd. De film focust op een van de belangrijkste zaken die Marshall als advocaat pleitte. Alhoewel de film niet echt genoeg ingaat op zijn leven, is Marshall zeker je tijd waard. Chadwick Boseman is fantastisch als de advocaat, en opnieuw bewijst hij wat een goede keuze hij is om Black Panther te spelen. Drama, komedie, extravert, introvert: de man kan het allemaal. Josh Gad moet niet onderdoen voor zijn tegenspeler. Door het racisme van de rechter mag Marshall niet spreken in de rechtbank, en dus komt het pleiten op de schouders van zijn personage terecht. Toch valt het niet te ontkennen dat de zaak niet kon opgelost worden zonder Marshall. Sterling K. Brown, Dan Stevens en Kate Hudson vervolledigen de geweldige cast. Vermakelijk met aandacht voor de problemen in de VS en de carrière van twee belangrijke advocaten: mijn soort film.
3. Battle of the Sexes – 9/10
Feminisme, LGBTQA-rechten en een van mijn favoriete sporten: Battle of the Sexes is right up my alley. In dit portret van Billie Jean King, Bobby Riggs en hun belangrijke tennismatch vinden we gelijkenissen met de vorige film van regisseurs Valerie Faris en Jonathan Dayton, Little Miss Sunshine. Ten eerste is er Steve Carrell, die hier voornamelijk terugkeert naar zijn komische roots. Daarnaast is ook de warme sfeer opnieuw opvallend. Er is veel enthousiasme in deze film gekropen, en dat zie je ook aan de cast. Maar het hart van de film is zonder twijfel Emma Stone. Haar vertolking van Billie Jean King is genuanceerd, eerlijk en zeker niet flashy. De jaren 70 zien er geweldig uit, en ook het script is slim en vloeiend. Grappig, emotioneel, opzwepend, spannend. Ga er gewoon heen.
4. Insyriated – 8,5/10
De openingsfilm van het festival was al meteen raak. Dit oorlogsdrama van Philippe Van Leeuw grijpt je vast en laat je anderhalf uur niet los. De regisseur ging niet voor actie en grote budgetten. Integendeel, Insyriated speelt zich af in een appartement, gefilmd in Beiroet. In die flat vinden we twee gezinnen, voornamelijk vrouwen en kinderen (en een grootvader). De ene man des huizes is elke dag op de baan om mensen in Damascus te helpen, de andere wordt aan het begin van de film neergeschoten. We zien dus vooral wat de oorlog met vrouwen, kinderen en ouderen doet, de meest kwetsbare bevolkingsgroepen. En wat ze meemaken is hard, reëel en soms moeilijk om te bekijken. Van Leeuws regie is gelukkig nooit voyeuristisch of respectloos. De acteerprestaties zijn goed, en de boodschap van deze film mag ook niet onderschat worden. Insyriated speelt nu in de bioscoop.
5. Earth – 8,5/10
De vreemde eend in de bijt, dat is Earth. Deze natuurdocumentaire van BBC heeft wat weg van Planet Earth, maar bekijkt een dag op aarde en hoe de fauna en flora die beleven. Tussen al dat filmgeweld was dit anderhalf uur een welgekomen rustpunt, en bij momenten een Inconvenient Truth op kindermaat. Want ja, Earth is inderdaad kindvriendelijk, maar ook volwassenen kunnen iets bijleren. En eerlijk, wie zegt nu nee tegen beelden van luiaarden, panda’s, narwallen en pinguïns? Dat dacht ik al. Plus, de Vlaamse versie is ingesproken door Michaël Pas, een van de mooiste stemmen van Vlaanderen.
6. You Were Never Really Here – 8/10
Lynne Ramsay is zes jaar na het fantastische We Need to Talk About Kevin terug met een portret van een oorlogsveteraan turned huurling. Ramsay slaagt erin heel veel over Joe te vertellen en ons te laten meevoelen met hem zonder expliciet zijn verhaal te tonen, en alleen dat al is indrukwekkend. You Were Never Really Here vliegt voorbij, ook al gebeurt er in het eerste halfuur niet veel, plotgewijs. Maar zodra Joe een doel heeft, schakelt de film nog een versnelling hoger. Joaquin Phoenix is al jaren een onderschatte acteur, en ook hier is hij fantastisch. Alleen al voor zijn prestatie is de film de moeite waard.
8. Suburbicon – 8/10
De nieuwe film van George Clooney en de broers Coen heeft de critici sterk verdeeld. Suburbicon heeft een Rotten Tomatoes-score van amper 41%, met als voornaamste minpunt de constant verschuivende toon. Daar had ik weinig tot geen moeite mee. Clooney zelf noemt deze film een donkere komedie, en Suburbicon is vaak ook absurd grappig. De hoofdpersonages kan je zeker niet likable noemen, maar dat is ook de bedoeling niet. De cast is erg goed, en uiteindelijk is deze prent erg vermakelijk, maar achteraf gezien niet zo memorabel. Wel memorabel: de heerlijke bijrol van Oscar Isaac. En de muziek van Alexandre Desplat. Die speel ik binnenkort nog eens af.
7. Lake Bodom – 8/10
Even een weetje over mij: ik hou van horrorfilms maar ik ben een grote angsthaas. Vrienden moeten me flanken want ik spring gegarandeerd hun schoot in. Maar vreemd genoeg kijk ik er dus wel graag naar. Dus een Finse horrorfilm leek me wel wat. En ik ben aangenaam verrast. Lake Bodom speelt meteen met je verwachtingen. Veel meer ga ik over het plot niet zeggen, behalve dat de film wel degelijk geïnspireerd is op waargebeurde feiten. Naarmate Lake Bodom vordert, worden de scares veel minder maar het verhaal slimmer. Of je deze film goed zult vinden, zal dus vooral afhangen van wat je zoekt in een horrorfilm.
9. Wonderstruck – 7/10
Todd Haynes is na Carol terug met een film over de wereld van kinderen, het lot en hoe het verlies van je gehoor je leven kan veranderen. Een helft van de film is een ode aan de stille zwart-witfilms, en Haynes is zeker in zijn opzet geslaagd. Ook de sfeer in het andere deel, dat zich afspeelt in de jaren 70, klopt volledig. Julianne Moore bewijst dat ze in elke setting een topactrice is, en ook de kindacteurs zijn fantastisch. Maar uiteindelijk is de film net iets te lang en voorspelbaar om echt vernieuwend te zijn.
