De jaren 80 waren een vruchtbaar jaar voor de betere fantasyfilm. Met titels als Conan the Barbarian’s, The Beastmaster en Fire and Ice was er genoeg te zien voor de liefhebbers van koene mensen die vaak in groepjes op zoek gaan naar dingen die ze uit hun crisis kunnen halen. Een bijzondere loot aan deze boom was The Dark Crystal.
Deze film had zijn fantasysetting en de apocalyptische achtergrond gemeen met zijn roemruchte genregenoten. Maar wat het bijzonder maakte, is dat het een boreling was uit het brein van Jim Henson. De poppenmaker had met zijn bedrijf naam gemaakt als producent van Sesamstraat en de Muppet Show. Met Dark Crystal probeerde hij dus iets heel anders.
De film was een bescheiden succes en bereikte in de jaren tachtig een cultstatus. Voor de kinderen van toen was hij bij tijd en wijlen best griezelig. Maar wanneer je als volwassene de film opnieuw bekijkt, dan zie je vooral dat het, ondanks de pracht en praal, een onevenwichtige film is waarin te veel is opengelaten. In dat gat springen de Jim Henson Company en Netflix nu zo’n 37 jaar na dato. Deze serie is een prequel voor de film.
Het verhaal
Het eerste wat opvalt is dat Thra, de wereld van deze serie, nog drukbevolkt en ongerept is. De wereld wordt bevolkt door twee volkeren: de Gelflings en de Skeksis. De Gelflings zijn een vredelievend volk wat nog het meest weg heeft van elfjes. De Skeksis zijn afgrijselijke wezens die er gierachtig uitzien. Ze hebben een uitstekende reputatie.
De Skeksis maken namelijk gebruik van The Crystal of Truth. Ze misbruiken de energie van dit kristal om hun levens te verlengen. Ze corrumperen het kristal, dat steeds vaker dienst weigert en zodoende verandert in het Dark Crystal. Drie Gelflings komen er op hun manier achter dat de Skesis geen heilige boontjes zijn.
Hoe is The Dark Crystal: Age of Resistance?
Het eerste wat opvalt is de mix tussen ambachtelijke special effects en CGI. De figuren ogen realistisch en bewegen ongekend soepel. Het enige waaraan je ziet dat het poppen zijn, is de beperkte mimiek in het gezicht bij de Gelflings. Voor oudere kijkers is het een warm bad. De met mate toegepaste CGI in de achtergrond zorgt ervoor dat deze serie niet lijdt aan het poppenkasteffect waar de Dark Crystal-film wel last van had.
Overigens mogen de credits hiervoor ook voor een deel naar regisseur Louis Letterier gaan (bekend van de Transporter-films). Hij bedacht een methode waarbij de poppen worden gevolgd met een steady cam waardoor er meer en vooral gevarieerder word bewogen dan in de Dark Crystal-film.
Het is ook een sport om te ontdekken welke A-list celebrities een bijdrage leveren aan de indrukwekkende voice cast. Mark Hamill, Benedict Wong en Sigourney Weaver zijn enkele namen die zich aan deze serie hebben verbonden. Ook de minder bekende goden leveren prima werk. Je hebt nergens het idee dat er wordt ‘voorgelezen’.
En toch valt het op dat deze serie eigenlijk te lang is. Vijf à zes afleveringen zouden de lading meer dan voldoende dekken. Er zit veel gebakken lucht in het verhaal. Uiteindelijk weet je dat de wereld helemaal naar zijn grootje gaat waarna je kunt overstappen naar de film.
Het is ook bedoeld voor een jong publiek. Het is onbedoeld hilarisch om te zien hoe de Gelflings in de smoesjes van de Skeksis trappen. Hun afzichtelijke uiterlijk zou wat dat betreft toch reden genoeg moeten zijn om ze te wantrouwen.
The Dark Crystal: Age of Resistance is een visueel pareltje waar je als kijker in weg kunt zakken. Hierbij overigens bijgestaan door een prettige soundtrack die het allemaal een erg organisch gevoel geeft. Veel vioolwerk, blokfluit. Heel erg sfeervol. Hopelijk smeert Netflix het niet te lang uit.
