De lijst van tien beste comics van 2019? Die is gevuld met superhelden in bestaanscrisis, rockende monsters, kinderen die opgroeien en fantastische werelden.
Davy, Dennis en Matti kozen hun favoriete beeldverhalen van 2019 uit om te bezingen met lof. Het is een verzameling van epische superheldenseries die het universum op zijn grondvesten doen daveren of net uitblinken door terug te keren naar de basis van de superheld in kwestie. Maar er is ook plaats voor intiemer werk over opgroeien, vriendschap en zelfs geschiedenis. Stuk voor stuk zijn het verhalen die tonen hoe sterk het medium strip kan zijn.
House of X en Powers of X
De X-Men zijn dood, lang leve de X-Men. Het is gedaan met de verhalen waarin mutanten de onderdrukten spelen, waarin alles en iedereen hen dood wil en elke comic draait rond overleven. Na jaren van wisselvallige verhalen duwde Jonathan Hickman de X-Men richting een nieuw tijdperk. Met de twaalfdelige reeks House of X en Powers of X (elk zes comics) herschreef Hickman de toekomst van deze superhelden.
Hickman kreeg de hulp van de getalenteerde tekenaars Pepe Larraz en R.B. Silva om de X-Men te herdefiniëren. We ontdekken de geschiedenis van de mutanten vanuit een volledig ander perspectief, zonder dat die echt herschreven wordt. House of X en Powers of X starten heel verwarrend, maar o zo spannend. Elke week was het uitkijken naar wat Hickman uit zijn mouw ging schudden, tot alle puzzelstukjes in elkaar vielen en het startschot van een écht nieuw begin voor de X-Men gegeven was. (Matti)
Coffin Bound
Coffin Bound is alsof je Sandman zou nemen, die overgiet met een saus van Rock’n’Roll en in een grindhouse zou plaatsen. De wereld die Dan Watters samen met DaNi creëert, is er eentje overvloeit van de creativiteit. Het is echter duidelijk dat de Watters zijn mosterd bij veel verschillende genres gehaald heeft, maar in die mix van verschillende smaken, ontstaat er iets fris.
Het verhaal is nochtans vrij simpel: een stripper wordt achterna gezeten door een niet te stoppen moordenaar. Ze besluit haar leven in eigen handen te nemen en ontrafelt haar eigen verleden tot er niets overblijft dan as en de geur van verbrand rubber. Het is een roadtrip met een femme fatale aan het stuur, antropomorfe gieren en strippers die inspiratie haalden uit de videoclip van Robbie William’s I don’t wanna rock, DJ. (Dit is mogelijks de meest vreemde zin die ik ooit voor Geekster schreef.)
Voor de bundeling van deze reeks zal je nog even moeten wachten tot maart 2020 maar je kan de 4 issues ongetwijfeld terugvinden bij de betere stripboer. (Davy)
Fearscape
Wanneer je wekelijks comics inhaleert, gebeurt het al wel eens dat je bepaalde elementen ziet terugkeren. Alles is een remix natuurlijk. Schrijver Ryan O’Sullivan slaagt er echter met Fearscape in ons een volledig origineel concept te brengen.
Het verhaal gaat als volgt: The Fearscape is een wereld op zich, waar al onze angsten leven. Eens per generatie reist The Muse naar onze wereld, op zoek naar The Storyteller. Deze moet dan onze angsten verslaan in The Fearscape. Enkel de beste verhalenverteller is goed genoeg maar wat gebeurt er als The Muse een plagiaris met literaire grootheidswaanzin meeneemt? Henry Henry wordt verkeerdelijk gezien als The Storyteller en wat volgt kan enkel omschreven worden als chaos en verdoemenis. Een mooie extra: deze strip is volledig geschreven vanuit het standpunt van Henry Henry en tijdens het lezen geeft hij zelf op elitaire wijze commentaar op hoe zijn verhaal geschreven wordt. (Davy)
Murder Falcon
Jake brak door een traumatische gebeurtenis met zijn vrienden, vriendin én muzikale carrière. Hij moet zijn passie terug hernemen wanneer het einde van de wereld voor de deur staat. Enkel de liefde voor elkaar en voor muziek kan de wereld redden. Dat redden doet Jake met zijn magische gitaar die een antropomorfe valk oproept.
Murder Falcon is een comic over liefde. Over liefde voor elkaar, liefde voor creativiteit en liefde voor het medium. Johnson vertelt en tekent met heel zijn hart. Het is een strip die je eraan doet herinneren waarom het medium zo speciaal is, waarom muziek zo speciaal is en waarom je je zo veel mogelijk moet laten omringen door mensen die enkel het beste met je voor hebben.
De verzamelde editie van Murder Falcon van Daniel Warren Johnson is het enige stukje popcultuur dat ik dit jaar de perfecte score gaf. Ik heb nog nooit moeten wenen bij een strip en bij Murder Falcon gebeurde dat halverwege, nog een heel stuk voor het einde mij nog moest overkomen en de sluizen opnieuw openden. (Matti)
Mister Miracle
Scott Free kan werkelijk overal aan ontsnappen. Hij kon vluchten uit zijn weeshuis en ontsnappen aan de gruwelijke planeet Apokolips. Het is eigenlijk zijn superkracht. Hij heeft alles ontvlucht om een leven te starten met de liefde van zijn leven Big Barda. Er is echter één ding waaraan hij niet kan ontsnappen: de dood. Is zoiets zelfs mogelijk? Dat is kort samengevat en vrij vertaald wat op de achterflap van de comic staat. Ik ben het hier deels mee oneens. De vraag is niet: kan je ontsnappen aan de dood? De vraag is: kan je ontsnappen aan jezelf?
De strip begint met een scène waarin Big Barda een bebloede Scott terugvindt in de badkamer in wat blijkt een zelfmoordpoging te zijn. Van daar uit stuwt het verhaal verder met prachtige, unieke visuals en ingewortelde dialogen, afgewisseld met oorlogstaferelen. Het is chaotisch, rommelig en nodigt uit om meerdere keren te lezen. Tom King bracht met Mister Miracle een diep emotioneel verhaal van een man aan de rand van zijn leven. Die zichzelf kwijt is met de dood die om de hoek opdoemt. (Davy)
DIE
Kieron Gillen is iemand die zijn tanden zet in een nieuw project. Na het succesvolle goden-epos The Wicked + The Divine, buigt hij zich nu over tabletop role-playing games. Wie al één seizoen gezien heeft van Stranger Things, weet waar ik het over heb. Het spel waarin iemand verteller is en je aan de hand van dobbelstenen rollen verschillende acties kan ondernemen. Gillen neemt dat spel en geeft er een Jumanji-twist aan. Wat als je in die wereld gezogen wordt? Wat als je daar vast blijkt te zitten? Welke impact zou dat hebben op je psyche en de wereld rondom je? Hoe zou die wereld werken? Het zijn vragen die de schrijver op meesterlijke wijze probeert te beantwoorden. Stephanie Hans brengt alles tot levend met haar prachtig kleurgebruik en vlot vloeiende verfkwast. Het leest niet alleen vlot, het ziet er ongelooflijk uit.
Ook hier weer een leuke extra, de schrijver heeft een rulebook geschreven over de wereld in DIE zodat je zelf een RPG kan opzetten met je vrienden binnen die wereld. Het is een huzarenstuk van meer dan 100+ bladzijden geworden. Iemand die zoveel werk steekt in z’n projecten, verdient het om zijn strip in deze lijst terug te zien. (Davy)
Skip
Molly Mendoza heeft met Skip de visueel meest verbluffende strip van het jaar gemaakt. Strips zijn natuurlijk altijd kunstwerkjes, maar met de panelen van Skip kan je gerust het S.M.A.K. vullen en bezoekers lokken die zullen bezwijmen bij de betoverende schilderkunsten van Mendoza. Haar kleurrijke illustraties nemen alle vormen en tinten aan, helemaal in de lijn met het psychedelische verhaal.
In Skip moet een jongen het alleen zien te redden in een post-apocalyptische wereld, waarnaar slechts gehint wordt. Wanneer de beschermengel van Bloom maar niet komt opdagen, valt hij van colère in een andere dimensie. Daar maakt Bloom kennis met Gloopy, een wezentje dat niet op zijn plaats zit. Terwijl de ene naar huis wil en de andere op avontuur, springt het duo van de ene wereld na de andere. Van levende schilderijen naar krokodilleneilanden en een universum in 2D. Per stap worden de werelden betoverender, en per stap leren kinderen op hun eigen benen staan. (Matti)
New World
Schoonheid hoeft niet synoniem te staan met sierlijke penseelstroken en afgelikte kleurencombinaties. New World van David Jesus Vignolli toont dat simpele lijntekeningen misschien nog meer in staat zijn om hele werelden leven in te blazen. In het geval van de tekenkunsten van Vignolli gaat dat over Amerika. Een indiaanse vrouw, een Afrikaanse slaaf en een Portugees met schuldgevoel nemen het op tegen het oude kwaad dat de Nieuwe Wereld teistert.
New World is een magisch realistisch verhaal dat voor de stripmaker ook een duik in zijn eigen afkomst is. Het beeldverhaal heeft een ogenschijnlijk eenvoudige stijl vol magie, hart en ziel. Misschien is het net de ingetogenheid van het illustratiewerk die het gemakkelijker maakt om emotie op de personages te projecteren. Voor mij is het alleszins een van de meest inspirerende strips van 2019. (Matti)
Daredevil
Wat moet je nog aanvangen met een superheld die in de jaren 80 al op zijn hoogtepunt zat en waarmee ondertussen al alles gedaan is dat mogelijk is? Terugkeren naar die glorieperiode, maar voldoende moderniseren voor een nieuw publiek. Dat is toch wat Chip Zdarsky en Marco Checchetto dit jaar deden met hun nieuwe Daredevil-reeks.
Een letterlijk gebroken Daredevil wil terug in de ring stappen terwijl hij nog moet genezen. Zijn mentale toestand neemt een vrije val, net als zijn geloof. En ondertussen staat superschurk Fisk om de hoek te loeren, klaar om Matt Murdock nog meer de dieperik in te duwen. De hernieuwde focus voor Daredevil is een donkere neerwaartse spiraal van afzien en geweld, net wat het personage, de oude fans en liefhebbers van de Netflix-serie nodig hadden. (Matti)
Paper Girls
Brian K. Vaughan was een van de invloedrijkste schrijvers van het voorbije decennium. Na een carrière bij Marvel en DC Comics begon hij voor zichzelf en dat was een succes. Sinds 2012 maakt Vaughan samen met Fiona Staples het sciencefictionepos Saga. Natuurlijk bleef het daar niet bij.
Samen met Wonder Woman-tekenaar Cliff Chiang begon hij de serie Paper Girls. Het verhaal draait om enkele twaalfjarige meisjes die de krant rondbrengen in een fictief Amerikaanse dorpje aan het einde van de jaren tachtig. Wat begint als een verhaal over een ontluikende vriendschap wordt al snel iets anders als er zich rare verschijnselen in de hemel afspelen. De meisjes worden ineens het middelpunt van een strijd tussen twee groepen tijdreizigers.
Wat Paper Girls uniek maakt, is dat het niet meegaat in goedkoop sentiment. Het is geen hervertelling van de jaren tachtig of een teruggreep naar een titel wiens tijd is geweest. Paper Girls is gemaakt van het gevoel van mooie herinneringen dat als basis dient voor een eigentijds verhaal. (Dennis)
