In Geekster Filmclub raden onze redacteurs enkele van hun favoriete films aan. Dit kunnen kleinere films zijn die onterecht onder de rader bleven of klassiekers die terug eventjes in de spotlight mogen.
Lean on Pete (2017)
Regisseur: Andrew Haigh
Met: Charlie Plummer, Chloë Sevigny, Travis Fimmel en Steve Buscemi
Ik zag Lean on Pete een tijdje geleden met een vriend die net als ik wel graag eens een “alternatieve” film ziet. We zijn beiden fan van regisseur Andrew Haigh (Weekend, 45 Years, Looking). Wanneer we dus zagen dat zijn nieuwste film werd gedraaid in de Studio Skoop in Gent, konden we die kans niet laten liggen.
Wanneer Charley in de ogen van Pete kijkt ziet hij meer en meer een reflectie van zichzelf.
Lean on Pete is gebasseerd op het gelijknamige boek van Willy Vlautin, dat Haigh in tranen liet op het vliegtuig naar Los Angeles. Het is in essentie een roadmovie, maar dan eentje met vier benen in plaats van wielen. Wanneer de 15-jarige Charley (de perfect gecaste Charlie Plummer, All The Money In The World) samen met zijn vader verhuist naar Portland komt de introverte tiener tijdens één van zijn ochtendlijke looptochtjes in contact met de norse Del (Steve Buscemi). Del is een handelaar in renpaarden en kan wel wat hulp gebruiken in de stallen. Die staan niet vol met raspaarden en prijsbeesten, wel met afgedankte renpaarden die nog een laatste kans krijgen in het racecircuit dankzij Del, die ze voor een appel en een ei heeft kunnen kopen alvorens ze hun laatste reis aanvatten richting het slachthuis. Een van deze paarden is Lean on Pete. Wanneer Charley in de ogen van Pete kijkt, ziet hij meer en meer een reflectie van zichzelf. Beiden worden door de wereld als een lost cause gezien.
Charley spendeert door een moeilijke thuissituatie (zijn moeder is out of the picture en zijn vader een loser met een ex in elke staat van de VS) al snel het merendeel van zijn vrije tijd in de stallen, waar hij een band vormt met zowel Del als met het paard dat hij tot zijn lotgenoot doopt. Wanneer het noodlot voor beiden toeslaat, neemt Charley een drastische beslissing en loopt hij weg van huis samen met Pete. Ze beginnen een trektocht door de weidse landschappen van de Pacific Northwest op zoek naar Charleys tante en een nieuwe thuis.
Elke scene in de film onthult een nieuw detail uit het leven van Charley, zonder het er vingerdik op te leggen.
Wat deze film boven het niveau van een doordeweekse tearjerker over een jongen en zijn paard tilt, is de manier waarop Haigh dit alles in beeld brengt. De film zit vol met prachtige en subtiele beelden en ontbreekt bijna volledig aan een soundtrack. In praktisch ieder shot in de film is Charley ergens aanwezig. Plummer wordt verwacht de film volledig op zijn schouders te dragen, en hij doet het nog ook. Elke scene in de film onthult een nieuw detail uit het leven van Charley, zonder het er vingerdik op te leggen. Het kan niet genoeg gezegd worden wat voor een uitzonderlijke prestatie Plummer hier neerzet.
Misschien is het enkel een buitenstaander als Haigh die met bewondering kan kijken naar het landschap van het Amerikaanse binnenland, maar tegelijkertijd ook een kritische blik kan werpen op de penibele leefomstandigheden van zijn inwoners – zonder een echt oordeel te vellen. En alhoewel tragedie om elke hoek schuilt in het leven van Charley is dit niet de focus van Haigh. Hij is meer geïnteresseerd in de personages die onderweg zijn pad kruisen en in de verrassende hulp en vriendelijkheid die hij in hen weet te vinden.
